Δεν ανήκω σε καμιά περίπτωση σε κείνους που φεύγουν ευχαριστημένοι από τους αγώνες του Απόλλωνα το τελευταίο διάστημα. Δε μπορώ ωστόσο να εμπλακώ σε καταστροφολογικές κουβέντες.
Θεωρώ υποχρέωση μου πρώτα από όλα σαν οπαδός που αγαπά αυτή την ομάδα να σταθώ στο δεδομένο πως, πια, η αρνητική κατάσταση για τον Απόλλωνα αρχίζει μολυσματικά από τις κερκίδες του και ακολούθως εξαπλώνεται σε ραδιόφωνα, έντυπα, σελίδες, εκπομπές και κατ επέκταση στους αντιπάλους. Σχετικά με τη μεμψιμοιρία που κυριάρχησε τάχιστα αφότου σφυρίκτηκε η λήξη των τελευταίων αγώνων, πιστεύω πολύ έντονα, πως τεράστια ευθύνη φέρουν οι μηδενιστές οπαδοί που σπεύδουν να νεκρολογήσουν την ομάδα παρουσιάζοντας μια πρωτοφανή βιασύνη να περάσουν το μήνυμα της αποτυχίας του συνόλου και των ατόμων που απαρτίζουν την ομάδα.
Σαφώς δεν αρνούμαστε το δεδομένο πως ο Απόλλωνας παρουσιάστηκε πολλές φορές κατώτερος των απαιτήσεων αλλά και της εικόνας της ομάδας που υποστηρικτές, αντιπάλοι και Μέσα σχημάτισαν από την αρχή της ποδοσφαιρικής σεζόν. Δεν αρνούμαστε επίσης το δεδομένο πως όταν όλοι πίστευαν πως οι απαιτήσεις δεν θα είναι ιδιαίτερα δύσκολες, το αποτέλεσμα, ή το αγωνιστικό κομμάτι της ομάδας που κυμάνθηκε στα μέτρια, φαινόταν ακόμα χειρότερο. Η πραγματικότητα όμως στα μάτια ενός ψύχραιμου, με τις βασικές και ουσιώδεις ποδοσφαιρικές γνώσεις ατόμου, είναι πως η εικόνα του Απόλλωνα δεν ήταν τόσο τραγική.
Δεν θέλω να αστυνομεύω σκέψεις αλλά θεωρώ ότι τα σχόλια θα πρέπει να είναι δομημένα με φειδώ, αντί να ξεστομίζουμε με μεγάλη ευκολία σε ρυθμούς ριπής πολυβόλου, απαξιωτικής μορφής κουβέντες. Με μεγάλη μου ωστόσο έκπληξη διαπιστώνω πως τέτοια οπαδική κουλτούρα απουσιάζει από τον Απόλλωνα. Αντίθετα αφθονούν και περισσέυουν όλοι αυτοί που ευαγγελίζονται τα κακά αποτελέσματα για να ασκήσουν δριμεία κριτική και να επιβεβαιώσουν την προπονητική ικανότητα τους. Όταν το παιχνίδι υπερβαίνει τα δικά τους αποδεκτά πρότυπα, μοχθηρά λυσσαλέα μνησίκακα (λες και τους υπαγορεύεται βιολογικά) μιλούν πάντα υπερθετικά και με υπερβολές.
