Ξεκινώ εισάγοντας την γνώμη μου πως, όταν τον ταλέντο συμβαδίζει με την αγάπη για την ομάδα, υπάρχει ο ιδανικός συνδυασμός. Αυτό δε μπορείς να το εντοπίσεις παρά, σε γηγενή παιδιά των ακαδημιών.
Τα παιδιά συνήθως έχουν να δώσουν περισσότερα με τις ικανότητες και τη φαντασία που έχουν. Δεν έχεις να χάσεις σχεδόν ποτέ, καθώς αυτό που διακρίνεται είναι η διάθεσή τους να ακούσουν και να γίνουν συμπαγές σύνολο, καθώς και η δίψα τους να διακριθούν.
(Ρετρό φωτογραφία, δύο παλαιών ομάδων “τσικό” του Απόλλωνα, με προπονητές τον Λ.Μερκή και Νεοφυτίδη)
To μέλλον του ποδοσφαίρου βρίσκεται στο «νέο αίμα» που με τη δουλειά, το πάθος, τον ενθουσιασμό και την αγάπη τους για την «στρογγυλή θεά» επιδιώκουν να ξεχωρίσουν και εν συνεχεία να διακριθούν αγωνιζόμενοι με τα χρώματα του αγαπημένου τους συλλόγου. Το μέλλον λοιπόν αυτό, δε θα μπορούσε να νοηθεί αν δεν υπήρχαν οι ακαδημίες, οι οποίες φροντίζουν να εξοπλίσουν με όλα τα απαραίτητα εφόδια τα νέα παιδιά που διψούν να παίξουν ποδόσφαιρο.
Εντούτοις, έρχονταν τόσο εύκολα καραβιές ξένων παικτών αμφιβόλου ποιότητος, σε σημείο που ισοπεδώναμε τα δικά μας παιδιά. Δεν θέλω να πω τι κρύβεται πίσω από αυτό, όμως είναι γεγονός ότι αυτή η δίχως λογική ξενομανία έφραζε τον δρόμο σε δικούς μας παίκτες που έχουν πραγματικά σπουδαίο ταλέντο. Παιδιά που αν και ταλαντούχα, θα ελπίσουν σε μία μόνο ευκαιρία ή έστω ένα βλέμμα των διοικούντων, ή, των προπονητών τους για να ζήσουν το όνειρο τους να φορέσουν την φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας και να την ιδρώσουν.
(Φωτογραφία ρετρό από κλιμάκιο ακαδημιών Απόλλωνα 10-12 ετών)
Καταντούσε γραφικό όταν φωνάζαμε όλη την ώρα ότι τα παιδιά μας πρέπει να παίρνουν ευκαιρίες. Κάποια στιγμή έπρεπε να αρχίσει να παράγει η ομάδα και παίκτες από τα σπλάχνα της.
Δυστυχώς οι ευκαιρίες που ενδεχομένως να έχει, αν έχει, μια απειροελάχιστη μερίδα αυτών των παιδιών, ληφθείσας υπόψη της απαίτησης των παραγόντων για άμεσα αποτελέσματα από τις υποδομές, η υποταγή των προπονητών σε έμπειρους παίκτες, οι πολλοί ξένοι τεχνικοί και τα παιχνίδια των απανταχού ατζέντηδων, εμποδίζουν τα ντόπια βλαστάρια μας να αναδειχτούν.
Έρχονται στην ομάδα κάποιοι ξένοι ποδοσφαιριστές που ναι, κάνουν την διαφορά, αλλά έρχονται και κάποιοι παίκτες ξένοι που δεν νομίζω ότι έχουν να ζηλέψουν κάτι οι μικροί ή ντόπιοι ποδοσφαιριστές μας από αυτούς. Κατανοητό, όλες οι ομάδες, το ίδιο και η δικιά μας, έχουν τους στόχους τους και ίσως είναι δύσκολο να ρίξουν στους κρίσιμους αγώνες νέους παίκτες.
