Οκτώ ΘΡΥΛΟΙ του Απόλλωνα μίλησαν για τα χρόνια και τις επιτυχίες τους

70 χρόνια ιστορίας συμπλήρωσε φέτος ο Απόλλωνας, με 70 χρόνια τεράστιας δράσης στον κυπριακό αθλητισμό αλλά και σε όλα τα φάσματα της κυπριακής κοινωνίας.

Πρωταγωνιστές αυτών των επιτυχιών μίλησαν στο «ΑΠΟΛΛΩΝ ΛΕΜΕΣΟΣ» για τα χρόνια παρουσίας τους στην ομάδα μας και τις θρυλικές επιτυχίες που είχαν με τον Απόλλωνα.

Οκτώ πρωταγωνιστές της σύγχρονης ιστορίας του Απόλλωνα, πρωταγωνιστές που έφεραν τα πρώτα πρωταθλήματά της ομάδας αλλά και άλλοι που πήραν στη συνέχεια τη σκυτάλη, μετέφεραν στο επίσημο περιοδικό του Απόλλωνα κομμάτια από την ιστορία τους, κομμάτια από την ιστορία του Απόλλωνα…

ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΓΙΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ (1974-1995) – Μέλος της ομάδας του πρώτου πρωταθλήματος το 1991, δεύτερου πρωταθλήματος το 1994 και Κυπέλλων 1986 και 1992.

Το Κύπελλο που πήραμε το 1986, μετά από 20 χρόνια, ήταν ένα σημάδι ότι τα επόμενα χρόνια ο Απόλλωνας θα είχε μεγάλες επιτυχίες. Υπήρχε μία ομαδικότητα και μία πειθαρχία τότε στην ομάδα, ήταν μία φουρνιά από πολύ καλούς ποδοσφαιριστές. Είναι πολλά τα πράγματα που μου έχουν μείνει στο μυαλό από τότε. Ο Απόλλωνας ήταν εκείνα τα χρόνια μία ομάδα Κυπέλλου καθώς ήταν η διοργάνωση στην οποία πήγαινε πάντα μακριά. Στη συνέχεια υπήρξε μία φουρνιά από πολύ καλούς ποδοσφαιριστές, ενσωματώθηκαν στη συνέχεια νεαροί ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές που αναδείχθηκαν στην ακαδημία και έτσι υπήρξε μία εξαιρετική χημεία που έφερε την ανοδική πορεία από 1988-1989 μέχρι και το 1995.

– Advertisement –

Ήταν μία ομάδα που ήταν πολύ οργανωμένη και υπήρχε μεγάλος σεβασμός, ήξερε ο καθένας τη δουλειά του και τι έπρεπε να κάνει. Και όλη αυτή η ομοιογένεια δημιούργησε μία ομάδα η οποία είχε μία σταθερότητα και κατέκτησε πρωταθλήματα και Κύπελλα και καθιερώθηκε πλέον στις μεγάλες ομάδες της Κύπρου. Ακόμη και στην Εθνική θυμάμαι τότε, ο Απόλλωνας είχε 7-8 παίκτες στην εντεκάδα. Καταλαβαίνετε ότι ήταν μία ομάδα που ενέπνεε εμπιστοσύνη στον κόσμο. Η μεγαλύτερή μου προσωπική ικανοποίηση για εκείνα τα χρόνια είναι ότι ήμουν μέλος της μεγάλης οικογένειας που ονομάζεται Απόλλωνας. Είχα πάρα πολλές προτάσεις για να πάω σε ομάδες του εξωτερικού αλλά προτίμησα να παραμείνω στον Απόλλωνα. Στα 29 μου μετά τις αλλαγές που είχαν γίνει τότε με τα συμβόλαια είχα μείνει ελεύθερος αλλά ποτέ μου δεν ήθελα να φύγω από τον Απόλλωνα, έμεινα στην ομάδα από τα 8 μου μέχρι τα 37 μου.