Το δυστυχές είναι ότι ολοι αυτοί είναι άφθονοι και δεν ανήκουν στους ορισμένους, Είναι αυτοί που μαεστρικά βδελύσσονται και με εργολαβική συσσώρευση έρχονται αργότερα και πολιορκούν με δοξασίες όσους περιτριγυρίζουν τις επιτυχίες. Δεν είναι νέας εποχής παντογνώστες. Αλλά τετριμένα διαβρωτικά φερέφωνα και παλαιού τύπου χούντες που εμφανίζονται κραυγαλέα μπροστά στο παραμικρό λάθος και στο κάθε τρωτό σημείο και ξέρουν καλά να χειραγωγούν τις μάζες καθώς πάντα οι δραματικοί «τίτλοι» λειτουργούν μαγευτικά στα απλοϊκά μυαλά. Ζούμε βέβαια την εποχή των άκρων… Δεν εξαιρούνται από όσα αναφέρονται και οι λογοίς προπονηταραίοι που κάνουν στις κερκίδες του γηπέδου μια δεύτερη καριέρα, έχοντας πάντα επίκαιρες απόψεις, λύσεις και κριτική για κάθε λεπτό του αγώνα. Μάλιστα τείνουν πάντα να έχουν εκνευριστικά δυνατή φωνή και να φωνάζουν τις απόψεις τους προκαλώντας δυσανασχέτηση σε όσους καθόμαστε ακόμα και σε κερκίδες απόστασης από αυτούς.
Το ακόμα πιο τραγικό, όπως στατιστικά και καθαρά δείχνει η ιστορία της ομάδας είναι πως αυτό που αποτελεί φαινόμενο, από τη δική μας οπαδική συμπεριφορά να εξαρτάται από τον παρορμητισμό και την γνώμη της εξέδρας το τρίξημο της καρέκλας ενός προπονητή και των παικτών. Και δεν αντιλαμβάνονται πως χρόνια τώρα οι κάθε τρείς και λίγο εκδιώξεις προπονητών δεν άφησαν καμιά ομάδα του Απόλλωνα να κτιστεί και να σμιλευτεί με το χρόνο και τις δοκιμές που χρειάζονται, κρατώντας τον Απόλλωνα στα μεσαία στρώματα. Δεν φαίνεται όμως να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και είμαστε πολύ ικανοποιημένοι στο να τα επαναλαμβάνουμε με αξίωση.
Τα πράγματα έγιναν βεβαίως δυσκολότερα και η ομάδα αντιμετωπίζεται ακόμη πιο αυστηρά για ένα καταλυτικό λόγο: Είναι τέτοια η διαφορά στο Κυπριακό ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο του δικού μας ρόστερ από των άλλων του πρωταθλήματος, που για τους οπαδούς αυτούς για να επιβιώσει ο όποιος Χριστοφόρου, συνεργάτης του, ή ποδοσφαιριστής και να πορεύονται χωρίς αποδοκιμασίες, θα πρέπει ο Απόλλωνας να βάζει τουλάχιστον τρία γκολ σε κάθε αντίπαλο, και να παράγει πολλαπλάσιο αριθμό μαεστρικών και εντυπωσιακών ευκαιριών. Αλλιώς θα τον «φάνε» όπως και τόσους προκάτοχους του άλλωστε στο παρελθόν. Άλλο αγαπημένο σπορ των οπαδών βέβαια, και η μεταγραφολογία… Όλοι έχουν γνώμη για το πότε και ποιος πρέπει να έρθει και να φύγει…
Οι φωνές όσο κι αν σας εκπλήσσει δεν ηχούν καθόλου κούφια εντός του γηπέδου. Οι ποδοσφαιριστές δεν μένουν ανεπηρέαστοι από όλα αυτά. Αντίθετα ελοχεύει και λειτουργεί καταπελτικά σε όσους βρίσκονται στο γήπεδο δημιουργώντας τους το αίσθημα του «σκίσου γης και βάλε με» . Ως οπαδοί θα έπρεπε να ξέρουμε πως η απόδοση της ομάδας σχετίζεται άρρηκτα με τη συμπεριφορά της μάζας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανεκτίμητο από τα εύγε. Όταν η ομάδα χάνει δυνάμεις, ρόλος και δουλεία του οπαδού είναι να εμψυχώνει και να πορώνει. Όχι να έχει σε στόχο βολής τον ποδοσφαιριστή τοποθετώντας του εκτός από ασήκωτο βάρος και πίεση στα πόδια, αίσθημα αρνητισμού, αμφισβήτισης, κάνοντας τον, αντί να αντλεί δύναμη και παρόρμηση από τον οπαδό του, να εισπράττει αποδοκιμασία και να του βαραίνει τα πόδια. Με αυτή την αμφισβήτηση, πως περιμένουμε να κατέβουν σε κάθε επόμενο αγώνα με το αίσθημα του ανώτερου και με ψυχολογία νικητή; Υπάρχουν οι μέν και οι δε στις κερκίδες, Κάποιοια από τις δύο μεριές έχει τη λάθος οπαδική νοοτροπία….