Στο ερώτημα αν υπάρχουν νεαροί ποδοσφαιριστές που ανεβαίνουν στην πρώτη ομάδα… Αυτό εξαρτάται και από μια σειρά άλλων παραγόντων: Από την πολιτική που ακολουθεί ο πρόεδρος, από τα «κότσια» του εκάστοτε προπονητή να τους εμπιστευτεί, αλλά και από τα περιθώρια που του αφήνει να το κάνει η τεράστια πίεση που ενδεχομένως υπάρχει από την πορεία και τα αποτελέσματα της ομάδας. Ως εκ τούτου, γίνεται αντιληπτό πως αυτό πιο σπάνια συμβαίνει.
Ωστόσο θυμίζουμε για ακόμα μια φορά πως το πλούσιο και αξιόλογο υλικό πρώτης ύλης που
διαθέτει ο Απόλλωνας στο θησαυροφυλάκιο των ακαδημιών του, φαίνεται και στις διακριθείσες σεζόν που κάνουν τα τελευταία έτη οι μικρότερες ομάδες του Απόλλωνα. Θεωρώ σημαντικό επίσης να αναφερθεί, ότι πρώτος ο Απόλλωνας ίδρυσε τις ακαδημίες στην Κύπρο, με πρώτο δάσκαλο τον Βλαδιμήρ Στούνλερ. Και να πω, πως η χρυσή εποχή των τίτλων ήρθε με υλικό των ακαδημιών μας.
(1984 Ομάδα Νέων όταν κέρδισε κύπελλο επί του ΑΠΟΕΛ με σκορ 2-1. αφού πρώτα κατέκτησε και το περιφερειακό πρωτάθλημα)
Αν και είχα πάντα την κακή εντύπωση πως είμαστε χαρακτηριστικό ομάδας που τείνει να τρώει τα παιδιά της, φαίνεται πως με την παρερχόμενη χρονιά έχουν αλλάξει πολλά στην φιλοσοφία, καθώς φαίνεται ο σημερινός Απόλλωνας να κτίζει και να επενδύει σε μικρά ταλέντα δίνοντας τους ουσιαστικές ευκαιρίες.
Θεωρώ πως ήρθε με συνέπεια αυτό . Κάποια στιγμή έπρεπε να αλλάξει έστω και με καθυστέρηση. Ειδικά τώρα. Που εκτός από την παγκόσμια οικονομική κρίση, ο Απόλλωνας πέρασε μια οικονομική στενότητα τέτοια που τα πολλά ανοίγματα και οι χωρίς πλάνο ασφαλείς επιλογές πιθανότατα θα του απέβαιναν δραματικά ζημιογόνες πολύ πιο σύντομα κι από όσο μας φόβίζε. Ομάδες σαν τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ που βίωσαν αυτή την οικονομική αβεβαιότητα, δεν μπορούν να επιβιώσουν έχοντας συνέχεια έξοδα. Ένα πλάνο αξιοποίησης των υποδομών του, είχε γίνει ακόμη πιο αναγκαίο , από τη στιγμή που λείπουν πια οι υπερμεγέθεις χορηγοί. Αυτό μας ανάγκάσε να το κάνουμε πιο γρήγορα, πιο εντατικά, πιο επαγγελματικά. Αν ήθελες να είσαι σοβαρή ομάδα και να δεις αλλιώς το μέλλον, έπρεπε να αλλάξεις τη δομή και την οργάνωση της ομάδας.
Αναλογιζόμουν και θεωρούσα περίεργο προ 3ετίας, το να δίνει ο Ολυμπιακός την ευκαιρία στους Φετφατζίδη και Ποτουρίδη να παίζουν ολόκληρα 90λεπτα, ή το να έπαιζε ο 17χρονος τότε Μαυρίας σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ με τον Παναθηναϊκό (καθώς και τόσα άλλα παραδείγματα ομάδων –χωρίς να επεκταθώ περιορίζομαι στο γνώριμο πρωτάθλημα της Ελλάδας και αναφέρομαι δειγματικά σε ομάδες όπως η Α.Ε.Κ που παρά την οικονομική δυσχέρεια της και προ της πτώσης της, είχε κάνει μια σχετικά αξιοπρεπή πορεία αναδεικνύοντας ποδοσφαιριστές σαν, τους Κλωναρίδη, Σιαλμά, Μαυρουδή Μπουγαϊδη κλπ. , ή και ο Π.Α.Ο.Κ με τους Αθανασιάδη, Φωτάκη, Γεωργιαδη κοκ)και να μη έβρισκαν χρόνο συμμετοχής συνομήλικοί τους σε ομάδες σαν τον Απόλλωνα. Και δεν αναφέρομαι σε κατηγορία και ποιότητα ομάδων που παλεύουν για τη σωτηρία τους, αλλά σε αυτές που δεν έιχαν να πάνε ούτε πάνω ούτε κάτω.
