Κανείς δε μπορεί να ξέρει εκτός από τον προπονητή για το τι γίνεται μέσα στην ομάδα και έξω από τις τέσσερις γραμμές. Και κανείς εκτός από αυτούς δε μπορεί να φέρει γνώμη όταν δεν γνωρίζει κυκλικά και επί παντός τα ενδότερα και τις λεπτομέρειες. Ο κόσμος πρέπει να ξεπεράσει την πεσιμιστική νιρβάνα που εκπαιδεύτηκε να παγιδεύεται κάθε χρόνο.
Παρά τις δύο ήττες με Ανόρθωση και Τρανζοσπόρ (η πρώτη αποτέλεσμα κούρασης, συγκυριών και ανωτέρας «βίας» -βλέπε Τράττος- και η δεύτερη αποτέλεσμα ατυχίας –εμείς αποφασίσαμε να παίξουμε, η τύχη αποφάσισε να χάσουμε-) και στα δύο παιχνίδια η ομάδα δεν είχε εμφανίσει σημάδια ανωριμότητας, ή, λιγοψυχίας. Την ποιότητα την είχε, όπως και την ικανότητα. Απλά δεν κατάφερε να κρίνει τα ματς. Και χρειάζεται μονάχα την πιστοποίηση. Θα την πάρει όμως και με το παραπάνω, κρατώντας χαμηλά το κεφάλι και κοιτάζοντας μόνο την κάθε επόμενη προπόνηση, μέσα από την οποία θα βελτιωθεί και στην πορεία θα καθιερωθεί. Αυτή μοιάζει να είναι και η φιλοσοφία της ομάδας. Τα φαβορί δεν βιάζονται.
Οι οπαδοί έχουν θαμπωθεί με το Κύπελλο και την Ευρωπαϊκή πρόκριση, δεν πρέπει όμως αυτό να φορτώνει επιπλέον βάρος και πίεση στην ομάδα. Οι μεγάλοι πύργοι κτίζονται αργά και προσεκτικά. Οτιδήποτε κτίζεται εύκολα και γρήγορα, εύκολα και γρήγορα γκρεμίζεται. Με δεδομένες τις ποδοσφαιρικές ικανότητες του προπονητή (αυτές ουδέποτε αμφισβητήθηκαν) ο κόσμος πρέπει να δείξει εγκράτεια και να μην πνίγεται στον ενθουσιασμό και τις ταχείες και αθρόες απαιτήσεις του. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που κανείς από όσους έχουν δουλέψει με τον κ. Χριστοφόρου δεν χάνει την ευκαιρία να κάνει αναφορά στην εργατικότητα, το φιλότιμο, το είδος και το βάθος της δουλειάς του, το πάθος του για το ποδόσφαιρο, την ηθική, την διεισδυτικότητα και την προπονητική του αξία. Όσοι βιάστηκαν τότε να μιλήσουν με καχυποψία και αρνητισμό, με μικρότητες του στυλ, τι κάνει ένας προπονητής γυναικών στο ανδρικό ποδόσφαιρο τον οποίο ανανεώσαμε και για την νέα χρονιά, να τους αναφέρω πως η πορεία των Ladies (πέντε συνεχόμενες χρονιές αήττητες double-ούχες με αδιάλειπτες διακεκριμένες Ευρωπαϊκές συμμετοχές) είναι επιτομή της δουλειάς του εν τω λόγω προπονητή. Η διαδρομή μέχρι την καταξίωση δε θα είναι τόσο μακρινή.
Έχω δει παίκτες, ποδοσφαιρικά προϊόντα του Απόλλωνα να ενηλικιώνονται ποδοσφαιρικά και να στέφονται άντρες με τις ευκαιρίες που δίνει σε όποιον έχει αξιώσεις ο προπονητής, έχω δει κι άλλους νέους ποδοσφαιριστές που ρουφάνε κάθε στιγμή από τον πάγκο περιμένοντας τη στιγμή που θα ζήσουν το όνειρο, να πανηγυρίσουν γκολ μπροστά από την Θύρα -1-. Έχω δει ποδοσφαιριστές να παίρνουν το άγγιγμα «χρίσμα» σε αλλαγές από τους παίκτες που βγαίνουν και να αποδεικνύουν το βάθος και την ποιότητα του πάγκου, έχω δει παίκτες που δείχνουν έτοιμοι να πάρουν τα σκήπτρα, έχω δει παίκτες να φεύγουν ως επιτυχημένοι και άρα η επιστροφή τους ήταν ακόμα πιο απαιτητική, να μας αποδεικνύουν ότι ήρθαν πίσω με την ίδια στόφα αλλά ακόμα πιο ώριμοι. Έχω δει «μεγάλους» μικρούς (όλη αυτή η «πιτσιρικαρία» όπως υπεροπτικά την έβλεπαν τα αντίπαλα στρατόπεδα, σιγά – σιγά γίνεται ομάδα). Έχω δει τους «παλιούς» ποδοσφαιριστές με πιο ώριμο, μεστό και εγκεφαλικό παιχνίδι. Έχω δει ποδοσφαιριστές να ανδρώνονται δίπλα σε αυτούς. Έχω δει υποθετικά μέτριες μεταγραφές να δίνουν σώμα και ψυχή στο γήπεδο κάθε φορά. Σχεδόν κανείς από το φετινό ρόστερ του Απόλλωνα δεν αποδείχτηκε τρύπιος.
Σαφώς αυτό πιστώνεται, αφενός στο καλό scouting της ομάδας και αφετέρου στην ποιότητα της δουλειάς που γίνεται τόσο από θέμα ψυχολογίας, όσο και από θέμα επιστημονικής, ιατρικής, αθλητικής και προπονητικής στήριξης. Όσοι τραυματίζονται επανέρχονται γρήγορα και χωρίς κατάλοιπα, οι μεγάλοι τραυματισμοί προφανώς νικήθηκαν από την πρόληψη και την προνοητικότητα, οι αντοχές των ποδοσφαιριστών σε σχέση με άλλες χρονιές είναι εμφανώς μεγαλύτερες, η τεχνική στο παιχνίδι τους πιο έξυπνη, η κάλυψη των αντιπάλων πιο μελετημένη. Αυτά μαρτυρούν μια καλά στελεχωμένη ομάδα πίσω από τον προπονητή. Έχω ένα ισχυρό ένστικτο, ότι αυτή η ομάδα θα μακροημερεύσει. Δεν σκότισαν καθόλου το αίσθημα μου αυτό οι δύο ήττες… Μπορώ να δω πίσω και μπροστά από αυτές.
Το ίδιο πρέπει να κάνει κι ο κόσμος μας. Όχι άλλα ερωτηματικά, μόνο τελείες και εμπιστοσύνη. Το ίδιο ισχύει και για τις υστερόβουλες πέννες. Το δάκτυλο πρέπει να φύγει από την σκανδάλη. Έχει πια καταντήσει μίζερο, λυσσαλέο και κακεντρεχές. Η ομάδα αποσυμπλέκεται από το παρελθόν, θωρακίζεται με μέλη, στελέχη και κόσμο, που θα την μετατρέψουν ως όλα φανερώνουν, από μαγαζάκι σε κάτι μεγάλο με πολυσχιδείς στόχους. Όταν οψίμως ολοκληρωθεί αυτό το project που λέγεται «νέος» Απόλλωνας, για κάτι να είστε σίγουροι… Ο θρόνος θα είναι διαχρονικά κατειλημμένος.
