Το μόνο θετικό αυτής της αγωνιστικής, είναι πως οι ομάδες που προπορεύονται απώλεσαν βαθμούς και σε συνδυασμό με την νίκη του Απόλλωνα μειώθηκε η απόσταση κατά δύο βαθμούς.Παρόλο που οι πλείστες εμφανίσεις ήταν, είτε μέτριες είτε κάτω του μετρίου, γίνεται αντιληπτό πως απρόσμενη απώλεια βαθμών θα τυχαίνει και στους αντιπάλους.
Οι «κυανόλευκοι» ποδοσφαιριστές ξεκάθαρα δεν είχαν καθαρό μυαλό, καμία συγκέντρωση. Δημιουργικό κομμάτι δεν υπήρξε ποτέ, μιας και με το που ακουμπούσε την μπάλα ο Άλεξ Ντα Σίλβα έπεφταν πάνω του βραχυκυκλώνοντας την επιθετική ανάπτυξη. Οι τελικές πάσες ήταν μια από τα ίδια, ιδίως από τον άξονα, δημιουργώντας ελάχιστες ευκαιρίες. Εν ολίγοις η ομάδα παρουσιάστηκε μαγκωμένη με τον καλύτερο παίχτη κατά τον γράφων να είναι ο Σακκέτι.
Θα λέγε κανείς πως οι τρεις βαθμοί είναι τρεις βαθμοί, ανεξάρτητα από την κακή απόδοση. Σημασία ναι μεν έχει το αποτέλεσμα, αλλά μακροπρόθεσμα θα στοιχήσει (ξανά) αν δεν παρουσιαστεί ο Θρύλος αισθητά βελτιωμένος. Δυστυχώς το προνόμιο να χαθούν ορισμένοι βαθμοί δίχως να υπάρξει αντίκτυπο χάθηκε από πολύ νωρίς, οπότε οι ποδοσφαιριστές οφείλουν να διαχειριστούν την νευρικότητα που προκαλείται και να την μετουσιώσουν σε θετική ενέργεια που θα τους βοηθήσει ενόψει της δύσκολης συνέχειας.
Θερμά συγχαρητήρια στους οπαδούς που βρέθηκαν στο πλάι του θεού στο αφιλόξενο (για τα γνωστά, φτωχό οπτικό πεδίο κ.α.) Μακάρειο Στάδιο, που αποδεικνύουν για ακόμη μια φορά την παθολογική αγάπη του Λεμεσιανού για την ομάδα του.