Με αυτές τις επιτυχίες ανέβηκε και ο πυρήνας των οπαδών του Απόλλωνα, αυτοί οι συνεχόμενοι τίτλοι έφεραν στην ομάδα αρκετό κόσμο και ιδιαίτερα νεαρούς και έτσι μεγάλωσε και η οπαδική μας βάση. Ο κόσμος του Απόλλωνα είναι ανεπανάληπτος, είναι τόσο «άρρωστος» με την ομάδα που δεν χρειάζεται πολλά μηνύματα από εμάς για να είναι δίπλα της. Είναι πάντα παρών και αυτό που θέλω να τους πω είναι ένα ευχαριστώ που ήταν τόσα χρόνια δίπλα στην ομάδα και δίπλα σε εμένα και τους καλώ να είναι πάντοτε στο γήπεδο. Είναι πολύ διαφορετικό να ζεις τον Απόλλωνα από μικρή ηλικία από το γήπεδο και άλλο να τον βλέπεις από την τηλεόραση. Στο γήπεδο σου γεννιούνται αναμνήσεις για να έχεις σε όλη σου τη ζωή».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΣΗΦΙΔΗΣ (1989-1998, 2001-2003) – Μέλος της ομάδας του πρώτου πρωταθλήματος το 1991, δεύτερου πρωταθλήματος το 1994 και Κυπέλλου 1992.

Όταν αγωνιζόμουν στην ομάδα είχαμε πάρει το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία μας και ήταν κάτι το πρωτόγνωρο τότε για τον κόσμο αλλά και για εμάς. Ήταν στιγμές ανεπανάληπτες, έβλεπες τον κόσμο να πανηγυρίζει και να το απολαμβάνει, ήταν κάτι που δεν ξαναζήσαμε μέχρι τότε. Θυμάμαι μόλις κατακτήσαμε το πρωτάθλημα, ήταν τόσος πολύς ο κόσμος που μπήκε στον αγωνιστικό χώρο και θα σας πω ειλικρινά ότι δεν πανηγυρίσαμε σωστά αυτό τον τρόπαιο, ήταν κάτι που δεν είχαμε ζήσει ποτέ και δεν ξέραμε πως να το ζήσουμε (γέλια).

– Advertisement –

Ιστορικά θα έλεγα ότι τότε που αγωνιζόμουν στην ομάδα είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για να μπούμε στις επιτυχίες. Το πρώτο πρωτάθλημα ήταν το επιστέγασμα της δουλειάς που είχε προηγηθεί και έφεραν τα αποτελέσματα που έφεραν στη συνέχεια. Θεωρώ ότι το κάθε τι γίνεται για κάποιο λόγο. Και η διοίκηση τότε με τον τρόπο που δούλευε έχοντας βάλει πιο επαγγελματικές βάσεις, άρχισε και η ακαδημία να λειτουργεί σωστά και έβγαλε πολλούς παίκτες και αυτό ήταν κάτι το πολύ σημαντικό γιατί έδωσαν και την ώθηση στην ομάδα με την προσθήκη των καλών ξένων που ήρθαν. Ένα από τα πρώτα παιχνίδια που μου έρχεται στο μυαλό ήταν το παιχνίδι με την Ίντερ στο Τσίρειο που έληξε 3-3. Απέναντι σε μία ομάδα που είχε κατακτήσει τότε το Κύπελλο UEFA, τους είχαμε αντιμετωπίσει στα ίσα και χάσαμε με 1-0 στην Ιταλία και στην Κύπρο ήρθαμε 3-3. Αντιλαμβάνεστε ότι τα βάζαμε με μεγαθήρια και δεν ήμασταν απλά αξιοπρεπείς, αλλά διεκδικούσαμε προκρίσεις.