Δυστυχώς είναι σκέψεις άστοχες για αυτούς να ανατρέξουν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν και να δουν πως ο Απόλλωνας αυτός κτίστηκε από το πουθενά, σε μια σχοινοβατούσα οικονομικά αλλά και σε πορείες περίοδο, ότι αυτός ο προπονητής ο οποίος φτιάχνει για πρώτη φορά τη δική του έκδοση μιας ομάδας, δεν έχει εξαντλήσει τα περιθώρια ανοχής και υπομονής αλλά και της δουλειάς που χρειάζεται χρόνο και δοκιμές και όχι μισή σεζόν να γίνει. Ότι οι παίκτες προέρχονταν από δύσκολες αναμετρήσεις και μια μακρά περίοδο με αρκετές απαιτήσεις και μεγάλη καταπόνηση. Όλα είναι θέμα ενέργειας τόσο σωματικής όσο και ψυχικής και είναι άστοχο να θεωρούμε πως αυτή η ομάδα οφείλει κάθε φορά και από την κούνια της να σέρνει το χορό στην επίθεση. Είναι σαν να πηγαίνεις με τσίτα τα γκάζια σε κατηφορικό χωματόδρομο. Δέν πρέπει να έχουμε απαιτήσεις παραγωγής φάσεων με το κιλό.
Όσο περνάει ο χρόνος, θα γινόμαστε καλύτεροι. Δεν έχουμε βρει ακόμα τους αυτοματισμούς μας. Ο Απόλλωνας έχει τάσεις να παίξει καλό ποδόσφαιρο. Είναι –και το αντιλαμβανόμαστε βέβαια όλοι- μουδιασμένος και σε μια πολύ ρευστή κατάσταση. Και κανείς δεν αντιλέγει πως είχε αρκετές φορές αφελή προσέγγιση του αγώνα και πως πρέπει όπως όλοι αναμένουν από εμάς, να αποκτήσουμε εικόνα νικητή. Κολάκευσε πολλές μικρές ή μεσαίες ομάδες ο Απόλλωνας με το σκορ των αναμετρήσεων τους και την αγωνιστική εικόνα, βρίσκω ωστόσο υπερβολική τη γκρίνια των οπαδών η οποία είναι εξόχως πιο ανησυχητική από την όποια εικόνα της ομάδας.
Αν πρέπει να καθαρίσει από κάτι ο Απόλλωνας, είναι από τις δικτατορίες των μοδάτων αυτών οπαδών των επιτυχιών. Γιατί μιλάμε για τους ίδιους αυτούς που τον κάθε επιτυχημένο Μάη εμφανίζονται σε τελικούς, συντριβάνια, διοικητήρια αποθεώνοντας και είναι οι ίδιοι που εμφανίστηκαν τώρα στη Νίκαια, τη Ρώμη, τη Βαρσωβία, την Τραπεζούντα περήφανοι και παρδαλοί. Αλλά φαίνεται η μνήμη όπως και η εκτίμηση είναι κοντή.
Ο Απόλλωνας δεν έχει στρατόπεδα. Ο Απόλλωνας είναι η ομάδα που μας δίνει νόημα τα Σαββατοκύριακα και με την πορεία του μας έκανε να αγαπήσουμε και τις Δευτέρες. Είτε η ομάδα θα εμψυχωθεί και θα σπρωχθεί να ανέβει τώρα στα δύσκολα και από εσάς, είτε εσείς που σας ενόχλησε αυτό το κείμενο είστε αυτοί που τελικά πρέπει να μας αδειάσετε τη γωνιά.
