Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που μπορείς να το παίξεις με οποιονδήποτε τρόπο επιθυμείς τακτικά έτσι ώστε να καταφέρεις να φτάσεις στο ζητούμενο των τριών βαθμών. Είτε επιθετικά, είτε με κατοχή, είτε δίνοντας χώρο, είτε «κατενάτσιο» με γρήγορες αντεπιθέσεις.
Το τελευταίο ειδικά, που «κατηγορείται» από τους περισσότερους θεατές, επέφερε τη νίκη στην Ρεάλ απέναντι στην Μπάγερν και τη νίκη στην Τσέλσι απέναντι στην Λίβερπουλ.
Ακόμα δηλαδή και όταν δεν έχεις καλύτερους παίκτες από τον αντίπαλο, ή όταν δεν διανύεις την καλύτερη περίοδο φορμαρίσματος ή ακόμη παίζεις με σημαντικές απουσίες, μπορείς να φύγεις νικητής από το γήπεδο απέναντι και στην πιο φορμαρισμένη ομάδα. Και φυσικά, όλα αυτά προϋποθέτουν την παρουσία ενός προπονητή «καθηγητή» στον πάγκο.
Ο οποίος να ξέρει πως να προετοιμάσει και να στήσει μια ομάδα, πως να την πειθαρχήσει, πως να την κοουτσάρει κατά τη διάρκεια του ενενηντάλεπτου, πότε πρέπει να παίξει το κάθε σύστημα και πότε να αναλάβει την ευθύνη. Δεν μπορείς π.χ. να παίζεις με αντεπιθέσεις ομάδες υποδεέστερες από τη δική σου. Με την Νις είναι καλό σύστημα, με την Άχνα όμως… Και η δουλειά δεν σταματάει εκεί.
Εκτός από την πειθαρχία και την τακτική, ο προπονητής χρειάζεται να δουλεύει και στον ψυχολογικό τομέα, στο ντοπάρισμα, να μεταδίδει τα «κάκαλα» και στους ποδοσφαιριστές του, να τους κάνει να νιώθουν πως είναι οι καλύτεροι του Πρωταθλήματος -ειδικά όταν α) ΕΙΝΑΙ και β) αγωνίζονται σε μια ομάδα με στόχους Πρωταθλητισμού- έτσι ώστε να μην δέχονται την απώλεια βαθμών, και όταν αυτή έρθει, να μην τους βρίσκει με σκυμμένα κεφάλια αλλά με λύσσα και πάθος για την συνέχεια. Ακριβώς αυτό που κάνει και ο Special One.
Παραθέτω κατά λέξη: «Πάντα έλεγα ότι οι παίκτες μου είναι οι καλύτεροι στον κόσμο. Το έκανα όταν προπονούσα μία μικρή ομάδα, το έκανα στην Πόρτο και μετά στην Τσέλσι. Τώρα οι κορυφαίοι στον κόσμο είναι οι ποδοσφαιριστές της Ίντερ».
Φυσικά και δεν ήταν οι κορυφαίοι, το είχαν πιστέψει όμως! Και είχαν ίσως τον καλύτερο προπονητή στον πάγκο. Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. Τέλος, υπάρχει και ένας ακόμη τομέας, ίσως και ο πιο σημαντικός, στον οποίο ένας προπονητής χρειάζεται να δουλέψει σε μια ομάδα με υψηλούς στόχους.
Το θέμα της πίεσης. Και μιας και έγινε η αναφορά στον Ζοσέ Μουρίνιο, παραθέτω ακόμη μια δήλωσή του: «Υπάρχουν πράγματα στο ποδόσφαιρο τα οποία δεν είναι εύκολα, και ένα από αυτά είναι να κάνεις την πίεση του να παλεύεις για τον τίτλο να γίνει κάτι φυσικό, κάτι που οι ποδοσφαιριστές θα αφομοιώσουν με θετικό τρόπο. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την πίεση. Την πίεση του να προσπαθούμε να τελειώσουμε στην κορυφή της βαθμολογίας, την πίεση του να παλεύουμε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο, γνωρίζοντας πως η κάθε λεπτομέρεια του κάθε παιχνιδιού μπορεί να κάνει τη διαφορά στο τέλος.»