Ενώ είμαστε μια ομάδα που κλασικά παράγουμε ταλέντα, δυστυχώς ήμασταν οι τελευταίοι στην ανάδειξη τους.
Υιοθετώντας τη φιλοσοφία των πλείστων τεχνικών των διαφόρων ακαδημιών που δραστηριοποιούνται στο Ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια (δεν θα αναφερθώ σε χώρες όπως η Βραζιλία, η Ισπανία, η Αγγλία και η Ιταλία- οι δύο τελευταίες ειδικά τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει στροφή σε χρήση γηγενών και νεαρών παικτών) θα επισημάνω και θα προβλέψω πως μαζί με τους γηγενείς, χάνεται, μοιραία και η ιστορία και η αίγλη των συλλόγων (που και σε ένα σωματείο σαν το δικό μας, είναι ένας παράγοντας ο οποίος θα έπρεπε να του δίνεται διπλή βαρύτητα). Είναι ξεκάθαρο πως σε λίγα χρόνια δεν θα έχουμε βετεράνους.
Οι πλείστες ξένες μεταγραφές έρχονται για ένα καλό συμβόλαιο, γνωρίζοντας πως δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν και τόσο πολύ όπως δυνητικά θα έκαναν σε μία προηγμένη ποδοσφαιρικά χώρα. Αν η ηγεσία του αθλητικού χώρου και έτι του δικού μας ιδιαίτερα σωματείου δεν το είχε λάβει σοβαρά υπόψη και δεν έπαυε να μας κρύβουν πίσω από το δάχτυλό μας, ενδεχομένως να γινόμαστε θεατές δεινών που θα έχουν αντίκτυπο στα παιδιά μας αλλά και στους στόχους, στον χαρακτήρα και την σημαντικότητα της ιστορίας και της ομάδας μας.
(Δημοσίευμα παλιάς Κυπριακής εφημερίδας με αφορμή την μεγαλειώδη παγκόσμια πρωτιά της ομάδας Ακαδημιών του Απόλλωνα στην Ισπανία)
Χωρίς να δαιμονολογώ ούτε στο ελάχιστο, αποτελεί κοινή λογική, το ποια είναι η συνέπεια της ξενομανίας που μας διέπει. Αυτός ο τομέας (ανάδειξης δικών μας βλασταριών) η ανάπτυξη, το πλάνο και η πρόληψη, μπορεί σιγά – σιγά να πάρει τον δρόμο της. Κάνοντας την αρχή με την πρόσληψη ενός καλού αθλητικού διευθυντή, ή, ενός προπονητή με γνώσεις τέτοιες, και μιας τεχνικής γραμματείας πίσω του που θα σχεδιάζει και θα διαμορφώνει το ρόστερ, ψάχνοντας για τους αληθινούς στόχους της ομάδας, βάση της φιλοσοφίας, της ιστορίας και του χαρακτήρα της.
Ο εκάστοτε προπονητής σαφέστατα πρέπει να δίνει την άποψη του στις μεταγραφές και να λέει τι είδους ποδοσφαιριστές θέλει αλλά θα πρέπει να ξέρει ότι η ομάδα που κλήθηκε να υπηρετήσει κινείται με μια καθορισμένη φιλοσοφία. Υπάρχουν πολλές ομάδες (θύματα της τάσης και της αστάθειας αυτής ήμασταν κάθε χρόνο για τις πλείστες περιόδους και εμείς) που γίνονται δέσμιες της απόφασης ενός προπονητή. Έπειτα από λίγο καιρό αυτός φεύγει και η ομάδα μένει παγιδευμένη με παίκτες που έχουν μεγάλα σε διάρκεια συμβόλαια αλλά δεν τα αξίζουν. Πρέπει να υπάρχει μια φιλοσοφία στην ομάδα και πάνω σε αυτό να επιλέγει και προπονητή. Ανεξάρτητα από το αν θα μείνει ή θα φύγει, θα πρέπει να έχει μια φιλοσοφία. Δεν το είχαν αυτό πολλές ομάδες και έτι η δικιά μας για πολλά χρόνια και για αυτό και οι συχνές αλλαγές προπονητή. Ανεξάρτητα από το αν ρισκάρει ή όχι ένας προπονητής πρέπει να ακολουθεί συγκεκριμένη φιλοσοφία.