Ο Ντίτελμ Φέρνερ μας είχε εμπεδώσει τη νοοτροπία ότι ανεξάρτητα με όποιον αντίπαλο να είχαμε μπροστά μας, είχαμε και εμείς τις πιθανότητές μας. Ήταν ο πρώτος προπονητής που πήρε το πρωτάθλημα με τον Απόλλωνα και μας είχε μεταδώσει μία νοοτροπία που μας έκανε να νιώσουμε ότι μπορούμε να διεκδικούμε στα πάντα στο γήπεδο, ανεξαρτήτως αντιπάλου και αξίας. Είχαμε τότε μία ομάδα πολύ πειθαρχημένη και πολύ σοβαρή. Πολλοί θεωρούν τον κόσμο τον 12ο παίκτη μίας ομάδας, εγώ θεωρώ ότι όταν ο κόσμος του Απόλλωνα μπει στην εξίσωση ενός αγώνα, η ομάδα έχει ένα προβάδισμα. Θέλω να τους στείλω το μήνυμα να είναι πάντα κοντά στην ομάδα. Ξεκάθαρα ο Απόλλωνας απέκτησε περισσότερο κόσμο μετά την κατάκτηση των πρώτων δύο πρωταθλημάτων, αυτή οι τίτλοι έκαναν αρκετό κόσμο να γίνει Απολλωνίστας.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΣΟΛΑΚΗΣ (1986-1998, 1999-2000) – Μέλος της ομάδας του πρώτου πρωταθλήματος το 1991, δεύτερου πρωταθλήματος το 1994 και Κυπέλλων 1986 και 1992.

Τα χρόνια που ήμουν στην ομάδα, ο Απόλλωνας μεγάλωσε όμως την ίδια ώρα μεγαλώσαμε και εμείς μαζί του. Αντιλαμβάνεστε ότι μέχρι το πρώτο πρωτάθλημα το 1991, υπήρχε μία κυριαρχία της Λευκωσίας με Ομόνοια και ΑΠΟΕΛ. Η ομάδα μας πλησίασε και άλλες φορές στον τίτλο, ειδικά την περίοδο 1988- 1989 και θεωρώ ότι εκείνη την χρονιά το πρωτάθλημα είχε κλαπεί από την ομάδα μας με αποφάσεις διαιτησίας, με αποτέλεσμα πολλοί ποδοσφαιριστές, μεγάλα ονόματα της ομάδας, να σταματήσουν τότε το ποδόσφαιρο. Και το 1991 που ήρθε εκείνο το πρώτο πρωτάθλημα η ομάδα μας πλέον ήταν στον χάρτη της ελίτ στην Κύπρο γιατί όντως καταφέραμε να σπάσουμε εκείνη τη μεγάλη κυριαρχία της Λευκωσίας.

Δείξαμε σε όλους ότι ο Απόλλωνας μπορεί γιατί μας έλειπε μέχρι τότε ο τίτλος. Εκείνος ο τίτλος εκτός από το μεγάλο ενθουσιασμό έφερε και την αύξηση του κόσμου της ομάδας, κυρίως νεαρό κόσμο. Εκείνος ο τίτλος κατοχύρωσε την ομάδα μας στις μεγάλες ομάδες της χώρας. Υπήρχε ένα φανταστικό κλίμα στην ομάδα τότε, είχα- με τον ίσως για μένα καλύτερο προπονητή που είχα ποτέ συνεργαστεί στην καριέρα μου, τον Ντίτελμ Φέρνερ, ο οποίος είχε ένα δικό του τρόπο και επικοινωνίας αλλά και αυστηρότητας. Κατάφερε να δημιουργήσει ένα εξαιρετικό μείγμα έμπειρων και νεαρών ποδοσφαιριστών, μίας εξαιρετικής φουρνιάς που είχε βγει από την ακαδημία του Απόλλωνα. Και κατάφερε να μας εμπεδώσει εκείνη την πειθαρχία η οποία μπορεί και να έλειπε τα προηγούμενα χρόνια. Ήταν ένα μικρό ρόστερ τότε, 14-15 ποδοσφαιριστών και καταφέραμε να έχουμε μία καταπληκτική πορεία με αποτέλεσμα να έρθει εκείνο το πρωτάθλημα. Θυμάμαι πολλά πράγματα από εκείνη την χρονιά αλλά αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο είναι οι πανηγυρισμοί στο τέλος, και στο γήπεδο αλλά και στη Λεμεσό. Ήταν απίστευτες οι μέρες που ζούσαμε εκείνο το διάστημα, ήταν κάτι απίστευτο αυτό που γινόταν στους δρόμους της πόλης.

