Εν συνεχεία του πρώτου αφιερώματος (μέρος α’) για τους «πορτιέρο» του θεού η ιστοσελίδα μας, σας παρουσιάζει εν συντομία τους «μικρούς» θρύλους της «κυανόλευκης» άμυνας.
Αμυντικοί
Ανδρέας Γεωργίου «Κύρου»(1960-1968)
Ο δεξής οπισθοφύλακας, φόρεσε την φανέλα του Θρύλου μας στις αρχές της δεκαετίας του 60′ κι ευτύχησε να ζήσει τις πρώτες επιτυχίες του συλλόγου. Αγωνίστηκε σε τρεις διαδοχικούς τελικούς κυπέλλου, κατακτώντας το βαρύτιμο τρόπαιο δυο φορές, κατορθώνοντας μάλιστα το περίφημο «back to back». Η πρώτη απόπειρα κατάκτησης κάποιου τίτλου έγινε στις 4 Ιουλίου του 1965. Η ομάδα διεκδίκησε τον τίτλο με την Ομόνοια Λευκωσίας αλλά δέχθηκε την ήττα με το βαρύ 5-1. Την επόμενη χρονιά ο Απόλλωνας φτάνει και πάλι στον τελικό, επικρατώντας της Νέας Σαλαμίνας με 4-2, πανηγυρίζοντας έτσι το πρώτο τρόπαιο στην ιστορία του σωματείου μας. 1966-67 και το «back to back» είναι γεγονός. Η ομάδα μας, με την άρτια αμυντική γραμμή, επικρατεί εκ νέου σε τελικό κυπέλλου επί της Αλκής με 1-0. Ο «Κύρος» αγωνίστηκε στο πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι της ένδοξης γαλανόλευκης ιστορίας στις 21 Σεπτεμβρίου του 1966, όπου ηττήθηκε από την Στάνταρ Λιέγης, με το βαρύ 5-1 στον θεσμό Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης. Στον επαναληπτικό αγώνα που διεξήχθη στις 28/9/1966 ο Απόλλωνας μας δέχθηκε εκ νέου την ήττα με 1-0. Τον Σεπτέμβρη του 1967 και πάλι ως κυπελλούχος συμμετέχει στον αντίστοιχο ευρωπαϊκό θεσμό και ηττάται και στους δύο αγώνες από την Βάσσα Βουδαπέστης.
Δήμος Καβάζης (1964-1970)
Ο αριστερός οπισθοφύλακας της ομάδας μας, κάλυψε κι αυτός το άλλο άκρο της αμυντικής μας γραμμής (στο δεξί άκρο ο προαναφερθείς Ανδρέας Γεωργίου) στις τρεις διαδοχικές παρουσίες στα τελικά του κυπέλλου. Συνεπώς αναδείχτηκε κυπελλούχος εις διπλούν, κι αγωνίστηκε στα πρώτα τέσσερα ευρωπαϊκά παιχνίδια του Απόλλωνα μας. Ελέω της κλάσης του, μεταπήδησε στο Ελλαδικό πρωτάθλημα το καλοκαίρι του 71′ συμμετέχοντας στις ομάδες του Εθνικού Πειραιώς, της Χαλκίδας και του Ατρόμητου μέχρι και το 1977. Διετέλεσε και βοηθός προπονητής ανά διαστήματα όπως το 1985-1986 με τον Γιόζεφ Ζάτινα και το 1986-1987 με τον Γιόχαν Σιάρμαν. Μάλιστα σε εκείνον τον αλησμόνητο αγώνα για την ασπίδα ενάντια στον ΑΠΟΕΛ, λόγω διαιτητικού λάθους ( όταν ισοφάρισε ο αντίπαλος λίγα λεπτά πριν την λήξη του αγώνα, είχε προηγηθεί επιθετικό φάουλ από τον Προδρόμου στον τερματοφύλακα μας Μιλτιάδους) δεν έγινε εφικτή η μεγαλύτερη ανατροπή στα κυπριακά ποδοσφαιρικά γήπεδα. Σ’ εκείνο τον αγώνα ανέλαβε ως υπηρεσιακός τεχνικός μετά την φυγή του Γιόζεφ Ζάτινα, και η ψυχολογική ενδυνάμωση που πρόσδωσε στους ποδοσφαιριστές του κατά την ανάπαυλα (4-0), ήταν καταλυτική ούτως ώστε το αποτέλεσμα λίγα λεπτά πριν την λήξη να είναι στο 4-5!!!Άξιον αναφοράς επίσης και η θητεία του ως βοηθός προπονητή στα τέλη της δεκαετίας του 90′.
