Σήμερα το Σωματείο μας, ο Απόλλωνας Λεμεσού, γιορτάζει τα 64α γενέθλια του. Ήταν η 14η μέρα μηνός Απριλίου του 1954, ημέρα Τετάρτη, όταν γεννήθηκε ο Θρύλος της Λεμεσού, με σκοπό να υπηρετήσει τον αθλητισμό, τον πολιτισμό, την κοινωνία αλλά και τον Ελληνισμό της Κύπρου, γράφοντας τη δική του χρυσή σελίδα στην ιστορία του τόπου.
Περί τα τέλη του 1953, μια ομάδα νεαρών έθεσαν σαν στόχο και όνειρο την ίδρυση ενός συλλόγου με σκοπούς εθνικούς, αθλητικούς και την ανύψωση του μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου των νέων που θα γινόντουσαν μέλη.
Στις 14 Απριλίου 1954 και έπειτα από γενική συνέλευση αρκετών μελών των Εθνικολαικών Συλλόγων και Νέων Συντεχνιών με επικεφαλή τον κ. Χριστάκη Σαββίδη γίνεται εισήγηση για την ίδρυση αθλητικού σωματείου με την ονομασία Αθλητικός Μουσικός όμιλος Απόλλωνας Λεμεσού. Η συνέλευση ενέκρινε την εισήγηση και έτσι από τις 14 Απριλίου του μήνα εν έτη 1954 γεννήθηκε ο Απόλλωνας που φέτος κλείνει 64 χρόνια ζωής πλούσιας δράσης και αθλητικής ηγεμονίας στην Λεμεσό μας στιγματίζοντας το ρου της ιστορίας της Λεμεσού και όχι μόνο.
Και τα χρώματα της φανέλας του Απόλλωνα ασφαλώς και δεν θα μπορούσε να είναι άλλα εκτός από μπλε και άσπρο χρώματα της σημαίας της Ελλάδας που τότε οι ιδρυτές είχαν για ιερό λάβαρο.
Το πρώτο διοικητικό συμβούλιο της ομάδας μας αποτελείτο από του Χαράλαμπο Λυμπουρίδη (Γραμματέα), Αντρέα Ψυλλίδη (Ταμία), Αντωνάκη Φουρλά (Σύμβουλο-Προπονητή), Μελή Χαραλάμπους (Σύμβουλο-Προπονητή), Αντρέα Θεοχάρους (Σύμβουλο), Αντρέα Αγγελόπουλο (Σύμβουλο), και Κώστα Παναγιώτου (Σύμβουλο).
Το πρώτο μέλημα του νέου διοικητικού συμβουλίου ήταν ο καταρτισμός του καταστατικού του σωματείου που ήταν αναγκαίο για εγγραφή του ως αθλητικό σωματείο και συνάμα αίτηση στην ΚΟΠ για εγγραφή του ως ποδοσφαιρική ομάδα Β’ κατηγορίας. Σύμφωνα με το καταστατικό της ΚΟΠ έπρεπε να έχουμε ξεχωριστό οίκημα που το βρήκαμε κατόπιν προσπαθειών στη γωνία των οδών Γλάδστωνος και Ζήνωνος με ενοίκιο 30 λίρες το μήνα!
Την ίδρυση του Απόλλωνα δεν είδαν με καλό μάτι αρκετά σωματεία ενταγμένα στην ΚΟΠ με πρώτη και καλύτερη τη συμπολίτιδα ΑΕΛ που τότε ως η μόνη μεγάλη ποδοσφαιρική δύναμη της Λεμεσού μεσουρανούσε. Σήμερα μετά από πάροδο 64 ετών μπορούμε να πούμε ότι δικαίως ο τότε πρόεδρος της ΑΕΛ Νίκος Σολωμονίδης αντιδρούσε και φοβόταν τον νεαρό τότε Απόλλωνα που από τα πρώτα χρόνια ίδρυσης του κουβαλούσε σχεδόν όλη τη νεολαία της πόλης αλλά και της επαρχίας μαζί του.
Έτσι ο Απόλλωνας αναγκάστηκε να απευθυνθεί προς εκείνα τα σωματεία τα οποία είχαν κοινά εθνικά οράματα, όπως η Ανόρθωση, ΑΠΟΕΛ και Πεζοπορικό, τα οποία βοήθησαν να εγκριθεί η ένταξη του Απόλλωνα στην ΚΟΠ έστω και με καθυστέρηση 7 μηνών στις 16 Οκτωβρίου, 1955.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να διευκρινίσω ένα σημαντικό στοιχείο που αξίζει αναφοράς. Ο Απόλλωνας δεν ιδρύθηκε ούτε δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα της ρήξης που επήλθε στους κόλπους της ΑΕΛ μεταξύ των ποδοσφαιριστών της και της τότε διοίκησης της κάτι που εντέχνως αναπαράγεται και αφήνεται να νοηθεί και που αποτελεί διαστρέβλωση της αλήθειας και της ιστορικής πραγματικότητας.