Όπως γράψαμε και σε προηγούμενα μας άρθρα, από θέμα πίεσης στον Απόλλωνα, αποτύχαμε. Από θέμα αγωνιστικής πειθαρχίας, επίσης. Πολλές οι αψυχολόγητες ενέργειες, πολλές οι φορές που πανικοβληθήκαμε, που χάσαμε την αυτοσυγκέντρωσή μας. Ένιωθαν μήπως οι ποδοσφαιριστές μας την αντικειμενική τους ανωτερότητα στο χορτάρι; Πολλά ήταν τα παιχνίδια που ούτε το πίστευαν, ούτε το έδειχναν. Επίσης, πολλές ήταν οι φορές που αγωνιστήκαμε με λανθασμένο σύστημα και λανθασμένο αγωνιστικό πλάνο.
Όλα αυτά τώρα δεν παίζουν κανένα ρόλο φυσικά, μιας και χθες (27/4) πετάξαμε την τελευταία μας πιθανότητα να μπούμε σφήνα σε ΑΕΛ και ΑΠΟΕΛ, στον κάλαθο των αχρήστων. Η χρονιά φυσικά, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αποτυχημένη, λόγω της πρόκρισης επί της Νις και της συμμετοχής μας στους ομίλους του Europa League, αλλά και των κατορθωμάτων που ακολούθησαν! Τώρα για το πόσο επιτυχημένη ήταν, είναι στην κρίση του καθενός από εμάς να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Ένα πάντως είναι το κοινώς παραδεκτό. Ότι την φετινή χρονιά έγιναν λάθη τα οποία δεν πρέπει και δεν γίνεται να επαναληφθούν στην επόμενη.
{loadposition belowcontent}
Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που μπορείς να το παίξεις με οποιονδήποτε τρόπο επιθυμείς τακτικά έτσι ώστε να καταφέρεις να φτάσεις στο ζητούμενο των τριών βαθμών. Είτε επιθετικά, είτε με κατοχή, είτε δίνοντας χώρο, είτε «κατενάτσιο» με γρήγορες αντεπιθέσεις.
Το τελευταίο ειδικά, που «κατηγορείται» από τους περισσότερους θεατές, επέφερε τη νίκη στην Ρεάλ απέναντι στην Μπάγερν και τη νίκη στην Τσέλσι απέναντι στην Λίβερπουλ.
Ακόμα δηλαδή και όταν δεν έχεις καλύτερους παίκτες από τον αντίπαλο, ή όταν δεν διανύεις την καλύτερη περίοδο φορμαρίσματος ή ακόμη παίζεις με σημαντικές απουσίες, μπορείς να φύγεις νικητής από το γήπεδο απέναντι και στην πιο φορμαρισμένη ομάδα. Και φυσικά, όλα αυτά προϋποθέτουν την παρουσία ενός προπονητή «καθηγητή» στον πάγκο.
Ο οποίος να ξέρει πως να προετοιμάσει και να στήσει μια ομάδα, πως να την πειθαρχήσει, πως να την κοουτσάρει κατά τη διάρκεια του ενενηντάλεπτου, πότε πρέπει να παίξει το κάθε σύστημα και πότε να αναλάβει την ευθύνη. Δεν μπορείς π.χ. να παίζεις με αντεπιθέσεις ομάδες υποδεέστερες από τη δική σου. Με την Νις είναι καλό σύστημα, με την Άχνα όμως… Και η δουλειά δεν σταματάει εκεί.
