Βρισκόμαστε σε ένα σημείο που το παρόν οφείλει να ταξιδέψει, να ακούσει τις φωνές από τις μνήμες που το στοιχειώνουν νοσταλγικά… περήφανα, να συναντήσει το ένδοξο Ευρωπαϊκό παρελθόν και να δημιουργήσει ένα –γιατί όχι- ελπιδοφόρο μέλλον.
Επειδή όμως η προγονοπληξία από μόνη της, δεν είναι αντάξια της μεγάλης ιδέας του Απόλλωνα, φέρουμε το βάρος να δημιουργήσουμε ξανά ιστορία. Ιστορίες που θα ακούει και η επόμενη γενεά των «κυανόλευκων» παιδιών. Το ράφι των Ευρωπαϊκών επιτυχιών ήρθε ο καιρός να ξεσκονιστεί και να ανανεωθεί. Η ομάδα πρέπει και μπορεί να ανταποκριθεί στο ύψος της ιστορίας της.
Αναλαμβάνοντας ο κ. Κίρζης την διοίκηση( και μπράβο του γιατί κανένας από όσους έφταιξαν ή δεν έφταιξαν δεν έβαζε τα χέρια του μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση που βρισκόταν προ διετίας ο Απόλλωνας), δε φοβήθηκε να λερωθεί και να το παλέψει σε μια σχοινοβατούσα περίοδο. Κέρδισε ομολογουμένως την μάζα του κόσμου με αυτό αλλά και με την υπόσχεση του ότι κατά την θητεία του όλα θα γίνονται με διαφάνεια, με στόχο το οικονομικό συμμάζεμα, και το κτίσιμο ενός νέου μεγάλου Απόλλωνα που θα ανταποκρίνεται στο παρελθόν αλλά κυρίως σε αυτό που του επιτάσσει η ιστορία. Η δράση του δε φαίνεται να αμφισβητείται από την μεγαλύτερη τουλάχιστον μάζα του κόσμου κερδίζοντας αν όχι την καθολική, σχεδόν την αναγνώριση στις περισσότερες τάξεις της ομάδας. Άρχισαν όλα επιτέλους να λειτουργούν με επαγγελματισμό σοβαρής και μεγάλης εταιρείας ποδοσφαίρου και η διοίκηση αυτή, να σμιλεύει έναν πρωταγωνιστικό Απόλλωνα. Τέλος τα «μπακαλίστικα», εκσυγχρονισμός σε όλα τα τμήματα και τομείς και ένας Απόλλωνας που άρχισε να αναπνέει. Ο Κίρζης μπήκε σε ένα πόλεμο που ενώ όλοι πήγαιναν με πολυβόλα, αυτός κατέβαινε με πέτρες. Και κατάφερε και κέρδισε τον χαμένο σεβασμό . Ο πρόεδρος δείχνει έτοιμος να πάρει τα σκήπτρα, να χαράξει μια γραμμή σε όλες τις κατηγορίες και να ηγηθεί του νέου δυναμωμένου κορμού που θέλει να στήσει πλέον σαν Απόλλωνας.
Οι εποχές των υπερ-χορηγών έχουν πεθάνει. Η ομάδα χρειάζεται τον μεγάλο κόσμο του για να επιβιώνει. Μεγάλος κόσμος όμως δεν πρέπει να ονομάζεσαι θεωρητικά. Πρέπει να είσαι και στην πράξη. Η χρονιά δε μας βρήκε απροετοίμαστους. Μας βρήκε τροπαιούχους. Και διαπιστώνουμε με απογοήτευση την σχεδόν αχάριστη απουσία του κόσμου. Ως φίλαθλος θες έναν Απόλλωνα πρωταγωνιστή αγωνιστικά, δυνατό εξωαγωνιστικά, του οποίου η σημαία να ανεμίζει στους ψηλούς ιστούς, και δεν συμβιβαζόσουν με τίποτα λιγότερο. Και εδώ είναι που αρχίζει ένα άλλο δριμύ «κατηγορώ». Ένα τόσο τεράστιο σωματείο σαν τον Απόλλωνα με βαριά και ιδεολογική σημασία, με πολυπληθή κόσμο στο πλευρό του, ίσα που συμπλήρωσε τα 1600 διαρκείας. 1600!!!
Υπάρχουν ομάδες μικρών κατηγοριών με περισσότερους παρά τω πλευρό τους υποστηρικτές. Ντροπή από όλους μας που το παίζουμε φωνακλάδες στην θεωρία και έχουμε γνώμη για τα πάντα αλλά στην κρίσιμη ώρα όταν πια μας δόθηκε η ευκαιρία να στηρίξουμε και να ενισχύσουμε, μείναμε στην «έξω από τον χορό» συνεχίζοντας μόνο την γραμμή της κριτικής επιπέδου καφενείου, αρκούμενοι στα υπερθετικά και υπερβολικά λόγια και στην ιδεολογία του θεαθήναι. Η ομάδα περνά μια οικονομική στενότητα τέτοια που του είναι σχεδόν αδύνατο να στραφεί σε πρωτοκλασάτες και ακριβές μεταγραφές. Το οικονομικό «συγύρισμα» έμπαινε τροχοπέδη στις μεταγραφικές επεκτάσεις. Αφουγκράστηκε όμως η διοίκηση την εδώ και δύο χρόνια επιθυμία του κόσμου. Ενός κόσμου που φώναζε και υποσχόταν πως αν έφερναν ξανά τον αγαπημένο και χρυσοπόδαρο Σανγκόί θα πιστώσουν την διοίκηση με εισιτήρια διαρκείας.
