Θεωρείται, και όχι άδικα, ως ένα από τα αυθεντικότερα ταλέντα του κυπριακού ποδοσφαίρου. Ο λόγος για τον Άντρο Χριστοδούλου, ένα από τα πιο αγαπημένα παιδιά (αν όχι το πιο αγαπητό) του ΑΠΟΛΛΩΝ, αλλά και ένα από τους πιο μεγάλους άτυχους του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Κοινή είναι η διαπίστωση πως ο Άντρος Χριστοδούλου γεννήθηκε ποδοσφαιρικά σε λάθος τόπο, χρόνο και εποχή. Παίκτης προικισμένος με πολλά χαρίσματα, σπάνιο και ατόφιο ταλέντο από τα λίγα που ανέδειξε το κυπριακό ποδόσφαιρο.
Πέραν, όμως από τα ποδοσφαιρικά του χαρίσματα, ως άνθρωπος ο Άντρος Χριστοδούλου είναι μια έντονη προσωπικότητα ευθύς και ντόμπρος, χωρίς περιστροφές και διπλωματικούς ελιγμούς, γνώριζε πάντα να μιλάει μόνο μία γλώσσα, τη γλώσσα της αλήθειας. Ο Άντρος Χριστοδούλου αναμφίβολα είναι μια τεράστια μορφή του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Παράλληλα, όμως, είναι ένας από τους μεγαλύτερους άτυχους στο χώρο, αφού για χάρη της μεγάλης του αγάπης του, του ΑΠΟΛΛΩΝ, βρέθηκε πάρα πολλές φορές στο κρεβάτι του πόνου, κάτι που τελικά τον οδήγησε στον πρόωρο τερματισμό της ποδοσφαιρικής του καριέρας, μόλις στα 28 του χρόνια!
Στην πιο κάτω συνέντευξη ο θρυλικός Άντρος Χριστοδούλου μοιράζεται μαζί μας γνωστές και άγνωστες πτυχές της καριέρας του που ενδιαφέρουν παλαιότερους και νεότερους. Ανοίγει την καρδιά του και εξιστορεί στο www.apollon365.news τα βιώματά του αγωνιζόμενος με τη θρυλική φανέλα του ΑΠΟΛΛΩΝ, παραθέτοντας τις δικές του αναμνήσεις από την πορεία του στον ΑΠΟΛΛΩΝ και στα κυπριακά γήπεδα.
Θεωρείσαι μια από τις πιο εμβληματικές μορφές και ένα από τα αγαπημένα παιδιά του ΑΠΟΛΛΩΝ, ενώ ειδήμονες του ποδοσφαίρου σε θεωρούν ως ένα από τα αυθεντικότερα ταλέντα που ανέδειξε ποτέ το κυπριακό ποδόσφαιρο. Σήμερα πώς σε αντιμετωπίζει ο κόσμος στο δρόμο; «Σίγουρα, η μόνη μου ευχαρίστηση μετά που έχω κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά μου παπούτσια είναι η πολύ μεγάλη αγάπη και εκτίμηση που εισπράττω από την πλατιά μάζα του κόσμου του ΑΠΟΛΛΩΝ, ακόμα και από νεαρούς που δεν είχαν την τύχη να με δουν να αγωνίζομαι, διότι αυτό αποδεικνύει ότι ο κόσμος του ΑΠΟΛΛΩΝ αναγνωρίζει ότι και ο Άντρος Χριστοδούλου έβαλε το δικό του λιθαράκι ώστε να γίνει μετέπειτα ο ΑΠΟΛΛΩΝ μια μεγάλη ομάδα».
Με ποιους συμπαίκτες σου ή και με αντιπάλους σου διατηρείς ακόμη σχέσεις; «Έχω πολύ καλές σχέσεις με όλους τους ποδοσφαιριστές από τον καιρό που ιδρύθηκε ο ΑΠΟΛΛΩΝ όπως με τον Κρυστάλλη, τον Γιαννάκη Βασιλειάδη, τον Δήμο Καβάζη, τον Μάριο Γεωργίου αλλά και με ποδοσφαιριστές που υπήρξαν αντίπαλοι μου στα γήπεδα όπως με τον Πανίκο Ορφανίδη και τον Μαυρουδή της ΑΕΛ, τον Κλείτο και τον Μαυρή της Ομόνοιας, τον Πέτρου του ΑΠΟΕΛ, τον Κουρέα της Σαλαμίνας, τον Πανίκο Χατζηλοίζου του ΑΡΗ αλλά και πολλούς άλλους που δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή τη στιγμή».
Όταν κρέμασες τα ποδοσφαιρικά σου παπούτσια είχες κάποια παράπονα είτε από τον ΑΠΟΛΛΩΝ είτε γενικά από την ποδοσφαιρική σου καριέρα; «Το μόνο μου παράπονο από την ποδοσφαιρική μου καριέρα είναι ότι μετά την απόλυσή μου από το στρατό, ο Θεός δε με αξίωσε να μου δώσει ένα τουλάχιστον χρόνο να προπονηθώ σωστά για να δυναμώσω και έτσι να μπορέσω να πετύχω ψηλές αποδόσεις. Από τον ΑΠΟΛΛΩΝ ποτέ δεν είχα κανένα παράπονο, αλλά κάποιες στιγμές πικραίνεσαι, διότι ενώ ήθελες να παίξεις ποδόσφαιρο να προσφέρεις για τον ΑΠΟΛΛΩΝ, γιατί εγώ έπαιζα πάντα για τον ΑΠΟΛΛΩΝ, ποτέ για τον εαυτό μου, ίσως με τα προβλήματα τραυματισμών μου να μπορούσα να είχα λίγη περισσότερη συμπαράσταση και κατανόηση».
