Μπορεί να ποικίλει η δράση και ο κώδικας συμπεριφορών των οργανωμένων συνόλων και των οπαδικών συνδέσμων παρά την ομάδα, ωστόσο αυτό που δεν αμφισβητείται είναι πως το σύνολο αυτό φέρει καταλυτικό βάρος και ιδιαίτερη σημμασία.
Βάσισμένοι στην αλυσίδα της συλλογικότητας, εξ ορισμού καμιά ομάδα δεν υπάρχει χωρίς αυτούς και αυτοί δεν υπάρχουν χωρίς την ομάδα. Οι οργανωμένοι οπαδοί αποτελούν το πιο δυναμικό κομμάτι μιας ομάδας, κλείνοντας στον πυρήνα τους και όλη τη φαία ουσία και τη μαγεία των γηπέδων, των αγώνων, της ομάδας, και του καθορισμού της ψυχολογίας.
Ένας ξεχωριστός κόσμος που όμως δε μπορεί να αποξενωθεί από την ομάδα, που συγκροτείται γύρω από το ποδόσφαιρο και κινείται πιο «μοναχικά» και αυτοδιαχειριζόμενα αλλά η δράση του αντανακλάται άμεσα και δεν ηχεί καθόλου κούφια σε ποδοσφαιριστές, προπονητές, διοικήσεις, Μέσα, στην επέκταση της υπόλοιπης κερκίδας, στις Αρχές, τους διαιτητές, στους αντιπάλους και τους απέναντι οπαδούς. Αδιάλλακτα ανεξάρτητοι, κατέβαλαν βαρύ φόρο αυτή τη φορά με την απουσία τους από τα γήπεδα, κάτι που στοιχίζει στους ίδιους μεγάλο ψυχολογικό κόστος, τόσο όσο βέβαια στοιχίζει και στο γήπεδο και την ομάδα, η απουσία αυτή.
Το σίγουρο είναι πως οι οργανωμένοι οπαδοί πρέπει να αποσυνδεθούν και να διακριθούν από τον στερεότυπο δημόσιο λόγο της ταύτισης τους με τη βία στο άθλημα. Εάν όντως η βία σε κάποιες περιπτώσεις έρχεται από το σύνολο αυτό, καλό είναι να θυμόμαστε πως κάθε καταπιεσμένο σύνολο το οποίο γίνεται αποδέκτης αδικαιολόγητων εξουσιαστικών συμπεριφορών, διάκρισης και και χωρίς επιείκια εχθρότητας και στιγματίζεται ως το μαύρο πρόβατο, πάντα και ανεξαίρετα οδηγείται σε αυτή. Σε περιπτώσεις μάλιστα που αντιμετωπίζεται με βία, αναπόφευκτα με βία και θα ανταπαντήσει. Και πιο συγκεκριμένα θα μιλήσουμε για την υποτιθέμενη παραδειγματική συμπεριφορά της αστυνομίας ως έπρεπε να είναι, αλλά και των Αρχών που αντί να γεννούν το αίσθημα της ομπρέλας προστασίας στα γήπεδα, είναι βιωματικά αντιληπτό πως τέτοιο κλίμα ποτέ δεν μετέφεραν. Η βία γεννά βία και εκεί είναι που πρέπει να αναζητήσουμε τη λύση. Με λογικές του η κότα κάνει το αυγό, ή αντίστροφα, οδηγούμαστε σε μια αψυχολόγητη έχθρα και ατέρμονη καχυποψία που ανταλλάσεται μεταξύ των μεν και των δε.