Ο κόσμος είχε πραγματικά τρελαθεί και αυτές οι στιγμές θα μου μείνουν αξέχαστες. Εκείνη την χρονιά ένιωθα ότι θα κατακτήσουμε το πρωτάθλημα, είχαμε δύο εξαιρετικούς ξένους ποδοσφαιριστές, για μένα δύο από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στον Απόλλωνα. Και μαζί με εμάς τους υπόλοιπους, είχε δημιουργηθεί μία φοβερή ομάδα με μεγάλη ποιότητα. Το είχαμε πιστέψει από την αρχή παρόλο που δεν ξεκινήσαμε για το πρωτάθλημα αλλά στην πορεία όταν έφευγαν τα παιχνίδια και ήμασταν εκεί ψηλά, νιώθαμε ότι θα τα καταφέρουμε. Πίστευα στην ομάδα μας και στο τέλος δικαιωθήκαμε όλοι. Το 1992 πήραμε το Κύπελλο και το 1992-1993 χάσαμε το πρωτάθλημα στις λεπτομέρειες αλλά και το Κύπελλο και ήταν μεγάλη απογοήτευση για εμάς και τον κόσμο. Εγώ προσωπικά τότε μπορεί να έκανα και πάνω από δύο μήνες να βγω από το σπίτι, τόσο πολύ μας είχε ενοχλήσει. Ήταν πολύ καλή η ομάδα μας εκείνη την χρονιά και πιστεύω χάσαμε τους τίτλους από λεπτομέρειες. Και όταν προέρχεσαι από μια αποτυχία την προηγούμενη χρονιά, δεν είναι εύκολο να είσαι επιτυχημένος την επομένη. Και το 1994 υπήρχαν πολύ καλές ομάδες αλλά τα καταφέραμε και φτάσαμε την τελευταία αγωνιστική όπου πήραμε το πρωτάθλημα. Δείξαμε την ποιότητά μας σαν ομάδα και παίκτες γιατί αντιδράσαμε από την αποτυχία της προηγούμενης χρονιάς. Εκείνες οι μεγάλες επιτυχίες έδωσαν μία τεράστια ώθηση στην ομάδα και θεωρώ ότι θα μπορούσαν μάλιστα τα πρωταθλήματα της δεκαετίας 1990-2000 να ήταν πολλά περισσότερα.

Με την ομάδα και το ρόστερ που είχε τότε ο Απόλλωνας, εκείνη τη δεκαετία θα έπρεπε να πάρει τουλάχιστον πέντε με έξι πρωταθλήματα και άλλα τρία-τέσσερα Κύπελλα. Δυστυχώς έγιναν διάφορα για να μη συμβεί αυτό. Όμως εκείνα τα δύο πρωταθλήματα και το Κύπελλο έφεραν τον Απόλλωνα στην καταξίωση του κυπριακού ποδοσφαίρου. Πλέον η δυναμική της ομάδας ήταν μεγάλη και εκείνη η πενταετία καταξίωσε πλέον τον Απόλλωνα σαν ανερχόμενη μεγάλη δύναμη. Ο Απόλλωνας είναι ιδέα, εμείς αγαπήσαμε αυτό το σήμα από τότε που ήμασταν μικρά παιδιά. Δεν περάσαμε εύκολα, στην πορεία μας πανηγυρίσαμε αλλά και κλάψαμε για αυτή την ομάδα. Ο Απόλλωνας πέρασε πέτρινα χρόνια και πρέπει να συγχαρούμε όλους τους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές που στάθηκαν σε όλη αυτή την πορεία και στήριξαν την ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Εκείνα τα παιδιά πέρασαν πολύ δύσκολα στα πέτρινα χρόνια. Δεν αγαπήσαμε αυτό το σήμα για τους τίτλους, δεν μάθαμε να παίρνουμε τίτλους κάθε χρόνο και δεν είναι αυτό το νόημα.

