Τρίτη μεγάλη επιτυχία πέραν των νικών έναντι του Άρη και της ΑΕΖ κι ο Απόλλωνας δείχνει πλέον αναγεννημένος, σαρώνοντας τους πάντες και τα πάντα στο διάβα του. Προκειμένου να διατηρηθεί ο Θρύλος σε τροχιά τίτλου, ενδείκνυται να ‘χει ανάλογες εμφανίσεις ενόψει της δύσκολης συνέχειας.
Συμπερασματικά δύναται να σχολιαστούν αρκετά. Εξαρτάται ο τρόπος που βιώνει κι ακολούθως επεξεργάζεται κανείς τις πτυχές του κάθε αγώνα.
Οι ποδοσφαιριστές του Σωφρόνη Αυγουστή μπήκαν όπως έπρεπε, φουριόζοι και με τσαμπουκά περιορίζοντας την Ομόνοια σε παθητικό ρόλο. Δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις και οι ευκαιρίες με μόλις μία να μετουσιώνεται σε τέρμα. Με λίγη περισσότερη συγκέντρωση στην τελική πάσα, τα δεδομένα, δίχως δόση υπερβολής, θα απλοποιούνταν νωρίτερα.
Στο δεύτερο ημίχρονο, όπου η Ομόνοια πατούσε καλύτερα, δημιούργησε ρήγματα στην αριστερή πλευρά. Αυτό δεν σημαίνει πως υστέρησε ο Τιάγκο Γκόμες, απλώς δεν υπήρχαν πάντοτε οι ορθές αλληλοκαλύψεις στον κενό χώρο. Ναι μεν οι περιπτώσεις αυτές ήταν λιγοστές, αλλά οφείλεται να προσεχθούν ώστε μελλοντικά να μην στοιχίσουν.
Το πιο σημαντικό, ήταν η αντίδραση μετά την ισοφάριση των πράσινων. Δεν υπήρξε νευρικότητα όπως παλιότερα, αλλά με καθαρό μυαλό, έδειχναν να γνωρίζουν πως επρόκειτο να φύγουν νικητές από το Γ.Σ.Π. Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη στο ποδοσφαιρικό τμήμα του θρύλου μας. Η ανύψωση της αυτοπεποίθησης και του ηθικού, νοοτροπία που διακατέχει πρωταθλητές.
Πλέον η χθεσινή (15/01) επικράτηση ανήκει στο παρελθόν. Βεβαίως και δεν έχει κριθεί το παραμικρό. Προσγειωμένα, τα κεφάλια κάτω και δουλειά. Το κάθε παιχνίδι στην ώρα του. Και του κόσμου είναι η ώρα του. Ραντεβού στο Τσίρειο.
