Πέρασαν τρία χρόνια από την τελευταία ήττα που δέχθηκε ο Απόλλωνας από την ΑΕΛ, εξού και τα πανηγύρια από τους συμπολίτες που έκαναν λες και κατέκτησαν το πρωτάθλημα. Μια ήττα που πιότερο ήρθε με την αμέριστη συνεισφορά του τεχνικού επιτελείου και των ποδοσφαιριστών μας πάρα των αντιπάλων.
Αν βγει από την εξίσωση των αγώνων που χρίζεται απόλυτο φαβορί ο Απόλλωνας η φετινή απώλεια με τον Άρη, τα παιχνίδια με τις μικρές ομάδες στα πρόσφατα χρόνια ταλανίζαν σε βαθμό, τόσο, που κόστιζε στη βαθμολογική συγκομιδή. Οι πλείστοι οπαδοί με τις άνετες νίκες επί της Νέας Σαλαμίνας και της ΑΕΖ έβλεπαν με θετικό μάτι τη συνέχεια, μιας και στα μεγάλα παιχνίδια υπήρχε η αρμόζουσα ανταπόκριση. Μέχρι που προέκυψαν οι δυο απανωτές ήττες.
Οι δηλώσεις του Πέδρο Εμανουέλ προβλημάτισαν, εστιάζοντας την προσοχή του στο πέναλτι που κακώς δεν δόθηκε, και στη συνέχεια έδωσε συγχαρητήρια (;!) στους ποδοσφαιριστές του για την προσπάθεια. Αντίθετα, τα ειλικρινή λόγια του Φώτη Παπουλή περί αυτοκριτικής και σκέψης, δίχως την παραμικρή υπόνοια για δικαιολογίες, είναι το πρώτο βήμα προς την ορθή κατεύθυνση.
Η ανάληψη της ευθύνης είναι το κύριο συστατικό για τη διόρθωση των λαθών προκειμένου να επανέλθει η ηρεμία στο Κολόσσι. Για τον προσεχή αγώνα με την Ομόνοια: Το αγρίμι άμα είναι πληγωμένο έχει δύο επιλογές. Είτε ανασκουμπώνεται κι επιτίθεται, είτε παραδίδεται στη μοίρα του.
Υ.Γ. Όσο για τον χθεσινό «κύριο» με τα μαύρα, έπρεπε να έχουν γνώση οι φύλακες!
