Η στήλη δεν θα αναλωθεί με τα συμπλεγματικά παράπονα της Ανόρθωσης. Ποιός ο λόγος εξάλλου, άμα αναλογιστεί κανείς την περσινή τους ανούσια για αυτούς επικράτηση με 3-1 στο «Αντώνης Παπαδόπουλος», που πανηγύριζαν εντούτοις σαν παλαβά, λές και είχαν προκριθεί εκ νέου (ουπς!) σε όμιλο ευρωπαικής διοργάνωσης. Ο καθείς με το ταβάνι του.
Στον Απόλλωνα πρέπει να προβληματιστούν. Γιατί σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, κι ερμηνεύεται πλέον ως δεδομένο. Κάθε που έπεται αγώνας στην Ευρώπη οι ποδοσφαιριστές μας παρουσιάζονται επιεικώς νωθροί. Δεν είναι τυχαίες οι απώλειες με Ολυμπιακό Λευκωσίας, ΑΕΛ και Ανόρθωση. Δεν είναι μόνο καθαυτή η απώλεια που προβληματίζει, αλλά ο τρόπος.
Είναι ξεκάθαρο πως οι Απολλωνίστες, είμαστε υπερήφανοι για αυτά που κατορθώνει το ποδοσφαιρικό τμήμα στον δεύτερο τη τάξει ευρωπαικό θεσμό. Όμως, είναι εδώ που εγείρεται η ένσταση του γράφων, όσο αφορά την προσέγγιση και την αίσθηση ευθύνης των ποδοσφαιριστών απέναντι σε όλες τις υποχρεώσεις τους. Είναι φυσιολογικό στο μυαλό τους να υπάρχει η σκέψη του κάθε επερχόμενου αγώνα στην Ευρώπη. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως πρέπει να ενσωματώνεται, σε βαθμό τέτοιο, επηρεάζοντας αισθητά την απόδοση τους.
Είναι πραγματικά κρίμα να χάνονται αδίκως βαθμοί. Η εξισορρόπηση των πραγμάτων είναι το κλειδί. Μαγκιά μεγάλη να κατορθωθεί.