Οι γεμάτες υπόσχεση και ενθουσιασμό φωνές τους ειδικά στην παρουσίαση του ρόστερ, όταν τέθηκε το θέμα των «διαρκείας» ηχούν ακόμα στα αφτιά μου.Οι απαιτήσεις μας από την διοίκηση πολλές. Τις ζητήσαμε. Επιτακτικά. Ο παλμός και η επιθυμία του κόσμου εισακούστηκαν. Ματαίως. Δεν στάθηκε ο κόσμος ομοίως κύριος στις υποσχέσεις του, καταφεύγοντας μαεστρικά στη γνωστή μέθοδο του στρουθοκαμηλισμού και των ελιγμών.
Ζητήσαμε κατά όλη την χρονιά από την διοίκηση και τους ποδοσφαιριστές ειλικρίνεια, τίτλους και αξιοπρέπεια απέναντι στους χιλιάδες φιλάθλους που γεμίζουν το Τσίρειο και ακολουθούν την ομάδα όπου κι αν παίζει. Ζητήσαμε και το εξτραδάκι μας. Και αν και δαπανηρό, έγινε η υπέρβαση και μας πραγματοποίησαν την επιθυμία. Ο κόσμος είχε πιστωθεί την έλευση του Σανγκόϊ! Και δεν αντάμειψε. Του παίκτη που αγαπήθηκε όσο λίγοι από τους φίλους της ομάδας αλλά κι εκείνος δεν τους άφησε παραπονεμένους. Ποδοσφαιριστής ο οποίος χάρισε «μερικές» σπάνιες αγωνιστικές βραδιές σε αυτούς.
Αν δεν κινητοποιηθεί και ο κόσμος, φοβάμαι πως η πραγματικότητα θα μας εκδικηθεί. Σε ένα κομβικό σημείο που ο Απόλλωνας αναγεννιέται ( με το ρίσκο αν δεν αναγεννηθεί αυτή τι στιγμή, δε θα το κάνει ποτέ) δεν πρέπει ο κόσμος να φανεί ο αδύναμος κρίκος του οικοδομήματος, σκανδαλωδώς εγκλωβισμένος στη αδράνεια και την απάθεια. Ο κόσμος είναι ο μόνος φορέας που απέμεινε για την οικονομική στήριξη με το ακαταμάχητο όπλο των εισιτηρίων διαρκείας. Τα οποία όπως και αν το κάνουμε, ο αριθμός τους είναι και θέμα «πρεστίζ». Αν θες ποδοσφαιρική κυριαρχία, οφείλεις και να φανείς «εντάξει» χωρίς τρύπια μοναχά φερέφωνα.
Η οικονομική κρίση είναι ένα πιθανό σενάριο αλλά λυπούμαι που δεν μπορώ να το ασπαστώ καθ’ ολοκληρίαν. Θα μπορούσε να ήταν και έτσι, αλλά έχει κενά αυτή η σκέψη, αναλογιζόμενοι το γεγονός ότι η εξασφάλιση του εισιτηρίου διαρκείας μπορεί να γίνει καταρχάς με οικονομικές διευκολύνσεις.
Καταντά ανέκδοτο και είναι παράδοξο, να συναντώ επιφανή και φανατικό μας κόσμο σε βραδινές και άλλες διασκεδάσεις, να ξοδεύουν ανά βράδυ περισσότερα από όσα χρειάζονται να διαθέσουν για ένα εισιτήριο διαρκείας που στο κάτω – κάτω θα τους καλύψει την παρουσία του στην γηπεδική τους έστω έδρα για έναν ολόκληρο χρόνο. Η μοίρα της ομάδας ορίζεται από την διάθεση για επιτυχία των παικτών της, αλλά κυριότερα αυτών που είναι εξ ορισμού και επί της ουσίας ο Απόλλωνας. Του κόσμου της.
Είχα πάντα την εντύπωση, πως οι Απολλωνίστες, είναι φτιαγμένοι από άλλη ουσία. Μια ουσία περίεργη που μπορεί να σε κάνει να ζωντανέψεις όταν όλα μοιάζουν χαμένα και κατεστραμμένα.
Ο Απόλλωνας ήρθε πολλές φορές αντίπαλος με τον την καταστροφή. Βγήκε άλλες τόσες φορές θριαμβευτής από την μάχη και έγραψε την ιστορία όπως αυτός ήθελε.
Τελείωσε το πανηγύρι των μεταγραφών και τώρα θα πρέπει να ανοίξουμε και το πορτοφόλι. Έστω και πριν το παραπέντε της λήξασας, αν οραματιζόμαστε ένα παρόν της προκοπής. Πρέπει άμεσα ο κόσμος να αγκαλιάσει το όραμα. Αυτό που δεν θέλει έναν Απόλλωνα που να έχει ένα καλό έτος κάθε τόσο. Η αγάπη που θεωρητικά προφασιζόμαστε πρέπει να αρχίσει να μετουσιώνεται σε διάθεση ενίσχυσης της ομάδας.
Ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ είναι ΜΕΓΑΛΟΣ. ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗ ΘΕΛΕΙ!