Το νόημα είναι όσους τίτλους πήρε η ομάδα, τους πήρε με την αξία της και σίγουρα θα μπορούσαμε να πάρουμε και άλλους τίτλους. Αλλά για μένα αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο κόσμος του Απόλλωνα είναι ίσως ο καλύτερος φίλαθλος που μπορεί να έχει κάποιος. Τους έχω ζήσει πάρα πολλά χρόνια και τους καλώ να στηρίξουν αυτή τη διοίκηση και αυτή την ομάδα. Τα τελευταία χρόνια υπό το Νίκο Κίρζη η ομάδα έχει καταφέρει να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο και καλώ τον κόσμο του Απόλλωνα να στηρίξει αυτή την ομάδα και αυτή την ιδέα γιατί είμαι σίγουρος ότι και τα επόμενα χρόνια θα χαρίσει πολλές χαρές σε αυτό τον υπέροχο κόσμο. Το μήνυμά μου σε αυτούς είναι στήριξη και αγάπη στον Απόλλωνα όπως το κάνουν από το 1954.

ΜΙΛΕΝΚΟ ΣΠΟΛΙΑΡΙΤΣ (1992-2003) – Μέλος της ομάδας του δεύτερου πρωταθλήματος το 1994 και Κυπέλλου 2001.

Για να είμαι ειλικρινής, με την ομάδα που είχαμε στα πρώτα πέντε χρόνια της παρουσίας μου στον Απόλλωνα, και λίγους τίτλους πήραμε. Ένα πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο, πραγματικά ήταν λίγα. Είχαμε πραγματικά μία καλή ομάδα τότε και αυτό που με λυπεί περισσότερο, και για μένα αλλά και για τον κόσμο του Απόλλωνα, είναι που έχω λίγους τίτλους, έπρεπε να είχα και να είχαμε πολλούς περισσότερους. Θυμάμαι τα παιχνίδια με την Ίντερ, να αγωνίζεσαι στην Ιταλία απέναντι σε αυτή τη μεγάλη ομάδα και να χάνεις 1-0 ενώ να έχεις και ευκαιρίες, και στο Τσίρειο να έρχεσαι 3-3 και στο τέλος να κατακτάνε και το Κύπελλο UEFA. Αυτό λέει πολλά για την ομάδα που είχαμε τότε. Ήμασταν μία πάρα πολύ καλή ομάδα με πολύ καλούς Κύπριους ποδοσφαιριστές και ήταν μετά πιο εύκολο και για τους ξένους παίκτες που ήρθαν να δώσουν ότι δώσανε.

Είναι γενικότερα πολλά τα παιχνίδια που θυμάμαι στην ομάδα, αλλά αυτό που μου έρχεται τώρα στο μυαλό είναι το παιχνίδι με την Ομόνοια όταν κατακτήσαμε το πρωτάθλημα. Επίσης θυμάμαι και τα ευρωπαϊκά παιχνίδια απέναντι στον Πανιώνιο. Στο μυαλό μου είναι και οι τελικοί Κυπέλλου που αγωνίστηκα με την φανέλα του Απόλλωνα αλλά αυτό που μου μένει χαραγμένο, είναι ότι στα 11 χρόνια που αγωνίστηκα στον Απόλλωνα ήμουν πραγματικά χαρούμενος. Αυτό το νιώθω ακόμη και από τον κόσμο, τόσα χρόνια μετά που σταμάτησα το ποδόσφαιρο.

Υπάρχει σεβασμός και εκτίμηση για μένα από τον κόσμο και για κάθε άνθρωπο, αυτό είναι ότι καλύτερο. Αυτά τα 11 χρόνια που έδωσα στον Απόλλωνα, νιώθω πραγματικά ότι έφεραν σεβασμό και αγάπη. Χαίρομαι πάρα πολύ που είμαι μέλος αυτής της ομάδας και εύχομαι στον Απόλλωνα για τα 70 του χρόνια ότι καλύτερο από εμένα. Θέλω να στείλω ένα μήνυμα στον κόσμο, να είναι κοντά στην ομάδα και στα καλά αλλά και στα κακά γιατί δεν μπορείς να έχεις πάντα επιτυχίες. Είναι και θα είναι για πάντα στην καρδιά μου ο Απόλλωνας.

