Στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων έχουν μείνει πολλές στιγμές χαραγμένες. Στιγμές χαράς και λύπης. Το πρόσωπο του Μπάτζιο μετά το χαμένο πέναλτι το 1994, η… επίθεση του Ντιέγκο στην κάμερα μετά το γκολ επί της Ελλάδας, στιγμές που δεν ήταν αναγκαστικά κάποιο γκολ, αλλά τα μεθεόρτιά του. Ένας παίκτης με τα αίματα στη φανέλα, τα δάκρυα κάποιου άλλου. Στιγμές γεμάτες συναίσθημα. Μια τέτοια στιγμή μας θυμίζει μια ιστορική φωτογραφία από το Μουντιάλ του 1978, την φωτογραφία που έχει μείνει στην ιστορία ως «η αγκαλιά της ψυχής».
Η Αργεντινή μόλις έχει κατακτήσει το Μουντιάλ. Για λίγη ώρα οι Αργεντίνοι ξεχνούν την πολιτική κατάσταση, τα προβλήματά τους και όλοι μαζί πανηγυρίζουν μέσα στο Μονουμεντάλ και σε όλη τη χώρα. Ο Ρικάρντο Οσβάλντο Αλφιέρι, φωτογράφος του Ελ Γκράφικο (όνομα που ταιριάζει στις περισσότερες ελληνικές φυλλάδες) έχει την τύχη να απαθανατίσει μια από τις ιστορικότερες φωτογραφίες όλων των εποχών. Ο τερματοφύλακας «Πάτο» Φιλιόλ και ο αμυντικός «Κονέχο» Ταραντίνι είναι αγκαλιασμένοι στο γρασίδι του γηπέδου. Δίπλα τους κάποιος άγνωστος οπαδός.
Ένας ακόμα άνθρωπος που θέλει να μοιραστεί τη χαρά του. Δεν μπορεί όμως να το κάνει, δεν έχει χέρια για να τους αγκαλιάσει. Το καταφέρνει τελικά έστω και χωρίς να είναι φυσική αγκαλιά. Με τα χέρια που του δίνει η χαρά του.
«Τους είδα τους παίκτες, τον Φιλιόλ και τον Ταραντίνι. Ήταν τόσο κοντά. Είχαν γίνει ένα σε μια αγκαλιά. Έπρεπε να φρενάρω. Τα μανίκια κινήθηκαν μπροστά και ο Αλφιέρι έβγαλε τη φωτογραφία, ήταν σαν να τους αγκάλιαζα κι εγώ».
Έτσι δήλωσε ο Βίκτορ ντελ’ Άκιλα, ο πρωταγωνιστής του γεγονότος. Από τα 12 του, είχαν ακρωτηριαστεί τα χέρια του μετά από ένα ατύχημα όπου έπαθε ηλεκτροπληξία και έπεσε από δεκαπέντε μέτρα ύψος. Το ατύχημα μπορεί αρχικά να του έκοψε τη διάθεση για ζωή, το ποδόσφαιρο όμως τον κράτησε ζωντανό. Κατάφερνε να παρακολουθεί τα ματς από πολύ κοντά πάντα, δίπλα στον πάγκο της Μπόκα, πίσω από μια από τις εστίες. Παραλίγο όμως να χάσει εκείνο το ιστορικό παιχνίδι, τον τελικό του Μουντιάλ, όταν δεν βρήκε τον γνωστό του να τον βάλει στο γήπεδο ως άτομο με αναπηρία και του είπαν ότι το γήπεδο ήταν γεμάτο. Ο Βίκτορ τελικά τα κατάφερε, δεν μπορούσε να χάσει αυτό το ματς. Είχε τις αμφιβολίες του για το αν έπρεπε να μπει μέσα, τελικά πήρε την απόφαση και χάρισε μια συγκλονιστική στιγμή.
….το ποδόσφαιρο μπορεί να παίζεται με τα πόδια και το μυαλό αλλά τελικά το κύπελλο το σηκώνει η ψυχή…
Πηγή: www.sombrero.gr
