Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μέχρι χθες (18/3) αργά το βράδυ προσπάθησα να δομήσω μέσα στο μυαλό μου το φαινόμενο Άλεφ για να το αποτυπώσω πάνω στη κόλλα της Word!
Ο άνθρωπος πραγματικά με έκανε να «τρελαθώ» και για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια «έπιασα» τον εαυτό μου να παραμιλά μέσα στα δημοσιογραφικά θεωρεία για την ποιότητα ενός ποδοσφαιριστή! Το τι έκανε ο Βραζιλιάνος χθες στο χορτάρι του Τσιρείου είναι πια γραμμένο στην «κυανόλευκη» ιστορία, ξεφτιλίζοντας την πολυδιαφημισμένη μεσαία γραμμή του ΑΠΟΕΛ και κυρίως το πρωτοπαλίκαρο του «Αρχαγγέλου»!
Ξυπνώντας όμως σήμερα το πρωί και ανοίγοντας τον υπολογιστή για να ξεκινήσω να τον αποθεώνω όπως του αρμόζει, αυτό δεν έγινε κατορθωτό…
Νοητά έκατσα και πάλι στα δημοσιογραφικά και άρχισα εκ νέου να παρακολουθώ το παιχνίδι! Ο τύπος ήταν παντού! Έτρεχε από δεξιά, μάρκαρε, επιτίθετο, πάλιωνε, πωρωνόταν, πώρωνε και όταν στο 31′ της αναμέτρησης «κάρφωσε» με αριστουργηματική εκτέλεση φάουλ την μπάλα στο πλεκτό του Πέρεθ, όχι μόνο πανηγύρισε σαν πιτσιρίκας των Ακαδημιών αλλά στάθηκε στη μέση του γηπέδου και υποκλίθηκε σε ολόκληρη τη δυτική! Μια κίνηση, μια στιγμή που ποτέ δεν θα ξεχαστεί!
Σε ένα παράλληλο σύμπαν ο ποδοσφαιριστής που ακούει στο όνομα Ζοάο Πέδρο δεν είχε γεννηθεί στο Figueira de Castelo Rodrigo αλλά σε μια γειτονιά των δυτικών προαστίων της πόλης μας και το όνομα του ήταν Πέτρος!
Με μαλλί cult που σε παραπέμπει στην επική δεκαετία του 90′, επέλεξε για ομάδα του τον Θρύλο αφού ολόκληρη η οικογένεια του ήταν Απόλλων. Στο πρώτο πρωτάθλημα και σε ηλικία μόλις 5 χρονών απλά τον πήρε ο πατέρας του στη φιέστα τίτλου με αντίπαλο τη Νέα Σαλαμίνα και του αγόρασε την πρώτη του σημαία! Ξεκίνησε να οδήγα-από πολύ πιτσιρικάς-μοτοποδήλατο εκείνης της εποχής και στα 15 του χωρίς άδεια οδήγησης, πάρκαρε για πρώτη φορά το δικό του όχημα κάτω από δυτική και στον επικό ημιτελικό με την Ομόνοια παρακολουθώντας από τη Θύρα «1» τον Σωφρώνη να αποκρούει τα πέναλτι και να στέλλει τον Θρύλο στον τελικό του Κυπέλλου. Στο τελικό του ΓΣΠ μια θέση στο λεωφορείο του Πιρλαντί ήταν καπαρωμένη από την αφεντιά του!
Στρατιώτης πλέον το 2006 και πάνω στις απολύσεις του, έφυγε σκαστός για να πανηγυρίσει τον τίτλο αφού πρώτα έβαψε το μισό του πρόσωπο μπλε και το άλλο μισό άσπρο! Στο τελικό του 2010 ήταν φοιτητής στην Αθήνα, όμως μαζί με άλλους «τρελαμένους» Φυγάδες, έπιασαν το αεροπλάνο, κατέβηκαν στη Λάρνακα, πήγαν ΓΣΖ, πανηγύρισαν τον τίτλο και αυθημερόν βρέθηκαν και πάλι πίσω κάνοντας το αεροπλάνο της επιστροφής να μοιάζει με πυρήνα της Θύρας «1»!
Τρία χρόνια αργότερα και επιστρέφοντας στη Λεμεσό από τις σπουδές του, βρέθηκε αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη ως εκείνη τη στιγμή πρόκληση των απανταχού Απολλωνιστών! Τελικός με την συμπολίτιδα και ο Πέτρος ήθελε και αυτός να ξορκίσει την ποδοσφαιρική «κατάρα» κυρίως για τον πατέρα του που σε κάθε του κουβέντα περί Θρύλου ο τελικός του 1987 ήταν μια μαχαιριά στο στήθος! Στη φάση του πέναλτι λίγο έλειψε να πάθει ανακοπή, ωστόσο τέλος καλό, όλα πανέμορφα! Ο Βάλε, ο Καρτόσο και ο Σούρτου θα γίνουν σύνθημα στα χείλη του, ενώ στο σπίτι του εκεί στα δυτικά προάστια έγιναν επινίκια χωρίς προηγούμενο με σούβλες και άφθονη μπύρα! Θα ακολουθούσουν και άλλα Κύπελλα όπως και ιστορικές ευρωπαϊκές προκρίσεις με τον Πέτρο να δηλώνει παρόν κυρίως σε Νίκαια και Μόσχα όμως μέσα του περιμένει υπομονετικά την ώρα και την στιγμή που η αγαπημένη του ομάδα θα σηκώσει στον ουρανό της Λεμεσού το πολυπόθητο πρωτάθλημα! Φέτος το όνειρο μοιάζει πως μπορεί να γίνει πραγματικότητα και αυτός άρχισε να το πιστεύει και να το νιώθει όσο ποτέ άλλοτε!
Ας επιστρέψουμε τώρα στο δικό μας σύμπαν και ας δώσουμε τα εύσημα στον πιο σταθερό από τους σταθερούς, στον πιο παθιασμένο από τους παθιασμένους, και τον πιο «τρελό» από τους «τρελούς»!
Με «μπαλάκια» που θα τα ζήλευαν πολλοί παλληκαράδες, τα έβαλε με το σύστημα, είπε αλήθειες που έγραψαν ιστορία άλλα κυρίως με την απόδοση του μέσα στο γήπεδο εξελίσσετε σε μια μεγάλη και εμβληματική μορφή της σύγχρονης ιστορίας της ομάδας μας!
Υ.Γ Για τον γράφων το προσωνύμιο Μίκυς που του απέδωσα μπορεί να έχει χιουμοριστικό χαρακτήρα αφού μοιάζει κάπως με το ανεπανάληπτο καρτούν, ωστόσο αυτή η μορφή ήταν όπως είναι και ο Πέδρο ένα είδωλο για μικρούς και μεγάλους.
