Αλιεύσαμε από το διαδίκτυο μια πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα λίστα που περιγράφει το ποδόσφαιρο των παιδικών μας χρόνων και, περιφράσσοντας την ελαφρώς στα κυπριακά πρότυπα, σας την παρουσιάζουμε!
Ίσως τα πράγματα πλέον να έχουν αλλάξει, ίσως τα δικά μας βιώματα να είναι διαφορετικά από αυτά άλλων, αλλά θεωρώ ότι όσοι είναι πάνω από 25 ετών θα συμφωνήσουν τουλάχιστον με κάποιες από τις δέκα μεγάλες αλήθειες για το ποδόσφαιρο των παιδικών μας χρόνων.
- Το πιο σημαντικό άτομο είναι ο ιδιοκτήτης της μπάλας
Το παιδί που διέθετε την μπάλα ήταν για την παρέα ότι ο Κουτσοκούμνης για την ΚΟΠ. Μπορούσε σχεδόν να ορίσει τους κανόνες του παιχνιδιού από την αρχή και όχι μόνο δεν έβρισκε αντιδράσεις από τους υπόλοιπους, αντιθέτως μάλιστα τον είχαμε στα όπα όπα. Αυτός όριζε την ώρα που θα ξεκινήσει, αλλά και θα τελειώσει το παιχνίδι και όλοι μαζευόμασταν και το “διαλύαμε” με βάση το πρόγραμμά του.
Τα προνόμια του κατόχου της μπάλας πολλές φορές επεκτείνονταν στο να μπορεί να διαλέξει τους συμπαίκτες του, ακόμα και αν δεν του χαμε κάνει ποτέ ξανά αυτή τη χάρη, αφού στην πραγματικότητα ήταν τελείως άμπαλος!
- Ο ορισμός του τέρματος
Στα γήπεδα που αγωνιζόμασταν μικροί είναι προφανές ότι δεν υπήρχαν τέρματα. Επομένως, πριν από κάθε αγώνα ορίζαμε νοητά το τέρμα. Τα κάθετα δοκάρια μπορούσαν να οριστούν με διάφορους τρόπους. Με σχολικές τσάντες, με πέτρες, με τις βάσεις από μπασκέτες, με ότι μπορείς να φανταστείς. Για να ‘ναι ίσα τα τέρματα μετρούσαμε «βηματάκια», ενώ ήταν άπειρες οι φορές πριν από κάποιο, πέναλτι, κόρνερ ή φάουλ που ο εκάστοτε τερματοφύλακας με δόλιο τρόπο αναπροσάρμοζε τις διαστάσεις του τέρματός του!
Η μαγεία, όμως, είχε να κάνει με τον ορισμό του οριζόντιου δοκαριού. Τις περισσότερες φορές το οριζόντιο δοκάρι ήταν μέχρι εκεί που έφτανε να πηδήξει ο τερματοφύλακας. Όταν, λοιπόν, ο τερματοφύλακας «έτρωγε» κάποιο γκολ με σουτ που πήγαινε ψηλά, ξεκινούσε καβγάς για το πού βρισκόταν το οριζόντιο δοκάρι, συνοδευόμενος από ταυτόχρονα πηδηματάκια με τεντωμένα χέρια από όλους μας για να δείξουμε ότι δεν φτάναμε το σημείο από το οποίο πέρασε η μπάλα.
- Ο διαχωρισμός των ομάδων
Είχαμε έναν ευφάνταστο τρόπο για να διαχωρίζουμε τις ομάδες. Δυο παιδιά, συνήθως οι καλύτεροι παίκτες ή ο κάτοχος της μπάλας, στεκόντουσαν ο ένας απέναντι στον άλλο και έκαναν «βηματάκια» για να δουν ποιος θα διαλέξει πρώτος παίκτη. Όποιος πατούσε πρώτος τον αντίπαλό του, είχε το bonus να διαλέξει πρώτος παίκτη. Κι αν νομίζεις πώς τα «βηματάκια» ήταν κάτι τυχαίο, είσαι γελασμένος. Υπήρχε τακτική, αφού χρησιμοποιούσαμε και πλαγιαστά «βηματάκια» προκειμένου να μείνουμε μακριά από τον αντίπαλο, αν θεωρούσαμε πως θα μας πατούσε πρώτος!
