«Εσείς Απόλλων, αυτός Απολλωνάρα» είχε τόνισε κάποτε σε μια «κυανόλευκη» οικογενειακή συγκέντρωση, ένας γνωστός υποστηρικτής της ομάδας αναφερόμενος σε κάποιον ποδοσφαιριστή ο οποίος ήταν και παραμένει ένας αυθεντικός τύπος, που όμοιο του σπάνια συναντάς!
Το όνομα αυτού, Άντρος Χριστοδούλου. Ένα όνομα, μια ιστορία γεμάτη από ταλέντο, «τρέλα», αλησμόνητα γκολ, αλλά πάνω απ’ όλα ατυχία. Και πράγματι αν ο Άντρος δεν ήταν τόσο άτυχος ως ποδοσφαιριστής τότε πιστέψτε το θα μιλούσαμε γι’ άλλα! Ωστόσο για τους φίλους του Απόλλωνα, που είχαν την ευκαιρία να τον δουν να αγωνίζεται ήταν και παραμένει ένας απ’ τους πιο αγαπητούς ποδοσφαιριστές αν όχι ο πιο αγαπητός απ’ όλους!
Ανήμερα του Αποστόλου Ανδρέα
Γεννήθηκε ανήμερα της γιορτής του Αποστόλου Ανδρέα εν έτη 1960 στο χωριό Πάχνα, ωστόσο από πολύ μικρός βρέθηκε μαζί με την οικογένεια μου στην Λεμεσό. Στην περιοχή Καψάλου μεγάλωσε και εκεί στις αλάνες της περιοχής άρχισε να «ερωτεύεται» την μπάλα. Άλλωστε ήταν και η μοναδική διέξοδος για τα περισσότερα παιδία της τότε εποχής. Σχολείο και μετά μέχρι και το βραδύ μπάλα και μόνο μπάλα. Το διάβασμα για τον Άντρο ερχόταν σε δεύτερη μοίρα!
Με το καλημέρα ατυχία!
Σε ηλικία 13.5 ετών ως μαθητής της Τεχνικής Σχολής Λεμεσού και κλοτσώντας την μπάλα είτε στα διαλλείματα του σχολειού είτε την ώρα του μαθήματος της γυμναστικής τον εντοπίζει ο Μάριος Σωφρονίου και τον παροτρύνει να πάει στον Απόλλωνα για να δοκιμαστεί. Πρώτη προπόνηση, και η ατυχία του κτυπάει την πόρτα αφού θα σπάσει το χέρι μου! Ωστόσο ένα χρόνο αργότερα ο αδελφός του Μάριου, Άννινος μιλάει στο προπονητή Αντωνάκη Μορφίτη με τα καλύτερα λόγια για του πιτσιρικά Άντρο και έτσι επιστρέφει δριμύτερος! Υπό την καθοδήγηση τόσο του Αντωνάκη Μορφίτη και μετέπειτα του Ανδρέα Παπακυριακού θα ανδρωθεί ποδοσφαιρικά και θα ξεχωρίσει αφού διέθετε σπουδαία αγωνιστικά χαρακτηριστικά.
Πρεμιέρα με περίεργη ήττα
Σε ηλικία 16.5 ετών θα αγωνιστεί για πρώτη φορά στην αντρική ομάδα του Απόλλωνα ως μεσοεπιθετικός. Η πρεμιέρα του μάλιστα με την «κυανόλευκη» φανέλα θα του επιφυλάξει μια αλησμόνητη και συνάμα περίεργη ήττα. Στο ΓΣΖ με αντίπαλο την ΕΠΑ ο τότε προπονητής της ομάδας Πανικός Ιακώβου του έδωσε το «βάπτισμα του πύρος». Σύμφωνα με τον ίδιο ένιωθε χαμένος μέσα στο γήπεδο. Όποτε ερχόταν η μπάλα προς το μέρος του νόμιζε πως ήταν «φωτιά» έτοιμη να τον τυλίξει στις φλόγες και την έδιωχνε όσο πιο μακριά μπορούσα! Το παιχνίδι όδευε προς το τέλος, και οι δύο ομάδες ήταν ισόπαλες 2-2. Ο διαιτητής έβαλε έτσι απλά, άνευ λογού και αιτίας δέκα ολόκληρα λεπτά καθυστερήσεις με αποτέλεσμα ο Απόλλων να χάσει με 3-2. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε την καριέρα του ο μεγάλος Άντρος Χριστοδούλου με την αδικία να το κυριεύει σε όλο της το μεγαλείο!
Και η ατυχία συνεχίζεται…
Ταλέντο είχε και μάλιστα τεράστιο όμως η ατυχία που έγινε συνώνυμη με το όνομα του δεν τον άφησε να το βγάλει προς τα έξω ολοκληρωτικά. Ο σοβαρός τραυματισμός του στα αρχικά στάδια της καριέρας του δεν του επέτρεψε να παίξει το ποδόσφαιρο που ήξερε. « Ήταν η πρεμιέρα της ποδοσφαιρικής περίοδος 1981-82 με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Ένιωθα τόσος δυνατός και πανέτοιμος για μια μεγάλη σεζόν όμως όλα που πήγαν ανάποδα. Τραυματισμός με το καλημέρα και μετά η αρχή του τέλους. Πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί δεν έκανα χειρουργικές επεμβάσεις για να το ξεπεράσω; Δυστυχώς εκείνες ήταν άλλες εποχές και όσο και αν προσπάθησα μετά από αρκετές επεμβάσεις ποτέ δεν μπόρεσα να βγάλω προς τα έξω τον πραγματικό ποδοσφαιρικό εαυτό μου. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Έκανα και εγώ λάθη και οφείλω να το παραδεχτώ. Έστω και έτσι όμως προσπάθησα όσο μπορούσα να βοηθήσω την αγαπημένη μου ομάδα» ανέφερε ο Άντρoς σε συνέντευξη του προ διετίας στο αθλητικό περιοδικό «Total Sports».
Σκόρερ εναντίον της Μπάρτσα
Ωστόσο εκείνη την χρονιά, η ομάδα θα βρεθεί στα Ευρωπαϊκά σαλόνια και στο Κύπελλο Κυπελλούχων. Ο Άντρος ο οποίος είχε επιστρέψει στη δράση λίγους μήνες προηγουμένως θα πάρει φανέλα βασικού και στους δύο αγώνες με αντίπαλο την μεγάλη Μπαρτσελόνα. Κι αν στο «Κάμπ Νου» οι «κυανόλευκοι» ποδοσφαιριστές έζησαν ένα εφιάλτη χάνοντας 8-0 στον επαναληπτικό του Τσιρείου σταδίου πήραν την τιμητική ισοπαλία με 1-1 χάρις σε γκολ του Άντρου ο οποίος τέσσερα χρόνια αργότερα και κόντρα στην Σουηδική Μάλμοε θα οδηγήσει τον Απόλλωνα στην πρώτη του Ευρωπαϊκή νίκη αφού με δύο προσωπικά γκολ οδήγησε την ομάδα του σε νίκη γοήτρου 2-1 επί των Σουηδών.
Το μεγάλο του απωθημένο
Με την «κυανόλευκη» φανέλα αγωνίστηκε μέχρι το 1989 στις αρχές ως μεσοεπιθετικός και αργότερα ως επιθετικός περιοχής. Κατέκτησε ένα τρόπαιο στο θεσμό του Κυπέλλου (1986) σκόραρε αλησμόνητα γκολ, φόρεσε την φανέλα την Εθνική ομάδας όμως δεν ευτύχησε να πανηγυρίσει ένα τίτλο Πρωταθλήματος. Ήταν το μεγάλο του απωθημένο το οποίο κουβαλά ως σήμερα.
Το αλησμόνητο 2-2 και οι κύριοι με τα μαύρα!
Το παιχνίδι τίτλου με την Ομόνοια την περίοδο 1988-89. και το ισόπαλο 2-2 που στοίχησε τον τίτλο στον Απόλλωνα ήταν για τον Άντρο το παιχνίδι εφιάλτης που στιγμάτισε την καριέρα του. «Ήταν τόσο άδικο και οδυνηρό το αποτέλεσμα. Ο διαιτητής (Χ Σκαπούλης) είχε κάνει τα πάντα για να μην κερδίσουμε εκείνο το απόγευμα. Μπροστά στα μάτια του ο Τσίκκος ανέτρεψε τον «Γιάγκο» όμως το πέναλτι δεν δόθηκε ποτέ. Έτσι ο τίτλος που τόσο πολύ θέλαμε και δικαιούμασταν χάθηκε! Πάνω στο εκνευρισμό και την λύπη μου ξεστόμισα τότε το αλησμόνητο «οι κύριοι με τα μαύρα μας τα έκαναν όλα σήμερα». Μετέπειτα η συγκεκριμένα ατάκα έγινε σλόγκαν για κάθε ομάδα που αδικείτο από την διαιτησία» τόνισε κάποτε με αρκετή δόση πικρίας.
Το ψαλιδάκι που δεν μέτρησε ποτέ!
Πολλοί θεωρούν πως το σημαντικότερο γκολ που πέτυχε στην καριέρα του το παλικάρι με το νούμερο «9» ήταν αυτό κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Κάποιοι άλλοι το γκολ της νίκης επί της Μάλμοε όμως γι’ τον ίδιον κανένα απ’ δύο. Το καλύτερο γκολ του Άντρου Χριστοδούλου δεν μέτρησε ποτέ! Ήταν την περίοδο 1978-1979 στο ίδιο γήπεδο κόντρα στην ιδία ομάδα (ΕΠΑ) όπου είχε ντεπουτάρει πριν από δυο χρόνια. Πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο λεπτό μετά από σέντρα έπιασε ένα ασύλληπτο ψαλιδάκι η μπάλα καρφώθηκε στην δοκό μέσα από τα δίκτυα και επέστρεψε πίσω. Ο διαιτητής έδειξε να συνεχιστεί το παιχνίδι και ο Άντρος απαρηγόρητος δεν πίστευε στα μάτια του.
Ο κολλητός του, ο Γιαννάκης
Αγάπησε και αγαπήθηκε από συμπαίκτες και αντίπαλους. Εκτίμησε και εκτιμήθηκε από πολλούς, αλλά γι’ τον Άντρο ένας ήταν αυτός που πάντα είχε και θα έχει μια ξεχωριστή θέση στη κάρδια και στην ψυχή του. Αυτός δεν είναι άλλος από κολλητό του και συμπαίκτη του τον Γιαννάκη Ιωάννου. «Μου λείπει και μάλιστα πολύ ο Γιαννάκης. Μαζί ζήσαμε τόσα πολλά. Γελάσαμε, κλάψαμε, πανηγυρίσαμε, ένας όμορφος άνθρωπος που η απουσία του είναι αισθητή στη ζωή μου. Πολλές φόρες θυμάμαι τι περάσαμε με αυτόν τον άνθρωπο και νοσταλγώ εκείνες τις στιγμές. Ένας πραγματικός φίλος που θα βρίσκεται για πάντα στην καρδία μου» είχε αναφέρει με νοσταλγία στο γράφων ο μεγάλος Άντρος Χριστοδούλου ένας τύπος μοναδικός, ανεπανάληπτος αλλά πάνω απ’ όλα Απολλωνίστας με τα όλα του!