Με το συμπαίκτη σου τον αείμνηστο Γιαννάκη Ιωάννου σας συνέδεε μια μακροχρόνια και αδελφική φιλία. Θα ήθελες να μου σκιαγραφήσεις τον ποδοσφαιριστή, αλλά και τον άνθρωπο Γιαννάκη Ιωάννου; «Ο Γιαννάκης Ιωάννου ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε τον ΑΠΟΛΛΩΝ αλλά και το ποδόσφαιρο γενικότερα γι΄ αυτό και ως την τελευταία στιγμή, και παρά τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν, ασχολείτο με την προπονητική και έπαιζε μίνι φούτμπολ. Ήταν άνθρωπος ντόμπρος και αυτό που ήθελε να σου το πει σου το έλεγε πάντοτε μπροστά σου και ποτέ πίσω σου. Σαν ποδοσφαιριστής ο Γιαννάκης Ιωάννου ήταν γεννημένος νικητής και δεν ήθελε να χάνει ούτε στα διτέρματα των προπονήσεων. Ήταν ένας από τους καλύτερους χειριστές της μπάλας, τεχνίτης, είχε πολύ καλές τοποθετήσεις μέσα στο παιγνίδι που του έδιναν τη δυνατότητα να παίρνει την μπάλα και να την δίνει την κατάλληλη στιγμή στους συμπαίκτες του αν και εφόσον έκαναν τη σωστή κίνηση και είχε επίσης πολύ καλή επαφή με τα δίχτυα».
Πολλοί από τους συμπαίκτες σου μας έχουν πει ότι τις περισσότερες πλάκες στα αποδυτήρια τις κάνατε εσύ και ο Γιαννάκης Ιωάννου. «Όχι, δεν ήμουν μόνο εγώ και ο Γιαννάκης Ιωάννου που κάναμε πλάκες στα αποδυτήρια υπήρχαν κι άλλοι όπως ο Γιώργος Τέμπλαρ, ο Μάριος Γεωργίου και άλλοι.. Θυμάσαι κάποιες από αυτές; «Θυμούμαι μια ωραία ιστορία και θα σας την αναφέρω. Στο ημίχρονο κάποιου παιγνιδιού ένας συμπαίκτης μου ο οποίος δεν γνώριζε λέξη αγγλικά, τον έκοψαν τα παπούτσια και προσπαθώντας να εξηγήσει στα αγγλικά στον προπονητή ότι χρειαζόταν νέα παπούτσια size 8 ½ του είπε «coach size half past eight»! Μια άλλη ωραία ιστορία έχει να κάνει με το ευρωπαϊκό παιγνίδι κόντρα στη Μάλμοε στο Τσίρειο. Λίγη ώρα πριν το παιγνίδι, στα αποδυτήρια ο κ. Κρέιτσι ανακοίνωσε την ενδεκάδα και μας ανέλυε το πλάνο και την τακτική που θα ακολουθούσαμε, δίνοντας βάρος στα ατομικά μαρκαρίσματα πάνω στους Σουηδούς. Να Θυμίσω ότι στο πρώτο παιγνίδι είχαμε χάσει με 6-0 με τον συμπαίκτη μου Χρίστο Δανό να είναι άτυχος και να σημειώνει δύο αυτογκόλ, ο οποίος και πάλι ήταν βασικός στην αρχική ενδεκάδα. Αφού τέλειωσε ο κ. Κρέιτσι την ανάλυσή του για τα ατομικά μαρκαρίσματα, παίρνει το λόγο ο Γιάγκος και λέει στον κ. Κρέιτσι «Μίστερ, ανάλυσες μας τα ατομικά μαρκαρίσματα, αλλά ξέχασες κάτι. Τον Δανό ποιος θα τον μαρκάρει;!».
Διατέλεσες και έφορος ποδοσφαίρου. Πες μας λίγα λόγια για αυτή σου την εμπειρία. «Έγιναν πολλά λάθη και από τα διοικητικά συμβούλια και από τους ποδοσφαιριστές και από τους φιλάθλους και από όλο το οικοδόμημα που ονομάζεται ΑΠΟΛΛΩΝ. Έτσι ενώ τη 10ετία του ’90 έπρεπε, με την ποιότητα των ποδοσφαιριστών που διαθέταμε, να κατακτήσουμε 8 πρωταθλήματα και 5 κύπελλα, δυστυχώς έγιναν τόσο μεγάλα λάθη που οδήγησαν σε βήματα οπισθοχώρησης, μένοντας έτσι μόνο με τα 2 πρωταθλήματα που κατακτήσαμε στην αρχή της 10ετίας».
Θα σε ενδιέφερε να αναλάβεις ξανά πόστο εφόρου; «Ναι, θα με ενδιέφερε, άλλα μόνο υπό κάποιες προϋποθέσεις».