(Εγκωμιαστηκό Ισπανικό δημοσίευμα για την τεράστια παγκόσμια πρωτιά της ομάδας των Ακαδημιών Απόλλωνα Λεμεσού με την καλύτερη επίθεση καθώς σημείωσε τα περισσότερα γκολ της διοργάνωσης, καθώς και την σκληροπυρηνική και άθραυστη άμυνα, όπου σημειώνει το μηδέν παθητικό σε δεχθέντα τέρματα)
Είδαμε στο παρελθόν, στο Παγκόσμιο Κύπελλο το Ισπανία-Ολλανδία, που οι περισσότεροι παίκτες προέρχονταν από το youth system. Σε πολλούς σημαντικούς αγώνες ανά το παγκόσμιο το συναντήσαμε αυτό. Η φιλοσοφία αυτή έχει πολλαπλά οφέλη για έναν σύλλογο, αφού έτσι ελαχιστοποιεί το κόστος και παράλληλα αναδεικνύει τα ποδοσφαιρικά ταλέντα με προοπτικές καριέρας. Η ομάδα έπρεπε να αρχίσει να δίνει ιδιαίτερο βάρος στα φυτώρια, καθώς και στην διαδικασία παραγωγής ταλαντούχων παικτών. Να ξεφεύγαμε από την νοοτροπία του «σχολικού αθλητισμού» που διέπει ακόμη ορισμένους από τους προπονητές , και να κάναμε βήματα μπροστά σε πιο επαγγελματικά επίπεδα στα τμήματα των ακαδημιών μας.
Δεν μιλάω μόνο για ποδοσφαιρική εκπαίδευση, αλλά και για μια γενικότερη παιδεία. Πρέπει τα παιδιά να εκπαιδεύονται σωστά και να μάθαιναν να σκέφτονται με την νοοτροπία του Απόλλωνα. Σε αυτά τα επίπεδα, τα κονδύλια που χρειάζονται είναι μικρά. Δεν θα αποβούν σε κόστος χωρίς μέλλον απόσβεσης αυτές οι επενδύσεις καθώς έχεις να κερδίσεις και να εξοικονομήσεις πολλά μελλοντικά από αυτή τη διαδικασία.
Επιπρόσθετα, με αυτό το πλάνο, το ποδόσφαιρο της ομάδας θα αποκτήσει και ταυτότητα και υπόβαθρο. Χρειάζεται απλά ένα πλάνο που περιλαμβάνει μια ενιαία φιλοσοφία. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως χρειαζόταν η βελτίωση και πλάνο οργάνωσης με σκοπό την συγκομιδή, του τρόπου λειτουργίας των τμημάτων υποδομής.
Αυτό χρειάζεται να κινηθεί σε τρεις άξονες για να πετύχουν τα αποτελέσματα των υποδομών της ομάδας για ακόμα καλύτερη δουλειά. 1) Εντοπισμός νεαρών ταλέντων που να καταλήγουν στις υποδομές της ομάδας, άρα καλό τμήμα σκάουτιγκ. -Στον τομέα δηλαδή του σκάουτινγκ να απορροφούν την “αφρόκρεμα” που θα εντοπίζεται, στις μικρές ηλικίες.- (Αφού εντοπιστούν και περιληφθούν, να δίνεται ακόμη η ευκαιρία στα νέα αυτά παιδιά να έρθουν σε άμεση επαφή με την αγαπημένη τους ομάδα, στις εντός έδρας αναμετρήσεις, δίνοντας το «παρών» είτε στις κερκίδες του γηπέδου, είτε εντός του αγωνιστικού χώρου ως ballboys αλλά και συνοδεύοντας τους ποδοσφαιριστές κατά την είσοδο των ομάδων στο χλοοτάπητα. Αυτό αυξάνει και το δέσιμο τους με την ιδέα του Απόλλωνα και την αγάπη τους για την ομάδα. Επίσης μπορούμε να προβούμε σε διοργάνωση τουρνουά παιδικού ποδοσφαίρου υψηλού επιπέδου για τα μικρότερα παιδιά από τις κυψέλες της ομάδας μας).
