Ο Απόλλωνας ήταν κλάση ανώτερος από τον πρωτοπόρο του βαθμολογικού πίνακα, ΑΠΟΕΛ. Ποδοσφαιριστές που εισήλθαν στον αγωνιστικό χώρο ψυχωμένοι, προικισμένοι με περίσσιο πάθος και θέληση. Περιόρισαν τον αντίπαλο σε μια φλύαρη κι ανούσια κατοχή της μπάλας, αναλαμβάνοντας την «ευθύνη» για το θέαμα που προσδοκεί να ευχαριστηθεί κάθε φίλαθλος από τέτοιου είδους αγώνες.
Το σύστημα και η τακτική που επιλέγει το τελευταίο διάστημα ο προπονητής της ομάδας μας, Πέδρο Εμάνουελ, αποδεικνύεται περίτρανα πως αποδίδει καλύτερα. Υπάρχουν ακόμη περιθώρια βελτίωσης μιας και η αλλαγή συστήματος χρειάζεται χρόνο για να αφομοιωθεί στην ολότητα του. Σημασία έχει βέβαια να χαίρονται οι «κυανόλευκοι» οπαδοί με την εικόνα του θρύλου και τα υπόλοιπα θα ‘ρθουν με την πάροδο του χρόνου.
Ευχάριστο το γεγονός ότι πολύ δύσκολα δύναται κανείς να ξεχωρίσει κάποιον από τους ποδοσφαιριστές μας βάσει απόδοσης. Βέβαια, ο αρχοντικός στα μετόπισθεν Μακρίδης που ανάγκασε τον ΑΠΟΕΛ να αναλώνεται σε ανούσια μακρινά «γεμίσματα», η «σεντερφορίσια» προσποίηση και στη συνέχεια το τέρμα από τον Μάγκλιτσα, η εξαιρετική κάθετη που προηγήθηκε από τον Ζοάο Πέδρο, τα «βάσανα» που υπέβαλε ο Άμπραχαμ Γκίε στην αντίπαλη αμυντική γραμμή, και το εξαιρετικό γκολ του Άλεξ Ντα Σίλβα που προήλθε από απευθείας εκτέλεση φάουλ δεν γίνεται να μην συμπεριληφθούν στα «highlights» του αγώνα.
Λυπηρό που για ακόμη μια φορά αδρανήσαμε στα τελευταία δεύτερα της αναμέτρησης και στοίχησε με το χειρότερο τρόπο.
Υ.Γ. Θα ήταν φρονιμότερο, οι εκπρόσωποι τύπου των ομάδων άμα δεν έχουν τα κότσια να παραδέχονται την αλήθεια ή έστω να την βλέπουν κατάματα, να μην αναλώνονται σε κλάματα προς χάριν των εντυπώσεων. Η ανωτερότητα όπως και να το κάνουμε, είναι μεγάλη αρετή.