Εκτός από την πειθαρχία και την τακτική, ο προπονητής χρειάζεται να δουλεύει και στον ψυχολογικό τομέα, στο ντοπάρισμα, να μεταδίδει τα «κάκαλα» και στους ποδοσφαιριστές του, να τους κάνει να νιώθουν πως είναι οι καλύτεροι του Πρωταθλήματος -ειδικά όταν α) ΕΙΝΑΙ και β) αγωνίζονται σε μια ομάδα με στόχους Πρωταθλητισμού- έτσι ώστε να μην δέχονται την απώλεια βαθμών, και όταν αυτή έρθει, να μην τους βρίσκει με σκυμμένα κεφάλια αλλά με λύσσα και πάθος για την συνέχεια. Ακριβώς αυτό που κάνει και ο Special One.
Παραθέτω κατά λέξη: «Πάντα έλεγα ότι οι παίκτες μου είναι οι καλύτεροι στον κόσμο. Το έκανα όταν προπονούσα μία μικρή ομάδα, το έκανα στην Πόρτο και μετά στην Τσέλσι. Τώρα οι κορυφαίοι στον κόσμο είναι οι ποδοσφαιριστές της Ίντερ».
Φυσικά και δεν ήταν οι κορυφαίοι, το είχαν πιστέψει όμως! Και είχαν ίσως τον καλύτερο προπονητή στον πάγκο. Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. Τέλος, υπάρχει και ένας ακόμη τομέας, ίσως και ο πιο σημαντικός, στον οποίο ένας προπονητής χρειάζεται να δουλέψει σε μια ομάδα με υψηλούς στόχους.
Το θέμα της πίεσης. Και μιας και έγινε η αναφορά στον Ζοσέ Μουρίνιο, παραθέτω ακόμη μια δήλωσή του: «Υπάρχουν πράγματα στο ποδόσφαιρο τα οποία δεν είναι εύκολα, και ένα από αυτά είναι να κάνεις την πίεση του να παλεύεις για τον τίτλο να γίνει κάτι φυσικό, κάτι που οι ποδοσφαιριστές θα αφομοιώσουν με θετικό τρόπο. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την πίεση. Την πίεση του να προσπαθούμε να τελειώσουμε στην κορυφή της βαθμολογίας, την πίεση του να παλεύουμε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο, γνωρίζοντας πως η κάθε λεπτομέρεια του κάθε παιχνιδιού μπορεί να κάνει τη διαφορά στο τέλος.»
Όπως γράψαμε και σε προηγούμενα μας άρθρα, από θέμα πίεσης στον Απόλλωνα, αποτύχαμε. Από θέμα αγωνιστικής πειθαρχίας, επίσης. Πολλές οι αψυχολόγητες ενέργειες, πολλές οι φορές που πανικοβληθήκαμε, που χάσαμε την αυτοσυγκέντρωσή μας. Ένιωθαν μήπως οι ποδοσφαιριστές μας την αντικειμενική τους ανωτερότητα στο χορτάρι; Πολλά ήταν τα παιχνίδια που ούτε το πίστευαν, ούτε το έδειχναν. Επίσης, πολλές ήταν οι φορές που αγωνιστήκαμε με λανθασμένο σύστημα και λανθασμένο αγωνιστικό πλάνο.
Όλα αυτά τώρα δεν παίζουν κανένα ρόλο φυσικά, μιας και χθες (27/4) πετάξαμε την τελευταία μας πιθανότητα να μπούμε σφήνα σε ΑΕΛ και ΑΠΟΕΛ, στον κάλαθο των αχρήστων. Η χρονιά φυσικά, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αποτυχημένη, λόγω της πρόκρισης επί της Νις και της συμμετοχής μας στους ομίλους του Europa League, αλλά και των κατορθωμάτων που ακολούθησαν! Τώρα για το πόσο επιτυχημένη ήταν, είναι στην κρίση του καθενός από εμάς να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Ένα πάντως είναι το κοινώς παραδεκτό. Ότι την φετινή χρονιά έγιναν λάθη τα οποία δεν πρέπει και δεν γίνεται να επαναληφθούν στην επόμενη.
{loadposition belowcontent}