Άκης Αριστείδου (1971-1980)
Ο κεντρικός αμυντικός του ποδοσφαιρικού μας τμήματος που αγωνίστηκε την δεκαετία όπου βίωσε ο σύλλογος μας τα πέτρινα χρόνια της ιστορίας του. Ήταν μια στεγνή εποχή που μέσα από τις αντιξοότητες και τις ρακένδυτες προσδοκίες, αποτέλεσε αρωγός πνευματικής συσπείρωσης στον πληγωμένο εγωισμό των υπολοίπων ποδοσφαιριστών. Η ειδοποιός ιδιοσυγκρασία του έμελλε να καταπραΰνει την γενικευμένη στεναχώρια, δυνάμει της βαριάς φανέλας, αποτελώντας την απόλυτη σημαία του Απόλλωνος Λεμεσού. Εν κατακλείδι μας δίδαξε πως όταν εναρμονίζεται «το εγώ» με την Ιδέα, οι τίτλοι και οι διακρίσεις έρχονται πάντοτε σε δεύτερη μοίρα.
Άκης Αγιομαμίτης (1974-1978, 1986-1988)
Ένας κεντρικός αμυντικός εκ των κορυφαίων του συλλόγου και κατ’ επέκταση της ποδοσφαιρικής νήσου. Παρόλο που αγωνίστηκε για μια τετραετία χωρίς διακρίσεις στον Απόλλωνα μας, πήρε μεταγραφή στον ΟΦΗ Κρήτης διαπρέποντας κατά την εφτάχρονη παραμονή του στο νησί. Αξίζει να αναφερθεί πως έπαιξε για κάποιες χρονιές ως αρχηγός της κρητικής ομάδας, όντας ένα από τα αγαπημένα παιδιά της εξέδρας. Επέστρεψε στον γαλανόλευκο θρύλο περί τα τέλη της δεκαετίας του 80′, κι αγωνίστηκε στον χαμένο τελικό του 1987 ενάντια στην συμπολίτισσα ΑΕΛ. Συνέδεσε το όνομα του με την πρώτη ευρωπαϊκή νίκη στην ιστορία του σωματείου μας, για τον θεσμό Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης. Την πρώτη Οκτωβρίου του 1986, ο Απόλλωνας μας επιβλήθηκε της Μάλμοε με 2-1 στο Τσίρειο Στάδιο.
Ηλίας Χρυσοστόμου (1975-1987)
Ο δεξής οπισθοφύλακας της ομάδας μας, θεωρείται από τους ατυχέστερους ποδοσφαιριστές καθώς ταλαιπωρείτο πολύ συχνά από τραυματισμούς. Ευτύχησε όμως να πανηγυρίσει το τρίτο τρόπαιο στην ιστορία του συλλόγου. Έπειτα από πολλά χρόνια δίχως κάποιο τίτλο, στις 23 Ιουνίου του 1986 κερδίζει τον ΑΠΟΕΛ στον μεγάλο τελικό με 2-0. Η εξαιρετική ανασταλτική λειτουργία του Απόλλωνα, καθήλωσαν κάθε ευκαιρία επίτευξης τέρματος από τους «πορτοκαλί». Στον πρώτο «εμφύλιο» της Λεμεσού του 1987, ο Ηλίας Χρυσοστόμου γίνεται ο πρώτος ποδοσφαιριστής μας, που αποβάλλεται (πέντε λεπτά πριν την ολοκλήρωση του ενενηνταλέπτου) σε τελικό κυπέλλου. Είναι ένας από αυτούς που αγωνίστηκε στην πρώτη ευρωπαϊκή νίκη της ομάδας μας. Επιπρόσθετα, συμπεριλήφθηκε στην αποστολή και τις δύο φορές για τους ιστορικούς αγώνες με την πανίσχυρη Μπαρτσελόνα, στον θεσμό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης.
