Αλίμονο αν δεν έπραττε το αυτονόητο ο Απόλλωνας και να μην κέρδιζε. Αλίμονο αν δεν κατάφερνε να σερβίρει πάνω από δύο τέρματα στην πιο αδύναμη και γεμάτη προβλήματα ομάδα του πρωταθλήματος. Το μόνο που θα κρατηθεί από το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι οι τρεις βαθμοί και τίποτα περισσότερο.
Ούτε σε συστήματα, ούτε σε τακτικές, ούτε σε στρατηγικές, ούτε καν στα καινούρια πρόσωπα δύναται να αποδοθεί η χθεσινή νίκη (22/10). Το όλο πράμα φωνάζει πως χρειάζεται δουλειά. Πολλή δουλειά. Είναι ολοφάνερο πως το εμπόδιο της Αναγέννησης Δερύνειας, δεν νικήθηκε γιατί ξαφνικά θυμήθηκε το τεχνικό επιτελείο πως διαθέτει ποδοσφαιριστές με επιθετικές αρετές, εφαρμόζοντας το 4-4-2.
Ολοφάνερο είναι πως το προαναφερθέν σύστημα δεν είναι δουλεμένο όπως θα ‘πρεπε. Γιατί αν ήταν ικανοποιητικά δουλεμένο, δεν θα έκαναν πάρτι οι αντίπαλοι στις προηγούμενες αναμετρήσεις όταν ο κ. Πέδρο Εμανουέλ γύριζε το αρχικό σύστημα στο πολυσυζητημένο με τους δύο επιθετικούς. Ότι έγινε, έγινε. Ειπώθηκε πολλάκις, σαφώς και την ευθύνη δεν φέρει αποκλειστικά ο προπονητής.
Η παραμονή του στην ομάδα αποφασίστηκε. Ο κόσμος όμως δεν είναι χαζός. Δεν θα συνεχίσει να δίνει άλλοθι σ’ αποτρόπαιες εμφανίσεις. Το ζήτημα είναι ο Απόλλωνας με τις επικείμενες εμφανίσεις να πείσει πως δεν είναι αυτό που έδειξε μέχρι τώρα. Το ζήτημα είναι ο σεβασμός, στο τιμημένο έμβλημα της Λεμεσού. Στην τεράστια ιστορία του Θρύλου