Σε ποια σημεία υστερεί και σε ποια υπερτερεί ο ΑΠΟΛΛΩΝ της εποχής του Άντρου Χριστοδούλου συγκριτικά με το σημερινό ΑΠΟΛΛΩΝ; «Ήμουν ποδοσφαιριστής που έζησα και τη «λίθινη» και την αρχή της «διαστημικής» εποχής. Είναι όμως πασιφανές ότι ο σημερινός ποδοσφαιρικός ΑΠΟΛΛΩΝ υπερτερεί στον επαγγελματισμό, διότι ο ΑΠΟΛΛΩΝ της δικής μου εποχής ήταν ερασιτεχνικός σε όλα τα επίπεδα. Ο ΑΠΟΛΛΩΝ της εποχής μου, όμως, υπερτερούσε στο γεγονός ότι διέθετε ποδοσφαιριστές που έπαιρναν περισσότερες πρωτοβουλίες στο γήπεδο, δηλ. ο έξω δεξιά μπορούσε να πάρει την μπάλα να ντριπλάρει 2-3 παίκτες, να κάμει κατά μέτωπο επίθεση και έβλεπες ποδόσφαιρο που το χαιρόσουν, ενώ περισσότερο οι σημερινοί ποδοσφαιριστές παίζουν το συγκρατημένο, το τυποποιημένο ποδόσφαιρο, πάσα-πάσα πρέπει να φτάσουν στην επανορθωτική, με αποτέλεσμα ο φίλαθλος κόσμος να μην παρακολουθεί ωραίες ενέργειες και φάσεις που ξεσηκώνουν την κερκίδα, όπως στη δική μου εποχή».
Πώς ήταν το κλίμα την τότε εποχή; Υπήρχε τέτοια προκατάληψη και φωνές για το παρασκήνιο και τη διαιτησία όπως υπάρχει σήμερα; «Ναι, φυσικά υπήρχε και θα έλεγα τον καιρό εκείνο η προκατάληψη και οι φωνές για το παρασκήνιο και τη διαιτησία ήταν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, διότι το ποδόσφαιρο τότε ήταν ερασιτεχνικό, αλλά και το πολιτικό στοιχείο ήταν εντονότερο. Σήμερα, υπάρχουν περισσότερα κανάλια, όλα τα παιγνίδια είναι τηλεοπτικά, ενώ την εποχή μας υπήρχε μόνο το ΡΙΚ και ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τι σήμαινε αυτό».
Ποιο αντίπαλο ποδοσφαιριστή της εποχής σου θα ήθελες να είχες για συμπαίκτη και γιατί; «Τον Κωνσταντίνου, τον τερματοφύλακα της ΑΕΛ. Ενέπνεε εμπιστοσύνη, διότι τον έζησα ως συμπαίκτη μου στην Εθνική και ένιωθες ασφάλεια αγωνιζόμενος στο πλάι του. Καθοδηγούσε την ομάδα του, ήταν άνετος, έλεγχε την επανορθωτική του και ήταν ηγετική φυσιογνωμία. Ο Κλείτος της Ομόνοιας ήταν ακόμη ένας ποδοσφαιριστής που θα ήθελα για συμπαίκτη μου, διότι ήταν παίκτης αθόρυβος και εγκεφαλικός. Άλλοι ποδοσφαιριστές που θα ήθελα για συμπαίκτες μου ήταν ο Μαυρουδής, ο Χατζηλοίζου και ο Νίκος Παντζιαράς».
Είναι γενικά παραδεκτό ότι τη σεζόν 1988-1989 ο ΑΠΟΛΛΩΝ ήταν ο ηθικός πρωταθλητής. Εξακολουθείς να πιστεύεις ότι τη χρονιά εκείνη, «οι άνθρωποι με τα μαύρα», όπως πρώτος αποκάλεσες, σε καθοριστικά παιγνίδια του πρωταθλήματος στέρησαν από τον ΑΠΟΛΛΩΝ τον τίτλο του πρωταθλητή; «Σίγουρα, και είμαι απόλυτος σε αυτό. Δεν αδικηθήκαμε κατάφωρα μόνο στο καθοριστικό παιγνίδι εναντίον της Ομόνοιας, όπου η Ομόνοια σημείωσε το δεύτερο της γκολ από off-side και είχαμε δύο πεντακάθαρα πέναλτι, ειδικά το δεύτερο στην εκπνοή του αγώνα όταν υπήρξε σπρώξιμο του Τσίκκου στον Γιάγκο. Αδικηθήκαμε και εναντίον της Ανόρθωσις σε ένα από τα τελευταία παιγνίδια του πρωταθλήματος στο Αντώνης Παπαδόπουλος, όπου γύρω στο 80′ είχαμε πάλι καθαρό πέναλτι που δε δόθηκε και χάσαμε ένα πολύτιμο βαθμό, αλλά και στα δύο παιγνίδια εναντίον της ΑΕΛ».
Τι θυμάσαι από το περιβόητο επεισοδιακό παιγνίδι απέναντι στην ΑΕΛ, αλλά και από το καθοριστικό παιγνίδι που έκρινε τον τίτλο απέναντι στην Ομόνοια στο Τσίρειο τη σεζόν 1988-89; «Το παιγνίδι εναντίον της ΑΕΛ πιστεύω ότι το χάσαμε από μόνοι μας, διότι επαναπαυτήκαμε. Είχαμε την εντύπωση, επειδή η ΑΕΛ ήταν αδιάφορη και δεν είχε κίνητρο να παίξει, ότι εύκολα ή δύσκολα θα τους κερδίζαμε, κάτι που δεν επαληθεύτηκε στο γήπεδο. Επαληθεύτηκε όμως το σκηνικό αυτό, δυστυχώς για μας, μια εβδομάδα αργότερα στο παιγνίδι της ΑΕΛ εναντίον της Ομόνοιας, όπου η ΑΕΛ έχασε με κατεβασμένα τα χέρια. Εδώ θα ήθελα να σας θυμίσω κάτι. Τη σεζόν 1980-1981 αγωνιζόμαστε στο τελευταίο παιγνίδι του πρωταθλήματος κόντρα στην Αλκή στο Τσίρειο, η οποία με νίκη πάνω μας γλύτωνε σίγουρα τη διαβάθμιση, ενώ ακόμα και με ισοπαλία, υπό κάποιες προϋποθέσεις, θα σωζόταν σε βάρος της ΑΕΛ. Τελικά, με πρωταγωνιστές εμένα και τον Γιαννάκη Ιωάννου, που μάλιστα σημείωσε και τα δύο γκολ στη νίκη μας με 2-0, η συμπολίτιδα ΑΕΛ σώθηκε από βέβαια διαβάθμιση. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να εκφράσω το μεγάλο μου παράπονο, διότι ενώ εμείς παρόλο που ήμαστε αδιάφοροι πράξαμε το καθήκον μας σώζοντας την ΑΕΛ από τη διαβάθμιση στη β’ κατηγορία, η ίδια όμως τη σεζόν 1988-1989 έπραξε το καθήκον της μόνο στα δύο παιγνίδια εναντίον του ΑΠΟΛΛΩΝ και ποτέ εναντίον του κύριου ανταγωνιστή μας, της Ομόνοιας. Σε εκείνο το άδικο και οδυνηρό αποτέλεσμα εναντίον της Ομόνοιας την περίοδο 1988-1989 που μας στοίχισε τον τίτλο του πρωταθλητή, το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι ο διαιτητής, κ. Σκαπούλλης, έκανε τα πάντα για να μην κερδίσουμε και στο τέλος τα κατάφερε».