Σταύρος Στυλιανού (1980-1986)
Από τις πιο ηχηρές μεταγραφές που ταρακούνησαν για τα καλά τα κυπριακά δρώμενα του ποδοσφαίρου. Ο κεντρικός αμυντικός του συλλόγου μας, πήρε μεταγραφή από την συμπολίτισσα ΑΕΛ και συνέχισε να γράφει ιστορία στο κυανόλευκο λιμάνι. Μεστός στις εμφανίσεις του, άρτιος με δυναμισμό στις αναχαιτίσεις του – απόρροια της διορατικότητας που τον διακατείχε όσο αφορά στον εντοπισμό ανάπτυξης επικίνδυνων φάσεων. Ήταν ο ποδοσφαιριστής βαρόμετρο που η παρουσία του και μόνο στο χορτάρι, επιδρούσε στην ψυχοσύνθεση των υπολοίπων ποδοσφαιριστών. Ενδεικτική είναι και η περίπτωση της χρονιάς του 83′, που αν και τραυματίας κλήθηκε να αγωνιστεί ούτως ώστε να ενίσχυε την αυτοπεποίθηση των συμπαιχτών του. Πέρασε ως αλλαγή στον μεγάλο τελικό του 1986 κόντρα στον ΑΠΟΕΛ, πανηγυρίζοντας τον τίτλο του κυπελλούχου. Αγωνίστηκε και στο ευρωπαϊκό χορτάρι, για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ απέναντι στην Μποέμιανς, σημειώνοντας και τέρμα στον επαναληπτικό αγώνα, όπου αποσπάσαμε την ισοπαλία με 2-2.
Αντώνης Ηλία«Αντρελλή» (1981-1994)
Μεγάλη μορφή του «κυανόλευκου» θεού ο δεξής οπισθοφύλακας εν ονόματι «Αντρελλής». Για την πολύχρονη θητεία του στον Απόλλωνα, είναι σε θέση να υπερηφανεύεται για αμέτρητες συγκινήσεις τόσο στις εγχώριες διοργανώσεις όσο και στις ευρωπαϊκές. Συνοπτικά σας παραθέτουμε ορισμένο, από το μεγαλείο που βίωσε στο Λιμάνι καθώς και την παρεύρεση του στους χαμένους τελικούς. Το όνομα του είναι αλληλένδετο με την πιο χρυσή εποχή του θρύλου μας, όπου κατέκτησε δύο πρωταθλήματα κι ένα κύπελλο. Σαφώς προηγήθηκε η κατάκτηση του κυπέλλου απέναντι στον ΑΠΟΕΛ το 1986 και τρεις χαμένοι τελικοί. Η συνεισφορά του για την κατάκτηση των πρωταθλημάτων ερμηνεύεται στην αμυντική συμπεριφορά της ομάδας , η οποία αναδείχτηκε η δεύτερη καλύτερη και τις δύο χρονιές.
Ο Αντώνης Ηλία ήταν μέσα σε όλα:
• Ισοπαλία με την περίφημη Μπαρτσελόνα (Κύπελλο Κυπελλούχων 1982)
• Πρώτη ευρωπαϊκή νίκη – επί της Μάλμοε ( Κύπελλο Κυπελλούχων 1986)
• Πρώτη πρόκριση – επί της Κραϊόβα (Κύπελλο Πρωταθλητριών 1991)
• Δεύτερη πρόκριση – επί της Βατς (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993)
• Ίντερ – Απόλλων 4-3!!! (συνολικό αποτέλεσμα) με την μετέπειτα κατακτήτρια του θεσμού (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993)
Πάμπος Πίττας (1986–2002)
Μία από τις σύγχρονες σημαίες του ποδοσφαιρικού Απόλλωνα κι ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, σύμφωνα με την Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου. Ο αριστερός μας οπισθοφύλακας, διακρινόταν για το αστείρευτο πάθος και δυναμισμό που εξέπεμπε η αγωνιστική του ταυτότητα. Εκ των προτερημάτων του πέραν των εντυπωσιακών επελάσεων στα άκρα της αντίπαλης άμυνας και των αμυντικών του καθηκόντων, ήταν το τρομερό σουτ που διέθετε από μακρινές αποστάσεις. Χαρακτηριστικό αυτού, τα 49 τέρματα που πέτυχε με την κυανόλευκη φανέλα. Με την αγαπημένη μας ομάδα ανέβηκε στην κορυφή της ποδοσφαιρικής νήσου δύο φορές και αναδείχτηκε κυπελλούχος τρεις. Είχε καταλυτική συμβολή στην επικράτηση επί της Ομόνοιας στον τελικό του 1991-1992. Ο Πάμπος Πίττας ανατρέπεται εντός περιοχής, με το πέναλτι να μετουσιώνεται σε τέρμα, που ήταν και το μοναδικό της αναμέτρησης. Αγωνίστηκε επίσης σε άλλους τέσσερεις τελικούς, πετυχαίνοντας μάλιστα την προσωρινή ισοφάριση σ’ ένα από αυτούς (1994-1995 Απόλλων – ΑΠΟΕΛ 2-4) μ’ έναν απίστευτο 30μέτρο κεραυνό. Είναι ο ποδοσφαιριστής με τις περισσότερες ευρωπαϊκές συμμετοχές, τριάντα στο σύνολο και ως εκ τούτου δικαίως, θεωρείται μέρος αναπόσπαστο των ευρωπαϊκών επιτυχιών του συλλόγου.