Εξουσιαστικές συμπεριφορές όπως ο νέος νόμος,τοποθετούν αυτόματα τον φίλαθλο και τον οπαδό σε θέση άμυνας σαν αυτός να είναι η κύρια αιτιότητα της βίας. Αγνοούμε δε το ότι, εάν εώς σήμερα, η αστυνομία και οι λοιποί αρμόδιοι έκαναν μια μεθοδική οργανωμένη και σωστή δουλειά, τη δουλειά που ώφειλαν ουσιαστικά να γνωρίζουν και να κάνουν, στα γήπεδα θα επικρατούσε μια σωστή και ασφαλής λειτουργία. Η αδυναμία τους αυτή είναι ο μόνος αυτονόητος δαίμονας που έφερε ή, δεν κατέστειλε την αταξία στα γήπεδα. Και έρχονται τώρα, τουλάχιστον θρασύτατα, να καταλογίζουν αυτή την αδυναμία και την ανικανότητα χειρισμού τους, στο ίσως πιο αγνό κομμάτι που αιματοδωτεί τις ομάδες. Τους οπαδούς.
Ποτέ δεν έχω κάνει βανδαλισμούς στα γήπεδα και ποτέ δεν έχω σκοπό να κάνω ζημιές, να ασκήσω βία, να θέλω να κάνω κακό στην εξέδρα και την ομαδά μου. Και ακριβώς επειδή είμαι αυτής της πάστας, αρνούμαι και να αντιμετωπιστώ σαν το εγκληματικό μικρόβιο που φέρει την αταξία και τον χουλιγκανισμό. Όσοι λένε ότι αυτοί που δεν έχουν σκοπό να κάνουν εγκλήματα δεν φέρουν ένσταστη για την κάρτα οπαδού, τότε κοιμούνται αφελώς σε άλλη πραγματικότητα. Δεν υπάρχει πιο άδικη αντιμετώπιση από το να με αντιμετωπίζουν σαν εγκληματία με ένα μέτρο που δεν δικαιολογεί την ως τωρα γηπεδική συμπεριφορά μου.
Αντί να ψάχνουμε λύσεις στην καλύτερη εκπαίδευση της αστυνομίας, στην ασφαλή λειτουργεία των γηπέδων, σε ασφαλή γήπεδα, και σε φιλόξενες εξέδρες, παρακάμπτουμε συνοπτικά αυτή την οδό, με τους εμπνευστές του νόμου να στρέφονται σε λύσεις που γεννούν αίσθημα αδικίας και καταπιεσμένα άτομα και κάμπτουν «προοδευτικά» κάθε «λαική» και εξισωτική ποδοσφαιρική φιλοσοφία. Με μια άλλη ματία και με μια γρήγορη μελέτη, διαπιστώνουμε πως η όξυνση της βίας συμπέφτει με την δεκαετία του ’80, οπόταν και το χρήμα άρχισε να ελέγχει τη «βιομηχανία» οπως μετατρέπεται έκτοτε, του ποδοσφαίρου. Μια χειραφέτηση που αφαίρεσε και την «χρυσόσκονη» του αθλήματος.
Ώφειλε να υπήρχε βούληση να υποστηρίζουν την ομάδα όσο περισσότεροι φίλαθλοι γίνεται, να προωθούμε την ενεργό συμμετοχή των οπαδών, και όχι να περιθωριοποιούμε επιδεικτικά τη μεγάλη και σημαντική αυτή μερίδα με τον ρόλο τους να αμφισβητείται με πλάγιο τρόπο, καυστηριάζοντας και πραναγγέλοντας ουσιαστικά και τον επικήδειο αυτού του ξεχωριστού μοντέλου.
Το να συγκλίνεις προς το νέο αυτό μόρφωμα και να σιγήσεις τα γήπεδα, να σωπάσεις την εξέδρα, αυτόματα σβήνεις τον παλμό, τον φανταστικό πυρετό και τη δύναμη πυρός που δημιουργούν οι οργανωμένοι και κατ’ επέκταση σκοτώνεις το ποδόσφαιρο και ότι το κάνει μαγευτικό. Ο ενισχυμένος ρόλος του οπαδού είναι αυτός που διασφαλίζει και την ζωντάνια της ομάδας. Και είναι στενάχωρο να αγνοούμε πως άπειρες είναι οι φορές που τα γκολ μπαίνουν από τους οπαδούς.
{loadposition belowcontent}
