Οι δηλώσεις που ακολούθησαν μετά τον ψεσινό (28/11) αγώνα δεν εκνευρίζουν. Εξάλλου, δεν επρόκειτο για παιχνίδι σε κάποια τυχαία αλάνα. Η τηλεοπτική κάλυψη αφήνει για άλλη μια φορά τους καλομαθημένους της Λευκωσίας, εκτεθειμένους. Αντικατοπτρίζει δε πλήρως το ποιόν της συγκεκριμένης διοίκησης και κατ’ επέκταση του συλλόγου.
Πέραν τούτου, επειδή δεν αρμόζει η ανάλωση στα συνηθισμένα μωρέματα, ο Απόλλωνας είχε μια αρκετά καλή παρουσία στο Γ.Σ.Π. Δημιούργησε περισσότερες κλασσικές ευκαιρίες και γενικώς έδειχνε πιο υγιής και συμπαγής σαν ομάδα. Καλώς ή κακώς δεν δύναται να γίνει αναφορά για τυχόν έλλειψη συγκέντρωσης στα τελικά στάδια του αγώνα, όπου οι ποδοσφαιριστές μας δέχτηκαν την ισοφάριση, μιας και οι Πιέρος, Εφραίμ, Ντεκαμάρκο και Μπερτόλιο καλύπτονταν από τον φόβο, την ανικανότητα και την υποταγή αυτών με τα μαύρα.
Ο Θρύλος μέχρι στιγμής αποδεικνύει, πως ουδεμία σχέση έχει η άσχημη εικόνα που έβγαζε με την πραγματική του κατάσταση. Ναι μεν επικρατεί πίκρα για την απώλεια της νίκης, ιδίως με τον τρόπο που εξελίχθηκε, αλλά σημασία έχει η συνέχεια. Πάει, τελείωσε. Τα κλάματα είναι για τους άλλους. Δουλειά, πείσμα, πάθος και πάμε παρακάτω. Ο δρόμος είναι μακρύς.
