Οι ποδοσφαιριστές μας για 75 περίπου λεπτά έμοιαζαν με παιδάκια φοβισμένα, εξουδετερωμένοι από τις επιλογές του προπονητή τους. Το πλάνο ήταν για προχωρημένα μυαλά, μιας και είναι δυσνόητο για την πλειονότητα του φίλαθλου κόσμου. Τουλάχιστον στο τέλος σώθηκε ο βαθμός, εξέλιξη που ομολογουμένως φάνταζε απίθανη πριν τις απαραίτητες διορθωτικές αυτονόητες κινήσεις από τον πάγκο.
Εκτός από την αδυναμία της ορθόδοξης ανάπτυξης, η κάκιστη απόδοση του Απόλλωνα μπορεί να διαφανεί στα δύο παιδικά τέρματα που δέχθηκε. Στο πρώτο, ο Φρέιρε παίρνει μάτι τον Λαρένα κι ο Μπρούνο Βάλε δεν αντέδρασε με την ψυχραιμία που συνήθως τον χαρακτηρίζει. Στο δεύτερο, η αμυντική λειτουργία παρέπεμπε σ’ αμυντική δυσλειτουργία, μ’ αποτέλεσμα την δουλειά της αντιπάλου να αναλαμβάνει να ολοκληρώσει με αυτογκόλ ο Φιλίπε Μοντέιρο.
Με την είσοδο κυρίως του Φώτη Παπουλή και Άντον Μάγκλιτσα στον αγωνιστικό χώρο, διαφοροποιήθηκαν άρδην τα δεδομένα. Ο Ελλαδίτης σκόραρε το πρώτο γκολ, ενώ από δική του πάσα τροφοδοτήθηκε ο Κροάτης κερδίζοντας στη συνέχεια το πέναλτι που έφερε το παιχνίδι στα ίσα. Ο δε επιθετικός του Απόλλωνα είχε την ευκαιρία να κάνει την ολική ανατροπή αλλά ο αντίπαλος τερματοφύλακας με μια σπουδαία απόκρουση αποσόβησε τα χειρότερα για την ομάδα του.
Η ορθή αξιολόγηση και η διαχείριση των ποδοσφαιριστών είναι τα βασικότερα στοιχεία που καθιστούν έναν προπονητή αξιόλογο. Κύριε Πέδρο Εμάνουελ, ο Φώτης Παπουλής είναι για δράση κι όχι για «απόδραση» της τελευταίας στιγμής.
