Μεγάλωσα, δεν άλλαξα, δεν έβαλα μυαλό!

Share

Tweet

Share

Share

Email

Μέσα από τα γραφόμενα μου θα ήθελα να παραθέσω τις δικές μου απόψεις για το θέμα της προσέλευσης του κόσμου του Απόλλωνα τα τελευταία χρόνια στα γήπεδα! Στα όσα θα πω και θα γράψω είναι με κριτήριο την παρουσία μου στα γήπεδα τα τελευταία 15 χρόνια (τα τελευταία χρόνια βέβαια δυστυχώς απουσιάζω στην ξενιτιά αλλά η καρδιά μου δεν σταμάτησε ποτέ να χτυπά για «ένα Θεό αλήτη»)

Θα ξεκινήσω από τα παιδικά μου χρόνια γιατί από εκεί οι πλείστοι κάναμε ποδαρικό στα τσιμέντα του Τσιρείου εκεί που από την μια μέρα στην άλλη άλλαξαν όλα στη ζωή μας και εκεί που θα αφήσουμε την τελευταία μας πνοή!

Πρώτος μου αγώνας ενάντια στην συμπολίτισσα ΑΕΛ δεν θα σχολιάσω το αγωνιστικό κομμάτι δεν είναι αυτοσκοπός! Αυτό που μου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου είναι το πάθος και η θέληση του κόσμου χιλιόμετρα μακριά από το γήπεδο με αποκορύφωμα μια κατάμεστη δυτική σε ένα πραγματικά «κυανολευκο» « τσουνάμι»!

Μετά από αυτό το παιχνίδι βέβαια η σκέψη μου ήταν να ζήσω ξανά ανάλογες στιγμές και έτσι περίμενα με ανυπομονησία το Σαββατοκύριακο αφού ένιωσα ένα με τους υπόλοιπους και με όλο το σύνολο της δικής μας κερκίδας!

Τα πρώτα ανεπιτυχή αποτελέσματα δεν άργησαν να έρθουν αλλά έβλεπα στα μάτια όλων των Απολλωνιστών ότι αυτές όλες οι λύπες του πώρωναν και τους έδιναν ακόμη περισσότερη δύναμη για την συνέχεια!

Μέσα σε όλα αυτά μπορεί να μην καταλάβαινα και τόσα πολλά αλλά έβλεπα ένα εκνευρισμό και κατά την διάρκεια αλλά και ειδικά με το τέλος του αγώνα με το θέμα τις διαιτησίας! Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν ήρθα σπίτι ρώτησα το πατέρα μου «Γιατί πάμε γήπεδο; Αφού είναι όλα στημένα»!

Ο πατέρας μου περιτριγυρίζει εδώ και πολλές δεκαετίες μέχρι και σήμερα τα γήπεδα και είδε στο δικό μου απορημένο πρόσωπο αυτό που ένιωθε και ο ίδιος αλλά η απάντηση του ήταν η εξής: «Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ» και δεν πρόκειται να μας στερήσει κανένας το δικαίωμα να είμαστε δίπλα της!

Έκανα ειδική αναφορά σε αυτό γιατί στο γήπεδο με κράτησε ένας άνθρωπος που ένιωσε πολλάκις αυτές τις αδικίες και το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε είναι να βλέπει και το παιδί του στεναχωρημένο μετά από ένα παιχνίδι!

Με το πέρασμα των χρόνων όμως βλέπω νέους ανθρώπους στην ηλικία την δική και ακόμη χειρότερα και πιο μικρούς να βρίσκουν την φθηνή δικαιολογία της αδικίας και της εύκολης ξενέρας! Αυτό που θέλω να τους πω είναι ότι αυτά όλα τα έχω νιώσει και εγώ και ο κάθε ΑΠΟΛΛΩΝΙΣΤΑΣ! Μια μάχη κερδίζεται ή χάνεται όταν πέσει και ο τελευταίος γιατί στην ιστορία αυτού του σωματείου δεν χωράνε ούτε σκυμμένα κεφάλια ούτε προβληματισμοί και κατήφεια!

O αθλητισμός μάγκες είναι ότι ομορφότερο υπάρχει εκμεταλλευτείτε τον και πάρτε τα θετικά που μπορεί να δώσει στο καθένα από μας, αφήνοντας για μερικές ώρες το μεγάλο φόρτο εργασίας αλλά και τα προβλήματα της κοινωνίας μας που μας ταλανίζουν βρίσκοντας καταφύγιο στα γήπεδα μας!

ΥΓ.(1)Όσο οι λέξεις σχηματίζουν προτάσεις,και όσο υπάρχει μελάνι. . .
θα λέω,θα γράφω,θα υμνώ,θα τραγουδώ γι’αυτή την ομάδα!!
ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟΛΛΩΝ!

 

Του Θράσου Γεωργίου

Τελειόφοιτος φοιτητής της Γυμναστικής Ακαδημίας Αθηνών

Μέλος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Θύρα « 1» Αθήνας