Οι ακαδημίες μας από βάθος χρόνου αποτελούν υπόδειγμα και απαρτίζονται από την πολυπληθέστερη και ποιοτικότερη κυψέλη εκκολαπτόμενων αθλητών-μικρών ποδοσφαιριστών. Είναι κρίμα να σπαταλείται το ταλέντο και η δουλειά αυτή στην πορεία. Δεν μου λέει τίποτα το γεγονός να περάσουν από τα τμήματα υποδομής ή έστω υποδοχής των υποδομών, χωρίς τελικά να κάνουν καριέρα με τα χρώματα του σωματείου μας! Κρίμα και άδικο.
Επιπρόσθετα: 2) Καλύτερη μέθοδο και οργάνωση στον τρόπο που δουλεύουν οι Ακαδημίες για να μαθαίνουν καλύτερα τα νεαρά παιδιά τα βασικά του ποδοσφαίρου και: 3) Εν κατακλείδι, (σύμφωνα με την θεωρία που εξέφρασε κάποτε ο Μπολόνι) σε όλον τον κόσμο τα μεγάλα ταλέντα αρχίζουν να παίζουν στις πρώτες ομάδες από τα 17 τους αν όχι και νωρίτερα. Άρα θα πρέπει να αλλάξουν τα κριτήρια διαχωρισμού των ηλικιών και τα παιδιά να αρχίσουν να αντιμετωπίζουν ομάδες μεγαλύτερης ηλικίας για να έχουν πιο γρήγορη εξέλιξη. Επιπλέον ο συνεργάτης του Μπόλονι, ο Ζοακίμ Πρέτο κάποια στιγμή είχε πει ότι η ομάδα νέων πρέπει να κάνει προπονήσεις δίπλα στην πρώτη ομάδα, ώστε και τα νεαρά παιδιά να βλέπουν πως δουλεύουν οι μεγάλοι, αλλά και αν κάποια φορά λείπει κάποιος παίκτης από τους μεγάλους (λόγω Εθνικής, τραυματισμού κτλ), τότε να αντικαθιστάται από κάποιον μικρό που θα προπονείται με την πρώτη ομάδα. Αποκτούν έτσι εμπειρίες και περγαμηνές.
Μία τόσο απλή, αλλά ταυτόχρονα και σημαντικότατη κίνηση θα δώσει επιπλέον κίνητρο στα νεαρά παιδιά της ομάδας νέων. Έτσι μπορεί να υπάρξει σωστότερη παραγωγική διαδικασία .
Ειδικά στις δικές μας τις ακαδημίες, αυτό που βλέπω είναι μεγάλη διάθεση για δουλειά και διάκριση. Το ίδιο και με νεαρούς που έρχονται και είναι ενταγμένοι σε άλλα τοπικά αθλητικά σωματεία. Το κυνήγι της επιτυχίας φέρνει την βελτίωση και στην περίπτωση των παιδιών της ομάδα μας αλλά και των άλλων νεαρών, η ένταξή τους στη μεγάλη ομάδα είναι επιπλέον κίνητρο. Είναι αλλιώς να προσπαθείς να διεκδικήσεις πράγματα μέσα από την ομάδα σου. Ταλέντο και ψυχή υπάρχουν, παιχνίδια δεν τους έδιναν… Είναι τόσοι οι καλοί ποδοσφαιριστές στις ακαδημίες του Απόλλωνα και στις δεύτερες του ομάδες, αλλά και αυτοί που παραχωρήθηκαν με μορφή δανεισμού σε μικρότερες ομάδες, ωστόσο ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού μέχρι πρόσφατα, αυτοί που ήταν γνωστοί ακόμη και στους φανατικά ενημερωμένους οπαδούς της ομάδας μας. Θα έπρεπε από χρόνια οι παίκτες αυτοί να προωθούνται και να σπρώχνονται προς ανάδειξη στο προσκήνιο της δικής μας ομάδας και όχι να γίνονται ευγενική προσφορά βοηθείας σε άλλες ομάδες . Να ψήνονται και να ετοιμάζονται με τη σωστή διαδικασία στα δικά μας διαμορφωτήρια.