Παρά τον πρόωρο τερματισμό της καριέρας σου στα 28 σου χρόνια λόγω τραυματισμών συμπεριλαμβάνεσαι στους 10 κορυφαίους κύπριους σκόρερς του ΑΠΟΛΛΩΝ όλων των εποχών με 43 γκολ; «Το πρόβλημα μου εμένα δεν ήταν ότι έπαιξα μόνο μέχρι τα 28 μου, αλλά ότι τα κατά την διάρκεια των δεκατριών χρόνων παρουσίας μου στον ΑΠΟΛΛΩΝ κατάφερα να αξιοποιήσω μόνο το 30% των δυνατοτήτων μου. Θα πρέπει να σας πω ότι από την ηλικία των 20 είχα θέσει πάρα πολύ ψηλά τον πήχη. Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, ένιωθα στα 20 μου χρόνια ότι θα μπορούσα να αγωνιστώ βασικός σε οποιαδήποτε ομάδα του κόσμου, αλλά με κάποιες προϋποθέσεις, όπως άριστη προπόνηση, ύπνο, διατροφή, να είμαι υγιής και ήξερα ότι αν υπήρχαν αυτά τα δεδομένα τότε αυτό που απέμεινε ήταν να αξιοποιήσω το ταλέντο μου και τίποτα άλλο. Κάτι άλλο που θα ήθελα να αναφέρω είναι ότι ουδέποτε η θέση μου ήταν σέντερ-φορ ή έξω δεξιά όπως αγωνιζόμουν συνήθως στον ΑΠΟΛΛΩΝ, αλλά η φυσική μου θέση ήταν χαφ επιθετικός, μπαλαντέρ, θέση που αγωνιζόμουν σε όλες τις Εθνικές ομάδες. Εγώ δεν ήμουν ποτέ εννιάρι, ούτε μου άρεσε η θέση αυτή. Εγώ πάντα ήθελα να έχω χώρο μπροστά μου, να έχω τα γκολπόστ του αντιπάλου απέναντί μου, διότι μου έδινε τη δυνατότητα να κινηθώ αριστερά, να κινηθώ δεξιά, να κάνω ελιγμό, προσποίηση για να κάνω σουτ».
Κεφάλαιο Ευρώπη: 24 χρόνια μετά που έχεις κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά σου παπούτσια και με μόλις 3 συμμετοχές με τη φανέλα του ΑΠΟΛΛΩΝ στην Ευρώπη εξακολουθείς να διατηρείς κάποια ευρωπαϊκά ρεκόρ όπως:
Παίκτης με τα καλύτερα ποσοστά σκοραρίσματος: 1 γκολ ανά παιγνίδι (3 γκολ σε 3 συμμετοχές)
Κύπριος παίκτης με τα περισσότερα γκολ στην Ευρώπη εντός έδρας: 3 γκολ
Πρώτο γκολ του ΑΠΟΛΛΩΝ στην Ευρώπη εντός έδρας: 30/9/1982 (ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ)
Πρώτος παίκτης αλλά και μοναδικός Κύπριος παίκτης που σημείωσε δυο γκολ σε ένα αγώνα στην Ευρώπη: 1/10/1986 (ΜΑΛΜΟΕ)
Τι θυμάσαι από τα παιγνίδια με Μπαρτσελόνα και Μάλμοε; «Στο παιγνίδι με την Μπαρτσελόνα στο Τσίρειο ήταν μια νύχτα που παίξαμε πολύ καλό ποδόσφαιρο, κατάφερα μετά από ένα κόρνερ να ξεγελάσω τους αμυντικούς της Μπαρτσελόνα και με ξεπέταγμα να καρφώσω την μπάλα με κεφάλι ισοφαρίζοντας. Στη συνέχεια, είχαμε την ευκαιρία να σημειώσουμε και δεύτερο γκολ και να πάρουμε τη μεγάλη νίκη, όμως στο τέλος το παιγνίδι έληξε ισόπαλο 1-1 που ήταν ένα πολύ τιμητικό αποτέλεσμα για τον ΑΠΟΛΛΩΝ και για την Κύπρο γενικότερα. Στο παιγνίδι με τη Μάλμοε, θυμάμαι δεν ήθελα να παίξω, διότι ήμουν σακατεμένος και έπρεπε να πάω για εγχείριση για το πρόβλημα στους προσαγωγούς. Συμφωνήσαμε, όμως, με τον προπονητή να σφίξω τα δόντια, να αγωνιστώ για ένα ημίχρονο. Στο 45΄ όταν ευτύχησα να σημειώσω το δεύτερο μου γκολ στον αγώνα και να διαμορφώσω το τελικό 2-1, που παρεμπιπτόντως ήταν και η πρώτη νίκη του ΑΠΟΛΛΩΝ στην ιστορία του στα ευρωπαϊκά σαλόνια, ήμουν τρισευτυχισμένος. Στην ανάπαυλα του ημιχρόνου είπα στον προπονητή «δεν αντέχω άλλο, πάω για εγχείρηση»… και επέστρεψα στην αγωνιστική δράση μετά από 6 μήνες!»
