Ακούω και διαβάζω πολλά τις τελευταίες μέρες και αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο γιατί βλέπω πως «πνιγόμαστε» μέσα σε ένα ποτήρι νερό μετά από ένα μη νικηφόρο αποτέλεσμα.
Προσωπικά το βιώνω σε κάθε ανεπιτυχή αποτέλεσμα αυτό εδώ και 5 χρόνια.
Αυτό που βλέπω είναι ένα προπονητή που δουλεύει, που το ψάχνει και που καταφέρνει μέσα από τα παιχνίδια να παράγει ποδόσφαιρο και ταυτόχρονα να αποκτά εμπειρίες. Βλέπω ποδοσφαιριστές που προσπαθούν μέχρι το 95 για το αποτέλεσμα, που ψάχνουν την νίκη με πάθος, που ακόμα και όταν η τύχη τους γυρίσει την πλάτη προσπαθούν να την κερδίσουν και αυτήν.
Η δική μου θεωρία λέει πως ένα τέτοιο παρόμοιο παιχνίδι με την Σαλαμίνα κάποιες άλλες χρονιές θα το έχανα και τα παραδείγματα πολλά, κι όμως ακόμα και έτσι με δύο κακά αποτελέσματα στην πλάτη, η ομάδα ταξιδεύει στην Πάφο και εγώ προσωπικά πιστεύω στην νίκη, σε 3 μέρες παίζουμε με Ανόρθωση και δεν μπορώ να φανταστώ πως θα μας κερδίσουν, ακόμα κι αν έρχονται με ψυχολογία στα ύψη.
Την πίστη όμως αυτή μου την πρόσφερε αυτή η ομάδα, αυτοί που βρίσκονται μέσα στο γήπεδο και που με έκαναν ξανά να ΘΕΛΩ να πηγαίνω γήπεδο όχι για τις νίκες αλλά για αυτό που βλέπω,για το θέαμα που μου προσφέρουν.Για όλα αυτά σταμάτησα να ψάχνω τα πάντα,απλά πάω στο γήπεδο και απολαμβάνω.
Υ.Γ:Και για να μην πείτε πως δεν έχω κι εγώ όπως όλοι να πω την παρατήρηση μου θα την πω.Στα ντέρμπι μην τους δείχνεται τόσο πολύ σεβασμό, δεν είναι του 1-0 όταν παίζουν μαζί μας, βάλτε τους «τζι άλλα».