Παραθέτουμε εν συνόψει, τις πιο σημαντικές στιγμές του:
• Πρώτη ευρωπαϊκή νίκη – επί της Μάλμοε ( Κύπελλο Κυπελλούχων 1986)
• Ρεάλ Σαραγόσα – Απόλλων 1-1 σημειώνοντας το τέρμα της ομάδας μας (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1989)
• Πρώτη πρόκριση – επί της Κραϊόβα (Κύπελλο Πρωταθλητριών 1991)
• Δεύτερη πρόκριση – επί της Βατς (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993)
• Ίντερ – Απόλλων 4-3!!! (συνολικό αποτέλεσμα) με την μετέπειτα κατακτήτρια του θεσμού (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993)
• Τρίτη πρόκριση – επί της ΜΙΠΑ σκοράροντας στον επαναληπτικό το ένα από τα τρία τέρματα (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1997)
• Καταλυτική η συνεισφορά του στο έπος του 1998, όπου στην πρώτη φάση του θεσμού σημείωσε ένα εκ των δύο τερμάτων που πέτυχε η ομάδα μας ενάντια στην Εκράνας. (Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης 1998)
Μάριος Χαραλάμπους (1986-2000)
Ο απροσπέλαστος κεντρικός αμυντικός του Απόλλωνα μας, ευτύχησε να πανηγυρίσει δύο πρωταθλήματα κι ένα κύπελλο. Μάλιστα στον τελικό του 1991-1992, απέναντι στην επιθετική Ομόνοια Λευκωσίας, είχε καθοριστική συμβολή καθώς αναχαίτισε τις πλείστες φάσεις των «πρασίνων», διατηρώντας ανέπαφη την εστία του Μιχάλη Χριστοφή. Τα πρώτα δείγματα της αδιαμφισβήτητης κλάσης του, δεν άργησαν να διαφανούν. Στα 17 του χρόνια, αγωνίστηκε με τα χρώματα της ομάδας μας κόντρα στον ΑΠΟΕΛ για την φάση των 8 του κυπέλλου, κι αυτό που στιγμάτισε την μνήμη του φίλαθλου κοινού πέραν από την μεγάλη πρόκριση, ήταν το γεγονός ότι κυριολεκτικά «έσβησε», μια από τις καλύτερες μεταγραφές ξένων στον τόπο μας, αυτήν του Ίαν Μουρς.
Αξιομνημόνευτες στιγμές Ευρώπης:
• Ρεάλ Σαραγόσα – Απόλλων 1-1 (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1989)
• Πρώτη πρόκριση – επί της Κραϊόβα (Κύπελλο Πρωταθλητριών 1991)
• Δεύτερη πρόκριση – επί της Βατς (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993)
• Ίντερ – Απόλλων 4-3!!! (συνολικό αποτέλεσμα) με την μετέπειτα κατακτήτρια του θεσμού (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993)
• Τρίτη πρόκριση – επί της ΜΙΠΑ (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1997)
• Το έπος του 1998: ο θρύλος μας στις 16 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης (Κύπελλο Κυπελλούχων)
Χρυσόστομος Χριστοφή «Τζιούρας» (1988-2002)