Να υποθέσω ότι η μεγαλύτερη απογοήτευση σου μετά τον τερματισμό της καριέρας σου θα πρέπει να είναι ο αποκλεισμός από τη Σιόν, από το πόστο του εφόρου; «Ναι, μαζί με το χαμένο τελικό κυπέλου το 1995 από τον ΑΠΟΕΛ στο Τσίρειο με 4-2». Τι θυμάσαι από το παιγνίδι με τη Σιόν; «Θυμάμαι το γκολ των Ελβετών που οδήγησε το παιγνίδι στην παράταση. Παίζαμε στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα και κάτοχος της μπάλας έγινε ο Κρισμάρεβιτς, ο οποίος βρισκόταν ακριβώς μπροστά από το δικό μας πάγκο. Θυμάμαι ότι κάποιοι από τον πάγκο του φώναξαν να κρατήσει μπάλα κάποιοι άλλοι να σουτάρει τη μπάλα μακριά για καθυστέρηση, με αποτέλεσμα ο παίκτης να τα χάσει, να του κλέψουν την μπάλα και στην εξέλιξη της φάσης να δεχτούμε το μοιραίο γκολ».
Κάποιοι θεωρούν πως αν κερδιζόταν το παιγνίδι αυτό πιθανόν να άλλαζε το ρουν της ιστορίας του ΑΠΟΛΛΩΝ; Ποια είναι η άποψή σου; «Όχι, γιατί δυστυχώς είχαμε άσχημη νοοτροπία σε όλα τα μέτωπα και θεωρώ ότι και να παίρναμε την πρόκριση δε θα άλλαζε κάτι ουσιαστικό στον ΑΠΟΛΛΩΝ και θα μέναμε στον ίδιο παρονομαστή».
Αποτέλεσες και μέλος της Εθνικής ομάδας: 12 Φεβρουαρίου 1983, Τσίρειο στάδιο, η Εθνική Κύπρου υποχρεώνει την παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία σε ισοπαλία 1-1 με τον Άντρο Χριστοδούλου να αγωνίζεται για 83΄ και να δίνει με εκπληκτική ενέργεια την ασίστ στο Μαυρή που σκοράρει. Περίγραψε μας τη φάση του γκολ. «Πριν περιγράψω τη φάση του γκολ, θα ήθελα να αναφέρω ένα περιστατικό. Μετά την προπόνηση που έγινε την παραμονή του αγώνα με την Ιταλία ένιωθα το γόνατο μου χάλια και είπα στον Λοΐζο Μαυρουδή, με τον οποίο διαμέναμε στο ίδιο δωμάτιο, ότι δεν μπορώ να περπατήσω, πως νιώθω αφόρητους πόνους και θα πω στο κ. Σπάσοφ να με αποκλείσει από την αποστολή. Προς τιμήν του Λοΐζου, διότι σε περίπτωση αποκλεισμού μου ο ίδιος θα έπαιρνε θέση βασικού, με απέτρεψε και με συμβούλεψε να ξεκουράσω το πόδι μου και να περιμένω μέχρι την επόμενη μέρα και ίσως να μπορούσα να αγωνιστώ. Όπως και έγινε. Αγωνίστηκα για 83′ στον αγώνα και μπράβο στον Λοΐζο που μου συμπαραστάθηκε και έκανε κάτι που πιστεύω λίγοι θα έκαναν. Στα του παιγνιδιού: ο προπονητής της Εθνικής, ο αείμνηστος Σπάσωφ, ο οποίος μου είχε τρομερή αδυναμία και ξεκινούσε την ενδεκάδα από μένα, μου είπε: «Άντρο, παίζεις με το νούμερο 10, χαφ επιθετικός και θέλω από σένα να μαρκάρεις τον Αντονιόνι και όταν έχουμε εμείς την μπάλα θέλω να πηγαίνεις δεύτερος σέντερ-φορ στην επίθεση, δίπλα από τον Γιώργο Σαββίδη». Η αρχική μου αντίδραση ήταν «μα μίστερ να μαρκάρω και τον Αντονιόνι και να παίζω και δεύτερος σέντερ-φορ;» Όμως, η απάντηση του ήταν άμεση, λέγοντας μου: «ακριβώς, έτσι σε θέλω να παίξεις». Επειδή μου το έβαλε μέσα στο μυαλό μου και παρά τα προβλήματα με το γόνατο μου, την απροπονησία, την έλλειψη παιγνιδιών που είχα, διότι δεν έπαιζα βασικός στον ΑΠΟΛΛΩΝ εκείνη την περίοδο, στη φάση του γκολ, σε μια αντεπίθεση που κάναμε, μόλις πήγε η μπάλα έξω αριστερά εγώ έτρεξα από το κέντρο για να βρεθώ, όπως μου έδωσε οδηγίες ο προπονητής μου, σε θέση δεύτερου σέντερ-φορ. Έγινε η σέντρα αριστερά από τον Γιάγκο, απέκρουσε ένας Ιταλός αμυντικός, εγώ ήμουν στη σωστή θέση, έκανα ωραίο κοντρόλ με το στήθος, δεν έκανα το σουτ, θέλετε λόγω έλλειψη δυνάμεων θέλετε γιατί με μπλόκαραν αμέσως δύο Ιταλοί αμυντικοί, προσποιήθηκα ότι θα σουτάρω, και ενώ κατέβαινε η μπάλα είδα τον Μαυρή αμαρκάριστο και του έδωσα τη πάσα έτοιμη. Έχει σημασία να την βρει έτοιμη μπροστά του, για να μην χρειάζεται να την κοντρολάρει για να σουτάρει. Ο Μαυρής, που ήταν πολύ καλός σουτέρ, σούταρε με το έξω μέρος του ποδιού του, «μπανανέ», δεν άφησε κανένα περιθώριο στον Τζοφ στέλνοντας την μπάλα στη γωνιά. Μάλιστα, θυμάμαι στο 86΄ χάσαμε μια μεγάλη ευκαιρία με το Σαββίδη, για να σημειώσουμε το 2-1 και να κερδίσουμε τον αγώνα».