- Πού παίζει ο καθένας
Όλοι θέλουν να βάζουν γκολ, όλοι θέλουν να σκοράρουν, αλλά δεν γίνεται. Ο κανόνας λέει ότι οι πιο άμπαλοι μπαίνουν στην άμυνα και ο πιο χοντρός στο τέρμα. Συνήθως ο πιο χοντρός είναι κι ο τελευταίος που επιλέγεται, ένα κοινωνικό στίγμα που δύσκολα ξεχνιέται. Αν τώρα δεν υπάρχει χοντρός ή κάποιο κορόιδο που θέλει να κάθεται τέρμα, υπάρχει ο δημοκρατικός κανόνας σύμφωνα με τον οποίο το τέρμα αλλάζει κάθε δύο γκολ. Φήμες λένε ότι κάποιοι άφηναν τα γκολ επίτηδες ώστε να επιστρέψουν μια ώρα αρχύτερα στο κανονικό παιχνίδι!
- Χάσαμε την μπάλα
Δεν ήταν λίγες οι φορές που η μπάλα χανόταν. Είτε σε κάποιο μπαλκόνι, είτε σε κάποια στέγη, είτε σε κάποιον δρόμο, είτε οπουδήποτε τέλος πάντως μπορούσε να πάει μια μπάλα από ένα κακό δυνατό σουτ. Η χειρότερη μοίρα όμως της μπάλας ήταν μία. Να πάει κάτω από ένα αυτοκίνητο. Η προσπάθεια επανάκτησής της ένας πραγματικός γολγοθάς, με πιτσιρίκια να απλώνουν τα πόδια τους για να κάνουν κάτι σαν τάκλιν και να την φτάσουν στο σημείο που είχε σφηνωθεί!
- Απουσία διαιτητή, ανάγκη συμφωνίας στους κανόνες
Όταν δεν έχεις κάποιον να αποφασίζει, τότε το να βρεθεί άκρη ανάμεσα σε καμιά 10αριά (και βάλε) πιτσιρίκια είναι αρκετά δύσκολο. Οι γενικές… ντιρεκτίβες πάντως λέγανε ότι για να δοθεί πέναλτι πρέπει να το ζητήσει κάποιος που έχει πέσει κάτω και φαίνεται ότι πονάει! Φυσικά ακόμα και να έβγαινε άκρη για το αν ένα φάουλ ήταν φάουλ μια καινούρια συζήτηση ξεκινούσε για τις αποστάσεις. Υπήρχαν διάφορες απόψεις για το πόσα μέτρα ή βήματα ήταν η σωστή απόσταση του τείχους και του πέναλτι και ειδικά όταν μιλούσαμε για «βήματα» ποιος θα τα μετρούσε καθώς αν πήγαινε κανένας ψηλός η απόσταση μεγάλωνε σημαντικά! Σημαντική επίσης η έλλειψη οφσάιντ, ένας κανόνας ιδιαίτερα πολύπλοκος για να τηρείται. Γενικά πάντως οι διαφωνίες σπάνια έφερναν το τέλος του παιχνιδιού, καθώς η κάψα για μπάλα ήταν μεγαλύτερη.
- Πώς αρχίζει και πότε τελειώνει ένας αγώνας;
Η παντελής έλλειψη κανόνων είχε ως αποτέλεσμα να μην ξέρουμε πότε τελειώνει ένα ματς. Κάποιες φορές παίζαμε μέχρι κάποια συγκεκριμένη ώρα, όπου και εκεί γινόταν χαμός γιατί όσοι είχαν ρολόγια παρουσίαζαν μεγάλες αποκκλίσεις και έστω 1-2 λεπτά ήταν ένας αιώνας στο ποδόσφαιρο αλάνας, ενώ κάποιες φορές μέχρι συγκεκριμένο αριθμό γκολ.