Τα προσωνύμια που τον πλαισιώνουν, ενσαρκώνουν ολοκληρωτικά το ποδοσφαιρικό ταμπεραμέντο του δεξιού οπισθοφύλακα της ομάδας μας. «Χαμάλης πολυτελείας», «ακούραστος εργάτης», «πιστός στρατιώτης» ήταν ορισμένα από αυτά. Την ποδοσφαιρική περίοδο 1988-1989, ο τότε προπονητής Γίρζι Ένγκελ ξεχωρίζει το ταλέντο του από την υπόλοιπη εφηβική ομάδα, δίνοντας του την ευκαιρία να προπονείται με την ανδρική. Ωστόσο, η καθιέρωση του «Τζιούρα» σαν αναπόσπαστο στέλεχος της αρχικής ενδεκάδας, ήρθε αργά και σταθερά από τον Ντιτλ Φέρνερ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που επιλεγόταν από τον Γερμανό τεχνικό, να παίρνει θέση πίσω από τον Μιλένγκο Σπόλιαριτς, ούτως ώστε να αναχαιτίζει από τον άξονα τις επικίνδυνες φάσεις που διέφευγαν του Σέρβου. Αλησμόνητο το παιχνίδι με την τότε συνδιεκδικήτρια του τίτλου Ανόρθωση, προς το τέλος του μαραθωνίου όπου πραγμάτωσε μια αξιέπαινη εμφάνιση. Μάλιστα πέτυχε το τέρμα της ζωής του, αφού με ένα ξερό, ευθύβολο σουτ λίγα μέτρα έξω από την μεγάλη περιοχή, νίκησε τον Νίκο Παναγιώτου ανοίγοντας τον δρόμο για την νίκη και συνάμα για τον δεύτερο τίτλο του συλλόγου. Με τον Απόλλωνα κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και δύο κύπελλα, έχοντας αγωνιστεί και σε τρεις χαμένους τελικούς. Η ειδοποιός ποδοσφαιρική συμπεριφορά του, πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους: το 2002 η τότε διοίκηση του συλλόγου μας αποφασίζει να τον αποδεσμεύσει. Πικραμένος αποχωρεί, απορρίπτοντας παράλληλα προτάσεις μεγάλων ομάδων, που τον ήθελαν να ενταχθεί στο δυναμικό τους. Ο λόγος; Προκειμένου να μην τεθεί αντιμέτωπος με τον Απόλλωνα ΤΟΥ, επέλεξε να αγωνιστεί στη Β’ κατηγορία.
Αξιοσημείωτες ευρωπαϊκές στιγμές:
• Πρώτη πρόκριση – επί της Κραϊόβα (Κύπελλο Πρωταθλητριών 1991)
• Δεύτερη πρόκριση – επί της Βατς (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993)
• Σιόν–Απόλλων 2-3 Κατά πολλούς η καλύτερη εμφάνιση που έκανε ποτέ, κυπριακή ομάδα στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Κι ας χάθηκε η πρόκριση στα τελευταία λεπτά. (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1994)
• Το έπος του 1998: ο θρύλος μας στις 16 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης (Κύπελλο Κυπελλούχων)
Δημήτρης Ιωάννου (1989-1996)
Κεντρικός αμυντικός της ομάδας μας, με τη φανέλα της οποίας κατέκτησε δύο πρωταθλήματα κι ένα κύπελλο (αγωνίστηκε και στους δύο χαμένους τελικούς ενάντια στον ΑΠΟΕΛ). Επρόκειτο για έναν από τους πιο δυναμικούς αμυντικούς στο κυπριακό πρωτάθλημα, κι από τους πλέον υποσχόμενους στις αρχές της δεκαετίας του 90′. Εξού και το εξωφρενικό ποσό (240 χιλιάδες λίρες) που δαπανήθηκε από την Ανόρθωση για την απόκτηση του τον Ιανουάριο του 1996.
