Γυναικείο ποδόσφαιρο. Υπάρχει και αυτό στο νησί μας, για τους «κολλημένους…». Βγάλτε όμως την εικόνα απ’ το μυαλό σας (ιδίως οι άντρες), με μία ωραία μοντέλα να κρατάει μία ή δύο μπάλες και να ποζάρει με στρινγκ (αυτό είναι άλλο σπορ). Εδώ μιλάμε για το πραγματικό σπορ, το οποίο αν κάνετε τον κόπο να παρακολουθήσετε, θα εκπλαγείτε.
Θα έγραφα πως συνήθεια έχει πλέον γίνει η πορεία των Απόλλων Ladies κάθε χρόνο, αφού και φέτος (2014) έκαναν το νταμπλ (πρωτάθλημα και κύπελλο). Η φετινή όμως πορεία ξεχωρίζει περισσότερο απ’ τις προηγούμενες, καθώς έγινε με ένα ρόστερ αποτελούμενο αμιγώς από Κύπριες παίκτριες. Η «επιστροφή στις ρίζες» λοιπόν που ακούμε συνέχεια για την μπάλα, ξεκίνησε απ’ εδώ.
«Σε σχέση με το αντρικό ποδόσφαιρο, είναι λίγο πιο αργό. Στα υπόλοιπα, είναι το ίδιο. Έχει τη δική του ομορφιά και μαγεία», μου σχολίασε η Ελένη Τύμβιου, γενική διευθύντρια της ομάδας, σε μία συζήτηση που είχαμε κατά τη διάρκεια μίας απογευματινής προπόνησης.
Παραδέχτηκε ότι υπάρχει υποτίμηση, κάτι που πολύ πιθανόν να αυξάνει το βαθμό δυσκολίας της διαχείρισης, σε σύγκριση με μία αντρική ποδοσφαιρική ομάδα. Παρότι η δουλειά που γίνεται είναι επαγγελματική, όσον αφορά σε συμβόλαια, κανονισμούς, συμπεριφορά, πάντα υπάρχει εκείνο το μειωτικό από τον υπόλοιπο κόσμο, που είτε δεν ξέρει ή δεν έχει ασχοληθεί (ή ακόμη αρνείται καν να δεχτεί ότι, το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι και για τις γυναίκες).
Αφήνοντας τα του ποδοσφαίρου, ρώτησα την άποψη της κ. Τύμβιου, για το όσα λένε σχετικά με τις κοπέλες που παίζουν ποδόσφαιρο: «Διαφωνώ με την άποψη ότι είναι “αντρογυναίκες”, απλώς μεταλλάσσονται στο γήπεδο. Θεωρώ ότι είναι πολύ όμορφες, ξέρουν να περιποιηθούν μια χαρά τον εαυτό τους και εκτός του γηπέδου, είναι σαν τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι πειθαρχημένες, ζητάνε άδεια για να κάνουν το οτιδήποτε, αλλά ζουν όπως μπορούν καλύτερα τη ζωή τους».
Ο προπονητής της ομάδας, Άγγελος Τσολάκκης είχε να πει πως υπάρχουν κάποιες διαφορές σε σχέση με μία ομάδα αντρών: «Υπάρχουν διαφορές, είναι διαφορετικές απ’ τους άντρες, στο θέμα προσέγγισης, στο θέμα πως θα πεις κάτι και πως θα το μεταφέρεις. Όμως σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένος από αυτές, ιδίως με το τι δίνουν στις προπονήσεις. Ήταν υπόδειγμα και δεν είχαμε ούτε ένα κρούσμα απειθαρχίας». Η μεγαλύτερη διαφορά κατά τον κ. Τσολάκκη είναι η διαχείριση των κοπελών, δηλαδή η προσέγγιση προς αυτές.
Ήρθε η ώρα να μιλήσω και με τις πρωταγωνίστριες (αυτό περίμενα για να πω την αλήθεια…). Κάποιες ντροπαλές (λογικό αφού δεν έχουν συνηθίσει στην προβολή), αλλά πολύ προσγειωμένες και πρόθυμες να απαντήσουν. Μία κανονική συνέντευξη ενός αθλητή, όσο κι αν στην Κύπρο κάποιοι αρνούνται να εξισώσουν το γυναικείο φύλο με το αντρικό (και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στον αθλητισμό, αλλά γενικότερα).
Η Μαρία Ιωάννου (22 χρ.) μου είπε για τις διαφορές που βλέπει εκείνη: «Χρειάζεται πιστεύω πολύ περισσότερες θυσίες σε σχέση με τους άντρες. Είναι αρκετά πιο δύσκολο. Γιατί; Γιατί είναι ένα ανδροκρατούμενο άθλημα και ειδικά στην Κύπρο, είναι πολύ υποτιμητικό να είσαι ποδοσφαιρίστρια. Λόγω των επιτυχιών της ομάδας μας όμως, πλέον όλο και περισσότεροι αρχίζουν να το βλέπουν με άλλο μάτι».
Η Μαριλένα Γεωργίου απ’ τη μεριά της, στα 18 της χρόνια δηλώνει ότι ζει πλέον το όνειρο της, αφού από μικρή της άρεσε το ποδόσφαιρο και ήδη μετράει πολλά χρόνια στην ομάδα.
«Το πώς είμαι εκτός γηπέδου, δεν έχει καμία σχέση το πώς συμπεριφέρομαι εντός. Εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες», μου τόνισε η Σκεύη Αντωνίου (24 χρ.).
Τέλος η Ελένη Ττάκκα, που τελειώνει το σχολείο, θα συνδυάσει τις σπουδές της με το ποδόσφαιρο, στη Λεμεσό. Οι φιλοδοξίες της, όπως και άλλων παικτριών, δεν σταματάνε μέχρι εδώ, αφού θα ήθελε να αγωνιστεί και στο εξωτερικό.
Απο http://www.inside.com.cy/easyconsole.cfm?id=4790
{loadposition belowcontent}
