14 Απριλίου του 1954. Μια ιδέα που εξ απαλών ονύχων κυοφορείτο στη συνείδηση των Λεμεσιανών, παίρνει σάρκα κι οστά. Ο Απόλλωνας μέσα στον παλλόμενο αναβρασμό κατά της αγγλικής δικτατορίας, γεννιέται, αποτελώντας κατά τη διάρκεια της λαμπρότερης σελίδας της ιστορίας του νησιού, το απόλυτο προπύργιο της ΕΟΚΑ στην πόλη μας.
Η δράση του θρυλικού μας Σωματείου στον αγώνα για την ΕΝΩΣΗ με τον υπόλοιπο εθνικό κορμό, χαρακτηρίστηκε ως νευραλγική και βαρύνουσας σημασίας από τους ιστορικούς αναλυτές, μάρτυρες κι αγωνιστές του κινήματος.
Στην γωνία των οδών Γλάδστωνος και Ζήνωνος στεγάστηκε το «κυανόλευκο» φυτώριο νέων πολεμιστών της αλήθειας και του δικαίου. Τότε που η αλήθεια είχε μια όψη και δεν φθειρόταν στις εκπτώσεις του «πατριωτικού ρεαλισμού».
Σ’ ένα μικρό δωμάτιο αξιωματούχοι της οργάνωσης συνεδρίαζαν με σκοπό την κατάστρωση των σχεδίων για τη διεξαγωγή της επανάστασης. Το οίκημα λειτουργούσε κι ως κρυψώνα για τα πανό, φυλλάδια και πολεμικό εξοπλισμό. Οι εγγλέζοι δεν άργησαν να αντιληφθούν την κινητικότητα, θέτοντας υπό στενή παρακολούθηση τα μέλη του Συλλόγου διενεργώντας αυστηρότατους ελέγχους. Μάλιστα αρκετοί Απολλωνίστες στάλθηκαν στα περιβόητα κρατητήρια των Πλατρών, όπου ανακρίθηκαν, βασανίστηκαν, ωστόσο δεν λύγισαν μπρος την βαρβαρότητα του κατακτητή.
Οι αποικιοκράτες εισέβαλλαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο σπίτι του Απόλλωνα, ξυλοκοπώντας όποιον έβρισκαν στο διάβα τους δίχως την παραμικρή διάκριση. Οι Απολλωνίστες δεν πτοήθηκαν, ανασυγκροτήθηκαν σε ομάδες και με γυμνά χέρια επιτίθονταν στις περιπολίες. Οι συγκρούσεις ήταν τόσο αιματηρές, που η αποικιακή αρχή αναγκάστηκε να απαγορεύσει την παρουσία των στρατιωτών της στην οδό Γλάδστωνος βαφτίζοντας την «τον δρόμο του θανάτου».
Εν κατακλείδι, στο έπος του 1955, ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ έδωσε πολλά στην ΕΟΚΑ αλλά και παίρνοντας πολλά… Δόξα, Τιμή, Σεβασμό, και το προσωνύμιο ΘΡΥΛΟΣ!
«Ο αγώνας δεν είναι για τα χρήματα, την προβολή και τη δόξα, αλλά για τη φανέλα του ΑΠΟΛΛΩΝΑ και τα μεγάλα ιδεώδη της Ελληνικής φυλής».
ΖΗΤΩ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ!
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ!