Εν συνόψει με τον Απόλλωνα μας πέτυχε στην Ευρώπη:
• Ρεάλ Σαραγόσα – Απόλλων 1-1 (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1989)
• Πρώτη πρόκριση – επί της Κραϊόβα (Κύπελλο Πρωταθλητριών 1991)
• Δεύτερη πρόκριση – επί της Βατς (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993)
• Ίντερ – Απόλλων 4-3!!! (συνολικό αποτέλεσμα) με την μετέπειτα κατακτήτρια του θεσμού (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993)
• Σιόν–Απόλλων 2-3 Κατά πολλούς η καλύτερη εμφάνιση που έκανε ποτέ, κυπριακή ομάδα στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Κι ας χάθηκε η πρόκριση στα τελευταία λεπτά. (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1994)
Κρίστης Θεοφίλου (1998- 2010, 2011-2012)
Αρχίνησε την καριέρα του ως κεντρικός αμυντικός μέχρι που ο τότε προπονητής της ομάδας μας Τόνι Σαβέφσκι (2001-2002) τον καθιέρωσε ως δεξή οπισθοφύλακα. Ο Κρίστης είναι από τους ποδοσφαιριστές που ιδρώνουν με κόπο και μόχθο την φανέλα, παίζοντας πάντοτε με απαράμιλλο πάθος ανεξάρτητα από τους εκάστοτε στόχους της ομάδας. Με τον θρυλικό κόσμο της Λεμεσού πανηγύρισε ένα πρωτάθλημα και δύο κύπελλα. Όποιος αναπολεί το πρωτάθλημα του 2006, δεν δύναται να μην πάει ο νους σ’ εκείνη την επική ανατροπή μέσα στην Λάρνακα, τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος του πρωταθλήματος. Ο τότε αρχηγός κράτησε κυριολεκτικά την Απολλωνάρα μας στο κόλπο του τίτλου, όταν σημείωσε το τρίτο τέρμα της ομάδας διαμορφώνοντας το τελικό 2-3. Μ΄ ένα σουτ μακρινό κι απίστευτο, κατακεραύνωσε την εστία της Λαρνακιώτικης ομάδας, οδηγώντας τους οπαδούς μας από την κόλαση στον Απολλώνιο παράδεισο. Στην Ευρώπη πανηγύρισε μια πρόκριση για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ επί των Τιράνων Αλβανίας. Αγωνίστηκε επίσης κόντρα στον ανώτερο Άγιαξ, με τον οποίο είχαμε δύο αξιοπρεπείς εμφανίσεις.
Γιώργος Μερκής (2001-)
Ο κεντρικός αεροπόρος της αμυντικής γραμμής του θρύλου μας. Που να φανταζόταν, όταν έκανε δειλά-δειλά τα πρώτα του βήματα, έστω και σαν αλλαγή, ότι οι χιλιάδες των φίλων του Απόλλωνα μας, θα βροντοφώναζαν το γνωστό πλέον «ΜΕΡΚΗ ΑΛΑΝΙ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ!»; Κι όχι αδίκως, αφού πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα παιδιά της εξέδρας, ο «Τότι» του σύγχρονου κυπριακού ποδοσφαίρου. Με την φανέλα του θρύλου μετρά πάνω από 200 συμμετοχές, κι είμαστε πεπεισμένοι πως τα καλύτερα έπονται. Καθιερώθηκε σε μια εποχή όπου ο σύλλογος μας ταλανιζόταν, από χίλια μύρια προβλήματα (2004-2005), και στάθηκε επάξια σημαιοφόρος της τεράστιας ιδέας του Απόλλωνα. Αναδείχτηκε μία φορά πρωταθλητής, και τρείς φορές κυπελλούχος, ενώ αγωνίστηκε και στην τρίτη προσπάθεια επίτευξης του «back to back» με την Ομόνοια Λευκωσίας. Αλησμόνητη, η εξαίρετη παρουσία του αρχηγού στον μεγάλο τελικό με τον ΑΠΟΕΛ που διεξήχθη στις 15 Μαΐου του 2010, όπου σημείωσε το δεύτερο τέρμα της ομάδας μας 15 λεπτά πριν την λήξη, με μια παλικαρίσια κεφαλιά νικώντας τον Διονύση Χιώτη.
Η μέγιστη ευρωπαϊκή πεμπτουσία, έμελλε να διαδραματιστεί στην μακρινή Νίκαια, όπου με παρακαταθήκη το 2-0 του πρώτου αγώνα, το αμυντικό δίδυμο Μερκή-Καρυπίδη ανέλαβε να στείλει τον άλλοτε θρύλο της Ευρώπης, εκεί που του αρμόζει: σε ομίλους Ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Κι εκεί που πιστεύαμε πως τα είχαμε δει όλα, έρχονται καπάκι το πρώτο διπλό κυπριακής ομάδας σε ομίλους (νίκη επί της Λέγκιας Βαρσοβίας με 0-1), καθώς και η λευκή ισοπαλία με την Λάτσιο. Στα επιτεύγματα αυτά γίνεται αντιληπτό, πως η αμέριστη συμβολή του αρχηγού ήταν ολοκληρωτική, αφού και στις δύο περιπτώσεις η εστία της Απολλωνάρας μας δεν παραβιάστηκε. Είπαμε, έπονται πολλές σελίδες να γραφτούν χρυσές, γιατί απλά, μεστά και λιτά: ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΣ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ!
*Θα ακολουθήσουν άλλα δύο μέρη με τους μέσους και τους επιθετικούς.
Μαζί σου ως τα εκατό… -1-
{loadposition belowcontent}