Πώς αξιολογείς τη σημερινή Εθνική; «Δυστυχώς το ποδόσφαιρο όπως διαμορφώθηκε στην Κύπρο σήμερα καθιστά δύσκολο το έργο για κάθε προπονητή της Εθνικής, λόγω του ότι διαφορετικό είναι να μπορείς να διαλέξεις 22 ποδοσφαιριστές από ένα σύνολο 300 ποδοσφαιριστών, όπως ήταν παλαιότερα και διαφορετικό είναι να διαλέγεις από ένα σύνολο 30 ποδοσφαιριστών, όπως είναι σήμερα με τους πολλούς ξένους και με τις λίγες ευκαιρίες που δίνουμε στους νεαρούς κύπριους ποδοσφαιριστές. Πιστεύω, πάντως πως αν δοθούν περισσότερες ευκαιρίες στους Κύπριους ποδοσφαιριστές και αν οι ίδιοι δουλέψουν σκληρά και αξιοποιήσουν το ταλέντο τους και αρπάξουν τις ευκαιρίες που θα τους δοθούν, μπορούμε να προσβλέπουμε σε καλυτέρα αποτελέσματα της Εθνικής».
Παρακολουθείς τα παιγνίδια της ομάδας; «Βέβαια, και πάντοτε από το γήπεδο».
Πώς αξιολογείς τη μέχρι τώρα παρουσία του ΑΠΟΛΛΩΝ στο πρωτάθλημα; «Μέχρι στιγμής πάρα πολύ καλά, θα μπορούσαμε και καλύτερα, αλλά αφού μιλούμε για ποδόσφαιρο που έχει και τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του, η σημασία είναι να δείχνεις το χαρακτήρα που έχεις ως ομάδα και ιδίως πώς αντιδράς στις αποτυχίες».
Ποιο ποδοσφαιριστή θεωρείς βαρόμετρο από το φετινό ρόστερ του ΑΠΟΛΛΩΝ; «Προσωπικά τον Μπρούνο Βάλε, διότι το πόσο σημαντικός ποδοσφαιριστής είναι για τον ΑΠΟΛΛΩΝ φάνηκε ξεκάθαρα στο πρόσφατο παιγνίδι εναντίον του Ερμή».
Πιστεύεις ότι με ενδεχόμενη κατασκευή ιδιόκτητου γηπέδου ο ΑΠΟΛΛΩΝ θα ανέβει επίπεδο; «Είμαι σίγουρος ότι θα ανεβάσει το επίπεδο του ΑΠΟΛΛΩΝΑ κατά 60%».
Πώς αξιολογείς την πορεία του ΑΠΟΛΛΩΝ στο φετινό Europa League; «Μπορώ να σου πω ότι ο ΑΠΟΛΛΩΝ είχε μια πάρα πολύ καλή παρουσία και φέτος στο Europa League, πήραμε τις εμπειρίες μας, ίσως θα μπορούσαμε και καλύτερα. Όμως, φάνηκε η διαφορά επιπέδου του ευρωπαϊκού με του κυπριακού ποδοσφαίρου σε διάφορα θέματα, αρχίζοντας από τη νοοτροπία, την ποιότητα των παικτών, διότι κακά τα ψέματα, διαφορετικό είναι να τρέχεις με ένα Mitsubishi και διαφορετικό με ένα Mercedes!»
Ποια είναι η άποψη σου για την 11άδα του αιώνα που ψηφίστηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του σωματείου; Νιώθεις αδικημένος που δεν ψηφίστηκες σε αυτήν και ποιοι άλλοι ποδοσφαιριστές θεωρείς ότι θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν; «Δεν με αγγίζουν τέτοια πράγματα εμένα. Εγώ θέλω να ξέρω την άποψη του κόσμου που με έζησε, αν άξιζα για την ενδεκάδα του αιώνα ή αν δεν άξιζα, αυτοί ξέρουν. Από εκεί και πέρα δεν μπορεί ένας νεαρός 16-20 χρονών να ξέρει ποιος ήταν ο Άντρος Χριστοδούλου. Παίκτες που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στην ενδεκάδα θεωρώ πως είναι ο Ηλίας Χρυσοστόμου, ο Άντρος Κωνσταντίνου (φωτογράφος), ο Δήμος Καβάζης και ίσως κάποιοι άλλοι που δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή τη στιγμή».
Ποιες είναι οι συμβουλές που θα έδινες σε νεαρούς ποδοσφαιριστές που κάνουν τα πρώτα τους ποδοσφαιρικά βήματα; «Να ακούν τους προπονητές τους και δουλειά, δουλειά και πάλι δουλειά, τίποτε άλλο».