Όταν όμως για Χ, Ψ λόγους το παιχνίδι έπρεπε να διακοπεί πριν την ώρα του (π.χ. γιατί ο μπαλοκράτορας έπρεπε να φύγει ή γιατί είχε αρχίσει να νυχτώνει και οι μανάδες μας θα μας κράζανε) με το σκορ ισόπαλο ή στη διαφορά ενός γκολ είχαμε τη χρήση δυο σπουδαίων κανόνων. Της «τελευταίας φάσης» όπου η αγωνία κορυφωνόταν καθώς όλος ο ιδρώτας θα κρινόταν από μία και τελευταία κλωτσιά και του «όποιος το βάζει κερδίζει».
- H αργκό του ποδοσφαίρου αλάνας
Υπήρχαν μια σειρά από φράσεις και λέξεις που λέγαμε όσοι παίζαμε μπάλα που δεν καταλάβαινε κανείς πλην των συμμετεχόντων.
Κλούβατζιης: Έτσι αποκαλούσαμε τον παίκτη που ελλείψει offside άραζε στην άμυνα του αντιπάλου και δεν το κουνούσε αν δεν ερχόταν η μπάλα στα πόδια του. Εννοείται ότι, ο «κλούβατζιης» δεν γυρνούσε ποτέ στην άμυνα!
Πορτάρης και μέσα: Όταν στο τέρμα καθόταν κάποιος πολύ καλός παίκτης ή κάποιος που βαριόταν να κάτσει τέρμα και όταν η ομάδα του ήταν στην επίθεση έβγαινε και αυτός μπροστά, διατηρώντας ταυτόχρονα την ιδιότητα του πορτάρη (τερματοφύλακα).
Γκελάκια: Με αυτή τη λέξη εννοούσαμε τα χτυπήματα που μπορούσε να κάνει κάποιος με την μπάλα χωρίς να πέσει εκείνη στο έδαφος. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάναμε διαγωνισμό για το ποιος έκανε τα περισσότερα.
Βολάρα: Το πάρα πολύ δυνατό σουτ. Υπήρχε μάλιστα ο άγραφος κανόνας σύμφωνα με τον οποίο απαγορεύονταν οι «βολάρες» από κοντά, κυρίως μετά από απαίτηση του άτυχου που τον έβαζαν πάντα τέρμα. Παραβίαση του συγκεκριμένου κανόνα ήταν λόγος για καβγά.
Μουττάρα: Το πολύ δυνατό σουτ που γινόταν με την μύτη του παπουτσιού.
Τρία κόρνερ πέναλτι: Αυτός ο κανόνας αφορούσε το μονότερμα και συνέβαινε αυτό ακριβώς που περιγράφει. Όταν μια ομάδα έβγαζε την μπάλα τρεις φορές άουτ, οι αντίπαλοι χτυπούσαν πέναλτι.
- Εγώ είμαι ο Πελέ, εμείς είμαστε η Γερμανία
Το ποδόσφαιρο των παιδικών μας χρόνων μπορεί να ήταν μια στιγμή ευφορίας και ελευθερίας, αλλά πάντα μέσα μας θέλαμε να μοιάσουμε με μεγαλύτερους. Εκεί είχαμε τις διαφωνίες για το ποιος είναι ο καθένας και τι ομάδα είναι ο καθένας. Συνήθως γίνονταν επιλογές ξένων εθνικών ομάδων. Κάποιος ήταν ο Πλατινί, κάποιος ο Μαραντόνα, η μια ομάδα ήταν η Βραζιλία, η Γερμανία, η άλλη η Ολλανδία και πάει λέγοντας.
- Η μπάλα ήταν πάντα έτσι:
