«Μελωδία της ευτυχίας», «Ολύμπιο νέκταρ για τον Απόλλωνα», «Αήττητος – Άξιος – Πρωταθλητής», είναι μερικοί από τους τίτλους που στόλιζαν τα εξώφυλλα των αθλητικών εφημερίδων.
Τότε, που ο Απόλλωνας μας απολάμβανε το μεγαλείο που του προσδίδει το πελώριο εκτόπισμα του. Τότε, που το ανάστημα του δεν συνιστούσε τίποτε άλλο πέρα από την κορυφή. Η δεδομένη υπερηφάνεια του Απολλωνίστα φυσικά και δεν εναπόκειται μονάχα στις επιτυχίες, αλλά στην ιδέα και την ιστορία που κέντησε η δράση του στα εθνικό-κοινωνικά δρώμενα του νησιού μας.
Ο σύλλογος μας τα τελευταία χρόνια είχε περιπέσει σε μία επικίνδυνη αδράνεια, η οποία απειλούσε να σμικρύνει αυτό, που για τόσα χρόνια είχε ξοδευτεί ιδρώτας κι αφοσίωση για να δημιουργηθεί: το ανάστημα ενός συλλόγου που όλοι θαύμαζαν και σέβονταν. Η ιστορία μάς έχει διδάξει πως όταν η ενότητα δεν πληροί την βασική προϋπόθεση ενός συνόλου, τότε ενδέχεται με μαθηματική ακρίβεια να επέλθει ο κραδασμός. Το σύνολο στην προκειμένη περίπτωση δεν περιορίζεται μόνο στις σχέσεις μεταξύ της διοίκησης και της τεχνικής ηγεσίας, αλλά στην υγεία που εκπέμπει η αλληλοκατανόηση – επικοινωνία των οπαδών.
Ο ΘΡΥΛΟΣ μας εν έτη 2013, έχει αφυπνίσει τον ρόλο για τον οποίο είναι καταδικασμένος να εκτελεί, αυτόν του πρωταγωνιστή. Μερική σύνοψη των προσφάτων επιτυχιών, ίσως μας βοηθήσει να αντιληφθούμε τα όσα έχουν καρπωθεί. Ο Χριστάκης Χριστοφόρου ανέλαβε την ομάδα μας όταν αυτή βρισκόταν στα ημιτελικά του κυπέλλου, όπου και θα αντιμετώπιζε τότε την ΑΕΚ Λάρνακας. Μια ομάδα η οποία προερχόταν από ευρεία νίκη επί της τότε διεκδικήτριας του τίτλου Ανόρθωση.
Όντας η πιο φορμαρισμένη ομάδα του πρωταθλήματος, οι δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε η ομάδα μας ήταν δεδομένες. Πολλοί ήταν αυτοί που είχαν ξεγράψει τον Απόλλωνα χαρακτηρίζοντας τον ως τον πιο αδύναμο κρίκο της τετράδας του κυπέλλου. Είχαν φαίνεται λογαριάσει χωρίς τον μαέστρο που μόλις είχε αναλάβει τον Απόλλωνα. Κατόρθωσε στο πρώτο παιχνίδι κόντρα στην ομάδα της Λάρνακας να εκμηδενίσει τις επιθετικές της λύσεις, και να πάει στον επαναληπτικό με το καθαρό προβάδισμα των δύο τερμάτων και εν τέλει να προκριθεί στον μεγάλο τελικό της 22ης Μαΐου.
Μέχρι τον μεγάλο τελικό κόντρα στην συμπολίτισσα ΑΕΛ Λεμεσού, μόνο στη σκέψη κατάκτησης του τροπαίου, η καρδιά μας κτυπούσε σε ρυθμούς που ήταν αδύνατο να βαστάξει το ανθρώπινο σώμα. Κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε με το όνειρο της κατάκτησης επάνω στην συμπολίτισσα, και ήμασταν πεπεισμένοι πως θα τα καταφέρναμε. Δικαιωθήκαμε αδέρφια, είχαμε πίστη και απογειωθήκαμε στο 7ο σκαλοπάτι του ουρανού. Με την επιμονή και πείσμα των ποδοσφαιριστών μας, και τις έξυπνες τακτικές που εφάρμοσε ο προπονητής μας, κατορθώσαμε πανάξια να νικήσουμε μια ομάδα η οποία αναμφίβολα διέθετε ποιοτικότερο σύνολο από το δικό μας.
Έπειτα έκανε την εμφάνιση του το στοίχημα των ομίλων. Δεν έπρεπε στον Απόλλωνα μας, που έγραψε με χρυσά γράμματα στα ευρωπαϊκά σαλόνια, την ιστορία της ποδοσφαιρικής Κύπρου να μην έχει στην κατοχή του την επίτευξη της εισόδου σε ευρωπαϊκό όμιλο. Η κληρωτίδα έμελλε να μας φέρει αντιμέτωπους με την ισχυρή ομάδα της Νίκαιας, η οποία είχε τερματίσει στην 4η θέση του Γαλλικού πρωταθλήματος και μία ανάσα βαθμών από τα προκριματικά του Champions League. Με περίσσιο πάθος κι αποφασιστικότητα, τεχνικό επιτελείο και ποδοσφαιριστές αλλά και ο κόσμος που βρέθηκε στο πλάι της ομάδας μας να στηρίξει την προσπάθεια, κατόρθωσαν να αποκλείσουν την Nice με το συνολικό αποτέλεσμα του 2-1. Άραγε θα ξεχάσουμε ποτέ, αυτά που αισθανόμασταν στα εναπομείναντα 5 λεπτά του επαναληπτικού; Άραγε θα ξεχάσουμε ποτέ την αίσθηση του ευρωπαϊκού νέκταρ που είχε μεθύσει όλες μας τις αισθήσεις; Άραγε ποιος θα ονειρευόταν πως μετά από αυτό θα ακολουθούσε το πρώτο διπλό κυπριακής ομάδας στο θεσμό των ομίλων; Ποιος θα φανταζόταν πως ο ΘΡΥΛΟΣ μας θα ανάγκαζε την ισχυρή Λάτσιο σε λευκή ισοπαλία; Πως ακόμα και ο πιο αισιόδοξος δεν θα πίστευε πως οι ποδοσφαιριστές της ιταλικής ομάδας, μέσα στο σπίτι τους θα αναγκάζονταν να κάνουν καθυστερήσεις, για να κρατήσουν την νίκη κόντρα στον Γαλανόλευκο θεό; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα δύο τέρματα της ομάδας μας στην τουρκοκρατούμενη Τραπεζούντα; Πως αν ήμασταν λίγο πιο συγκεντρωμένοι, θα μπορούσαμε να φεύγαμε το λιγότερο με την ισοπαλία; Ποιος μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι η ομάδα μας στο εγχώριο πρωτάθλημα, προερχόμενη από παιχνίδια του Europa League έχει πετύχει το απόλυτο των βαθμών; Πως είναι η μοναδική κυπριακή ομάδα που ενώ δίνει τη μάχη της στα γήπεδα της Ευρώπης, κατόρθωσε να βρίσκεται στην κορυφή της βαθμολογίας;
Αλήθεια, δεν είναι τα ίδια παλικάρια που κατόρθωσαν να αναγεννήσουν τον Απόλλωνα μας; Δεν είναι οι ίδιοι λεβέντες ακόμα και στις αποτυχίες; Πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε πως στον μακρύ δρόμο του πρωταθλητισμού είναι αδύνατο να μην υπάρξουν στραβοπατήματα. Λάθη σαφώς κι έγιναν και θα γίνουν και στην συνέχεια του ποδοσφαιρικού μαραθωνίου.
Η μαγκιά που διέπει τον κάθε Απολλωνίστα πρέπει να μετουσιωθεί σε αρωγό στήριξης του Χριστάκη Χριστοφόρου και των ποδοσφαιριστών του και κατ’ επέκταση του συλλόγου. Ας αφήσουμε στην άκρη την καταστροφολογία κι ας αρκεστούμε στην καλόπιστη κριτική, δίχως να διαιωνίζουμε την παραμικρή υποψία διχόνοιας. Ας αφουγκραστούμε το όραμα της μακροπρόθεσμης επιτυχίας, μετατρέποντας τα λόγια αγάπης και λατρείας σε πράξη: ΑΙΩΝΙΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙ ΣΟΥ ΘΕΕ!!!
Η ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ!!!
Χριστόφορος Αττικουρής
Είμαι αγύριστο κεφάλι μου ‘χεις γίνει εμμονή… -1-