Εντούτοις, για να προωθηθούν με αξιώσεις στην πρώτη ομάδα χρειάζονται εμπειρίες από μια ενδιάμεση ομάδα. Δεν ζήτησε κανείς να ανεβαίνουν ανέτοιμοι στην Α’ ομάδα. Εκεί να επιδείξουν ότι μπορούν να σταθούν στο ύψος των απαιτήσεων (εκτός από τα εξαιρετικά μεγάλα ταλέντα, που ακόμα και αυτά χρειάζονται να αποπεμφθούν της απειρίας) που έχει η πρώτη ομάδα και να αποδείξουν οι ίδιοι ότι μπορούν να το κάνουν. Σαφέστατα οι επιλογές των εκλεκτόρων, πρέπει να βασίζονται στην ετοιμότητα. Γι αυτό αναφέρθηκε και πρωτύτερα ο προγραμματισμός και η προετοιμασία.
(Ρετρό φωτογραφία ομάδας Παίδων)
Κανείς δε μιλά για ένα κορμό Α’ ομάδας με την ολότητα της ενδεκάδας από τις ακαδημίες μας εάν μόνο με αυτό δε κτίζεται μια ανταγωνιστική και πρωταγωνιστική στο πρωτάθλημα ομάδα. Νοείται ότι θα φιλτράρουμε τους παίκτες και θα δώσουμε ωστόσο τις ευκαιρίες στους πιο ικανούς. Να δοθούν επαγγελματικές ευκαιρίες σε παιδιά που διακρίνονται. Ο κάθε υιός της οικογένειας της ομάδας, να φανεί στο γήπεδο και να αξιολογηθεί επί τω έργω. Βλέπουμε ότι στο εξωτερικό, οι νεαροί παίκτες σε ηλικία έχουν περισσότερες ευκαιρίες. Οι περισσότεροι από τα παιδιά των εθνικών ομάδων Νέων, αγωνίζονται βασικοί στους συλλόγους τους.
Έπρεπε και εμείς να υιοθετήσουμε κάποια στιγμή μια τέτοια φιλοσοφία. Να υπάρξει κάποιο οργανόγραμμα στις ακαδημίες. Σύμφωνα με την ορολογία των ανά το παγκόσμιο, ακαδημιών, να εφαρμοστεί ένα… long term planning. Ένα σχέδιο που δεν είναι για άμεσα αποτελέσματα, αλλά για αποτελέσματα σε βάθος χρόνου.
Υπάρχουν και οι ομάδες, που πραγματικά κάνουν επενδύσεις στον τομέα αυτό και περιμένουν να έχουν αποτελέσματα με την ανάδειξη νέων παικτών. Η οικονομική κρίση υποχρέωσε πολλές ομάδες ειδικά του εξωτερικού να στραφούν στην αξιοποίηση των υποδομών τους. Βασιζόμενες πάντα σε ένα μοντέλο ευρωπαϊκό που να προσομοιάζει στην δική τους έκαστη φιλοσοφία. Μέσα από την κρίση έπρεπε και εμείς να ξεκινήσουμε να ακολουθούμε αυτή τη φιλοσοφία και καλώς αρχίσαμε να το κάνουμε. Το αξίζουν τα παιδιά, δεν τους κάνουμε χάρη, απλά τώρα, μάλιστα, γίνεται πιο εύκολα απ’ ότι παλαιότερα.
(Ρετρό φωτογραφία ομάδας Νέων)
Αντιλαμβάνομαι την δυσκολία, καθότι, όταν έχεις τόση πίεση θες τους έτοιμους παίκτες που πιστεύεις ότι θα σε βοηθήσουν. Ακόμα και οι έτοιμοι παίκτες όμως από κάπου έρχονται. Από κάπου γαλουχήθηκαν και προετοιμάστηκαν ποδοσφαιρικά. Γιατί να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι που θα τους ψήσουμε με την γεύση και την συνταγή της δικής μας ομάδας από την αρχή;
Την άλλη οδό την δοκιμάσαμε για χρόνια και είδαμε ότι δεν βγάζει κάπου.
Πώς δίνει κίνητρο κανείς σε αυτά τα παιδιά όταν καταλάβαιναν ότι οι ευκαιρίες στις ομάδες όπου ανήκουν θα ήταν ελάχιστες, αν όχι μηδενικές;
(Ομάδα παίδων η οποία στέφθηκε πρωταθλήτρια το 1984)
Ασφαλώς και μπορούν να επιδείξουν εξίσου προσφορά και ταλέντο αρκεί να μην περιμένουμε από αυτούς να κάνουν τη διαφορά με το “καλημέρα” και να πάρουν τις ομάδες στις πλάτες τους.
Η σχετικά πρόσφατη οδηγία της ΟΥΕΦΑ για τις ακαδημίες και τους γηγενείς ποδοσφαιριστές στο ρόστερ, αποτέλεσε ένα βήμα προς την μείωση των ξένων παικτών. Κάποτε η ξενομανία που επικρατούσε θα σταματούσε αναγκαστικά γιατί ήταν φανερό πως οι υποθετικά και εκ φήμης κλασάτοι ξένοι παίκτες, δεν δικαιώνουν πάντα τα λεφτά τους. Τόπο, λοιπόν, στα νιάτα… Περισσότεροι επαγγελματίες από τα “κυανόλευκα” κλιμάκια και γενικότερα παρατήρηση και απορρόφηση των «ελίτ» από άλλες τοπικές «κυψέλες» . Αν όμως ο Απόλλωνας δε άρχιζε να σκύβει με ευλάβεια πάνω σε αυτά τα παιδιά, τότε η δουλειά των ακαδημιών και της οικοδομημένης φιλοσοφίας που αναφέρω πάει χαμένη.
Δουλειά των παραγόντων εφόσον θέλαμε να προκόψουμε; Να αναδεικνύει παίκτες πριν η τιμή τους στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο διαγράψει άνοδο. Εξάλλου πόση είναι η χαρά των τεχνικών της ακαδημίας αλλά και του κόσμου μας να παρακολουθεί ένα ποδοσφαιριστή, ειδικότερα δικό μας παιδί, σπλάχνο μας, που γνωρίζει καλά, κάποια στιγμή, στα 17,18,19,20,21 του χρόνια, ηλικία ορόσημο, (αλλά και για το ίδιο αυτό παιδί, τον εκ γενετής και πιστό τόσο καιρό Απολλωνίστα) οι ίδιοι τεχνικοί, οι παράγοντες, οι διοικήσεις της ομάδας και ο κόσμος, που παρακολούθησαν και ανέδειξαν το ταλέντο του, να επικροτήσουν και την ποδοσφαιρική ενηλικίωσή του κάνοντας του και δίνοντάς του συμβόλαιο συνεργασίας;
(Ρετρό φωτογραφία από το αρχείο του Απόλλωνα, παλαιάς ομάδας Τσικό)
Και ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Απολλωνίστας αυτός, θα επιδείξει περισσότερο πάθος και τεχνική από τον ξενόφερτο και προσωρινό συνάδελφο του τον οποίο ούτε γνωρίσαμε εκ των προτέρων και κατά πάσα πιθανότητα ούτε θα θυμόμαστε ή θα μας θυμάται μετά την μικρής διάρκειας παραμονή του στο λιμάνι…
Ευκαιρία στα δικά μας ελπιδοφόρα και συμφέροντα παιδιά…
Το παρόν κείμενο είναι αναδημοσίευση παλαιότερου άρθρου το οποίο κυκλοφόρησε στο περιοδικό “ΑΠΟΛΛΩΝ-ΛΕΜΕΣΟΣ”
