Πικρία. Συναίσθημα που κυριεύει τον Απολλωνίστα πλήττοντας του για ακόμη μια φορά τον εγωισμό.
Κάθε που πας να πιστέψεις πως σήμανε η ώρα για το κατιτίς παραπάνω τσουπ(!) δεν σε προφταίνει καμία κατηφόρα. Η ολική κατάρρευση που ταλανίζει την ομάδα όταν στραβώσει το αρχικό πλάνο προβληματίζει. Δεν νοείται σύλλογος που έχει θέσει στόχο αυτό του πρωταθλητισμού, να παραπαίει στις ορέξεις του κάθε πικραμένου. Είναι αυτού του είδους τα παιχνίδια που αναδεικνύουν το μέταλλο της νοοτροπίας του νικητή. Ακόμη κι αν η τεχνική ηγεσία πιαστεί αδιάβαστη, ανήμπορη να βοηθήσει από τον πάγκο, αυτό δεν δικαιολογεί την ανυπαρξία του ουσιωδέστερου συστατικού της επιτυχίας: ΤΟ ΠΑΘΟΣ.
Οι ποδοσφαιριστές μας οφείλουν να αφουγκραστούν και να πραγματώσουν την βαθύτατη επιθυμία των οπαδών του θεού: ιδρώτα, μαχητικότητα, ΠΑΘΟΣ, να γυαλίζει το μάτι ρε παιδί μου. Τούτα τα εννέα χρόνια λαχτάρας του «κυανόλευκου» κόσμου να δει τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ του εκ νέου στην κορυφή του κυπριώτικου ποδοσφαίρου, ας αποτελέσουν την κινητήριο δύναμη όλων στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Η εις διπλούν κατάκτηση του κυπέλλου μέσα σε 4 χρόνια ενδεχομένως να «δάμασε» κάπως τον πόθο των Απολλωνιστών. Ωστόσο η ιστορία του ΑΠΟΛΛΩΝΑ δεν δύναται να συμβιβαστεί μέχρις ότου επανακτηθεί αυτό που του αναλογεί: ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ.
ΞΥΠΝΗΣΤΕ! Παίξτε για το σήμα στην καρδιά. Έτσι κι αλλιώς, ο κόσμος, δεν θα πάψει ποτέ να τραγουδά! «Πάω στο γήπεδο για να θαυμάσω, να δω Απόλλωνα και να χαρώ, στιγμές μεγάλες για να περάσω, να τις θυμάμαι όσο θα ζω. Να φωνάξω σαν τρελός συνθήματα, στέλνοντας σε όλους σας μηνύματα, είναι ωραίο και μεγάλο το άθλημα, ΑΠΟΛΛΩΝ ΘΡΥΛΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ»
{loadposition belowcontent}