Τι σημαίνει για σένα ο ΑΠΟΛΛΩΝ; «Έχω τον ΑΠΟΛΛΩΝ το ίδιο με την οικογένεια μου, καμία διαφορά».
Αγαπημένο σου σύνθημα; «Ουσίες, ποτό και ντουμάνι….»
Ποιο το δικό σου μήνυμα στο θρυλικό κόσμο του ΑΠΟΛΛΩΝ; «Όλοι οι ΑΠΟΛΛΩΝΙΣΤΕΣ να βρίσκονται σύσσωμοι δίπλα στην ομάδα και στις επιτυχίες, αλλά περισσότερο στις αποτυχίες».
Ενδιαφέρουν και αυτά…
Ποιο ήταν το ποδοσφαιρικό σου ίνδαλμα όταν ήσουν μικρός; «Πελέ».
Ποιο θεωρείς τον καλύτερο ξένο ποδοσφαιριστή που αγωνίστηκε μαζί σου; «Άνταμτσικ».
Ποιος ήταν ο δυσκολότερος αμυντικός που αντιμετώπισες στην καριέρα σου; «Δύο, οι Κώστας Μιαμηλιώτης και Δημήτρης Μισός».
Ποιο ήταν το καλύτερο γκολ που σημείωσες; «Το καλύτερο γκολ που σημείωσα ήταν ένα ακυρωθέν γκολ που σημείωσα εναντίον της ΕΠΑ στο παλιό ΓΣΖ την περίοδο 1978-1979. Στα πρώτα 20 δευτερόλεπτα μετά από σέντρα οριζοντιοποιήθηκα και έπιασα ένα τρομερό ψαλιδάκι, η μπάλα καρφώθηκε στη σωλήνα μέσα από τα δίκτυα και επέστρεψε πίσω στο γήπεδο, με τον διαιτητή να δείχνει να συνεχιστεί το παιγνίδι! Από αυτά που μέτρησαν, το ωραιότερο γκολ ήταν ένα που έβαλα του Πεζοπορικού στο Τσίρειο με το ζαβρί μου 4-5 μέτρα πλάγια έξω από την επανορθωτική, μου έβγαλε μια μπαλιά ο Γιάγκος και όπως ερχόμουν, και ενώ η μπάλα έκανε γκελάκια, με μια βολίδα σφήνωσα τη μπάλα στη γωνία. Κερδίσαμε με 1-0».
Κύπριο και ξένο εν ενεργεία ποδοσφαιριστή που θαυμάζεις; «Κύπριο εν ενεργεία ποδοσφαιριστή που θαυμάζω είναι τον Γιώργο Μερκή, διότι ξεκίνησε την καριέρα του μέσα από αμφισβήτηση από τους ίδιους τους οπαδούς του ΑΠΟΛΛΩΝ, όμως στάθηκε, δεν πτοήθηκε, κατέκτησε πρωταθλήματα, κύπελλα, έγινε αρχηγός του ΑΠΟΛΛΩΝ, πρόσφερε και πιστεύω έχει χαρακτήρα για να πολεμά. Ξένο εν ενεργεία ποδοσφαιριστή που θαυμάζω είναι τον Βάλε, καθώς επίσης τον Σανγκόι και τον Παπουλή».
Ομάδα που υποστηρίζεις στο εξωτερικό; «Γουλβς»
Ποιο ποδοσφαιριστή θεωρείς κορυφαίο του κόσμου αυτή την χρονική στιγμή; «Ρονάλτο και Μέσσι, ο καθένας έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρίσματα».
Μαραντόνα ή Πελέ; «Πελέ».
Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αναφερθεί στην συνέντευξη που δεν έχει ειπωθεί; «Να δουλέψουν όλοι για το καλό του κυπριακού ποδοσφαίρου, έτσι ώστε να πηγαίνει ο κόσμος οικογενειακώς να απολαμβάνει το ποδόσφαιρο και ακολούθως να επιστρέφει ήσυχα στο σπίτι του είτε ηττημένος είτε νικητής».
Σκόρπια και ξεκάρφωτα…
Μεγάλο απωθημένο του Άντρου Χριστοδούλου είναι ότι δεν ευτύχησε να πανηγυρίσει ένα τίτλο πρωταθλήματος, κάτι που θεωρεί ότι θα επιτυγχανόταν αν κατάφερνε να δώσει το 100% των δυνάμεων του, κάτι που δεν κατέστη δυνατόν λόγω των συνεχών σοβαρών τραυματισμών του.
Για τον Άντρο Χριστοδούλου δεν υπάρχουν ποδοσφαιριστές του ΑΠΟΛΛΩΝ οι οποίοι μπορεί να θεωρούνται πιο σημαντικοί από τους άλλους, διότι ο ίδιος έμαθε αρκετά πράγματα από όλους. Από τον Έρμο Ερμογένους, ο οποίος ήταν ένας άνθρωπος δουλευταράς, έμαθε τη μαχητικότητα μέσα στο γήπεδο, από τον Μάριο Γεωργίου έμαθε να έχει το ξεπέταγμα και να είναι αλεπού μέσα στην επανορθωτική, από τον Γιώργο Τέμπλαρ έμαθε πώς να ελίσσεται πάνω στη γραμμή, από τον Γιαννάκη Γιαγκουδάκη έμαθε την αγωνιστικότητα, από τον Πάμπο Πίττα έμαθε να έχει μυαλό και εξυπνάδα, από τον Φαλκονέττι έμαθε το πάθος και τη νοοτροπία του νικητή.
Πιστεύει ότι ο Ηλίας Χρυσοστόμου και ο Κυριάκος Κυριάκου ήταν από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που πέρασαν από τον ΑΠΟΛΛΩΝ. Είχαν όλα τα προσόντα, ήταν παλικάρια, ήταν δυνατοί και αν δεν είχαν σοβαρούς τραυματισμούς σε νεαρή ηλικία θα έκαναν μεγάλη καριέρα.
Στον ευρωπαϊκό αγώνα εναντίον της Μπαρτσελόνα στη Βαρκελώνη ο ΑΠΟΛΛΩΝ, παρά τη βαριά ήττα με 8-0, έκανε ένα πολύ καλό παιγνίδι κρατώντας ανέπαφη την εστία του μέχρι το 35΄. Ο ΑΠΟΛΛΩΝ δεν έπαιξε αμυντικό ποδόσφαιρο μπροστά στην Μπαρτσελόνα, όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη, αλλά έπαιξε ορθόδοξο ποδόσφαιρο. Φυσικά, ίσως να ήταν ένας από τους λόγους που δέχτηκε τη συντριβή με 8-0. Τα πρώτα 2 γκολ μάλιστα της Μπαρτσελόνα σημειώθηκαν από καθαρή θέση οφσάιντ, ενώ στο 3-0 είχαμε πεναλτάρα σε ανατροπή του Άντρου, που όμως δε δόθηκε.
Θεωρεί τον Άγγελο Τσολάκη ως το αυθεντικότερο ταλέντο που είδαν ποτέ τα μάτια του.
Είπαν γι’ αυτόν…
Γιαννάκης Γιαγκουδάκης: «Ο Άντρος Χριστοδούλου ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση ποδοσφαιριστή διότι προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα του ΑΠΟΛΛΩΝ αφού αγωνίστηκε για μια μόνο χρονιά στην δεύτερη ομάδα και αυτό αποδεικνύει την αξία και την ποιότητά του ως ποδοσφαιριστή. Ήταν ένας παίκτης πληθωρικός και γι’ αυτό το λόγο ήταν ένα πολύτιμο εργαλείο για τον εκάστοτε προπονητή. Ήταν πολυσύνθετος παίκτης, μπορούσε να αγωνιστεί με την ίδια επιτυχία ως σέντερ-φορ, έξω δεξιά, χαφ επιθετικός, ήταν παίκτης με ενθουσιασμό και αγαπούσε παθολογικά την ομάδα από μικρή ηλικία. Πονούσε την φανέλα του ΑΠΟΛΛΩΝ και το μοναδικό του μέλημα ήταν να κερδίζει η ομάδα και δεν τον ενδιέφερε καθόλου η προσωπική του προβολή σαν ποδοσφαιριστής. Στα τεχνικά του χαρακτηριστικά σημειώνω πως είχε πολύ καλό κράτημα της μπάλας, είχε πολύ καλό ανάστημα που τον βοηθούσε να είναι πολύ δυνατός στον αέρα, ήταν πολύ καλός και στα αμυντικά αλλά και στα επιθετικά του καθήκοντα, ήταν φοβερός ντριπλέρ και ήταν γρήγορος παίκτης. Πέρασε πάρα πολλούς τραυματισμούς στην καριέρα του και πρέπει να αποτελεί ως παράδειγμα προς τους ποδοσφαιριστές της νεώτερης γενιάς διότι πάντα, έστω και αν μερικές φορές αυτό ήταν λάθος, έβαζε το καλό της ομάδας πάνω από την υγεία του. Αυτό είχε κόστος σωματικά για τον ίδιο ως αθλητή, διότι οι τραυματισμοί που είχε δεν ήταν επιπόλαιοι, αλλά αρκετά σοβαροί και υπέφερε σε μεγάλο βαθμό.
Ως άνθρωπος ήταν οξύθυμος και είχε εκρηκτικό ταμπεραμέντο. Αυτό πολλές φορές τον βοηθούσε, όταν η ομάδα βρισκόταν σε δύσκολη θέση, να κάμει κάτι το διαφορετικό στο γήπεδο για να κερδίσει η ομάδα του. Ένα στοιχείο που πάντοτε τον χαρακτήριζε ήταν ότι αγαπούσε πολύ όλους τους συμπαίκτες του και ήταν πολύ προστατευτικός απέναντι τους. Επίσης, ήταν πολύ δυνατός χαρακτήρας, διότι παρά τα σοβαρά προβλήματα τραυματισμού που είχε από νεαρή ηλικία επανερχόταν κάθε φορά πιο δυνατός, κάτι που πολύ λίγοι ποδοσφαιριστές της σημερινής εποχής πιστεύω θα μπορούσαν να κάνουν. Κάτι τελευταίο που θα ήθελα να πω είναι ότι ειδικά εγώ και ο Άντρος Χριστοδούλου μέχρι σήμερα διατηρούμε μια φιλία και μια αδελφοσύνη που δύσκολα μπορεί να συναντήσει κάποιος στα αθλητικά δρώμενα, φιλία την οποία διατηρούσαμε και με τον αείμνηστο Γιαννάκη Ιωάννου».
*Η συνέντευξη δόθηκε στον συνεργάτη της ιστοσελίδα μας Κώστα Κωνσταντινίδη και στον εκπαιδευτικό και γνωστό υποστηρικτή της Θρυλικής ιδέας Ανδρέα Σοφοκλέους.
Απολλωνάρα μια ζωή!
{youtube}4KCoFlNOzdA{/youtube}
*Τα βιντεογραφήματα είναι επεξεργασμένα από τον φίλο, συνεργάτη του www.apollon365.news και αγνό υποστηρικτή της ομάδας μας, Κώστα Κωνσταντινίδη και τον ευχαριστούμε θερμά, που μας παρέχει το αρχείο του.
{loadposition belowcontent}
