Στο άκουσμα του ονόματος Χριστόδουλος, ενδεχομένως να υπάρχουν αρκετοί, οπαδοί του Απόλλωνα, ειδικά νέοι σε ηλικία που θα… κοιτάξουν με απορία.Για όλους εμάς τους μεγαλύτερους που ζήσαμε τον Απόλλωνα από την δεκαετία του ’80 και του ’90 το όνομα αυτό λέει πολλά, πάρα πολλά!
Ο Χριστόδουλος ήταν ο «άρρωστος» οπαδός με την καλή έννοια, ήταν η χαρακτηριστική φιγούρα που κατά τη διάρκεια του αγώνα, όποτε το απαιτούσε η ανάγκη, αναλάμβανε χρέη οργανωτή ολόκληρης της δυτικής εξέδρας διασχίζοντας την από τη μια άκρη στην άλλη ξεσηκώνοντας τους οπαδούς μας και μετατρέποντας τη δυτική σε ένα «κυανόλευκο» ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί!
Ο Χριστόδουλος ήταν η ψυχή, ο παθιασμένος οπαδός του θρύλου ένας άνθρωπος που γι’ αυτόν ο Απόλλωνας ήταν κάτι περισσότερο από ιδέα και φιλοσοφία ζωής!
Πώς να ξεχάσω εκείνο το απόγευμα στο Δασάκι όταν στον καθοριστικό αγώνα τίτλου κόντρα στον Εθνικό Άχνας εν έτη 1994, από το ψηλότερο σημείο των προβολέων έδινε το έναυσμα για το καθιερωμένο «Θρύλος Ολέ» ενώ αργότερα εισερχόμενος στον αγωνιστικό χώρο να αγκαλιάζει όποιον βρίσκει μπροστά του και κάνοντας το σταυρό του να γονατίζει και να φιλά το χορτάρι!
Ο Χριστόδουλος ήταν και παραμένει το σύμβολο της δυτικής εξέδρας ένας άνθρωπος που δίδαξε οπαδισμό, και πάντοτε θα αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι των οπαδών του Απόλλωνα και όσων βλέπουν το ποδόσφαιρο σαν παιχνίδι και ξέρουν να αναγνωρίζουν αξίες!