Η κρίση στους κόλπους της ΑΕΛ δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 1956 όταν ο Απόλλωνας μετρούσε ήδη 2 χρόνια ζωής και ήταν στην Β’ κατηγορία. Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια και κάποιοι γνωστοί αθλητικογράφοι που κάνουν εκπομπές ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά και εκδίδουν βιβλία όφειλαν να γνώριζαν την αλήθεια και να μην γράφουν αναλήθειες!
Ο Χαράλαμπος Λυμπουρίδης στο βιβλίο του «Απόλλωνας 1954-2014 Εξήντα Χρόνια πετυχημένης Πορείας» αναφέρει μια στιχομυθία που είχε στο ΓΣΟ με τον τότε πρόεδρο της ΑΕΛ Νίκο Σολωμονίδη όταν ο Απόλλωνας βρισκόμενος στη Β’ κατηγορία δεν είχε πάρει ούτε μια νίκη αφού οι ποδοσφαιριστές του ήσαν προσηλωμένοι στον αγώνα της ΕΟΚΑ και αμελούσαν την προπόνηση τους. Ο τότε πρόεδρος της ΑΕΛ του είπε χαρακτηριστικά: «ρε κοπελλούθκια το ποδόσφαιρο θέλει κκότσια και να δούμε πόσο θα κρατήσετε»! Ο Χαράλαμπος Λυμπουρίδης τότε του απάντησε: «κ. Σολωμονίδη σας εκτιμώ πολύ αλλά να ξέρετε ότι ο ανατέλλων ήλιος είναι λαμπρότερος του δύοντος».
Η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα δημιουργήθηκε υπό τις οδηγίες του Αντωνάκη Φουρλά δίνοντας πολλούς αγώνες στην ύπαιθρο με αποτέλεσμα η ομάδα να γίνεται ολοένα και πιο αγαπητή και έτσι το ρεύμα προς εγγραφή νέων μελών αυξανόταν με ταχείς ρυθμούς.
Η συνδρομή των μελών ήταν μόνο ένα σελίνι (5 σεντ) το μήνα και όλοι στον Απόλλωνα, προπονητές, μέλη του διοικητικού συμβουλίου, ποδοσφαιριστές, αθλητές και απλά μέλη, εργάζονταν εθελοντικά και πρόσφεραν με πολλή προθυμία αρκετό από τον πολύτιμο χρόνο τους.
Οι ποδοσφαιριστές και αθλητές μας πολλές φορές αγόραζαν οι ίδιοι τα παπούτσια τους και στις εξορμήσεις της ομάδας μας στην ύπαιθρο έπαιρναν μαζί τους ένα σάντουιτς ενώ το σωματείο τους πρόσφερε ένα αναψυκτικό. Αυτό γινόταν τον πρώτο καιρό και το θεωρούσαν ύψιστη τιμή να φορούν τη γαλάζια στολή του Απόλλωνα.
Στο μεταξύ ο γνωστός πρώην άσος του ποδοσφαίρου Πανίκος Αραδιππιώτης, προσφέρθηκε να αναλάβει την προπόνηση των ποδοσφαιριστών μας. Οι δυσκολίες ήσαν τεράστιες ο αγώνας της ΕΟΚΑ άρχισε να φουντώνει για καλά και οι ποδοσφαιριστές της ομάδας μας αμελούσαν την προπόνηση τους διότι το ενδιαφέρον τους ήταν στραμμένο σε άλλους αγώνες. Ενώ στον βαθμολογικό πίνακα ήσαν τελευταίοι σαν ομάδα, στον εθνικό αγώνα ήσαν άριστοι, ανάμεσα στους πρώτους.
Η μαθητιώσα νεολαία κατέκλυζε τους χώρους μέσα και έξω από τον Απόλλωνα, κατά τα απογεύματα που σχόλαναν και το οίκημα της ομάδας μας παρουσίαζε την εικόνα σχολικής εστίας. Αυτή την εποχή ο Απόλλωνας έγινε πραγματικός θρύλος και η φήμη του ξεπέρασε κάθε ανθρώπινη προσδοκία.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χαράλαμπου Λυμπουρίδη «Απόλλωνας 1954-2014 Εξήντα Χρόνια πετυχημένης Πορείας»