ΠΑΜΠΟΣ ΠΙΤΤΑΣ (1986–2002) – Μέλος της ομάδας του πρώτου πρωταθλήματος το 1991, δεύτε- ρου πρωταθλήματος το 1994 και Κυπέλλων 1986, 1992 και 2001.

Πάντα εκείνο που θα θυμάμαι από τα χρόνια παρουσίας στον Απόλλωνα ήταν η κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος στην ιστορία της ομάδας μας. Ήταν ένα μεγάλο και ιστορικό γεγονός για τον Απόλλωνα εκείνος ο τίτλος του πρωταθλητή. Θεωρώ ότι τα προηγούμενα χρόνια του τίτλου χτιζόταν η ομάδα για να έρθουν οι επιτυχίες που ακολούθησαν και για κάποιες συγκυρίες δεν είχαμε κερδίσει το πρωτάθλημα νωρίτερα. Όμως από το 1990 μέχρι το 1995 που ήταν η χρυσή πενταετία του Απόλλωνα, είχαμε μία ολοκληρωμένη ομάδα με καλούς ξένους και πολλούς και καλούς Κύπριους παίκτες, με πολλούς να είναι μάλιστα βασικοί και στην Εθνική Κύπρου.

Και με έναν προπονητή, τον Ντίτελμ Φέρνερ, ο οποίος ήταν πραγματικά ένας εξαιρετικός προπονητής. Είναι πολλά τα παιχνίδια που έχω στο μυαλό μου, αυτό όμως που μου έχει αφήσει σημάδι είναι το παιχνίδι το οποίο μόλις τελείωσε ήμασταν πλέον επίσημα πρωταθλητές για πρώτη φορά στην ιστορία μας, είναι ένα παιχνίδι και μία εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστα. Ήταν κάτι το πρωτοφανές για τον Απόλλωνα και κάτι το ξεχωριστό για εμένα αλλά και για όλους στην ομάδα. Σίγουρα εκείνος ο Απόλλωνας θα μπορούσε να κατακτήσει περισσότερους τίτλους, ήταν μία ομάδα που θεωρώ ότι έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο.

Εκείνη την πενταετία αλλά και περισσότερο ακόμη, ήμασταν η καλύτερη ομάδα στην Κύπρο, δικαιούμασταν και άλλα τρόπαια εκείνα τα χρόνια. Το μήνυμά μου στον κόσμο του Απόλλωνα είναι να σταθεί δίπλα στην ομάδα, το απέδειξε πάρα πολλές φορές ότι όταν είμαστε όλοι κοντά στον Απόλλωνα ενωμένοι τότε μπορούμε να κάνουμε σπουδαία πράγματα. Ειδικά τώρα που είναι σε μία περίοδο η οποία δεν ήταν αυτή που όλοι περιμέναμε, είναι ακόμα πιο σημαντικό ο κόσμος να σταθεί δίπλα στην ομάδα.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΗ (1989-1997) – Μέλος της ομάδας του πρώτου πρωταθλήματος το 1991, δεύτερου πρωταθλήματος το 1994 και Κυπέλλου 1992.

Στα χρόνια παρουσίας μου στον Απόλλωνα είχαμε καταφέρει να κατακτήσουμε το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της ομάδας μας. Από τη δεκαετία του 1980 φαίνονταν οι προοπτικές που είχε εκείνη η ομάδα, είχε γίνει σωστή δουλειά με τις ακαδημίες όπου αναδείχθηκαν σπουδαία ταλέντα. Έγιναν και προσθήκες πολύ καλών ποδοσφαιριστών και η προοπτική έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν ήρθε στην ομάδα ο Ντίτελμ Φέρνερ.

Τότε μπήκαν όλες οι βάσεις και όλες οι προϋποθέσεις για να έρθουν οι μεγάλες επιτυχίες που ακολούθησαν και να γίνει ο Απόλλωνας πρωταγωνιστής στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Η δεκαετία του 1990 άλλαξε την ιστορία του Απόλλωνα. Υπήρχαν οι προσπάθειες και η δουλειά νωρίτερα, στη δεκαετία του 1980, αλλά τους καρπούς εκείνης της δουλειάς τους πήραμε την επόμενη δεκαετία. Παίκτες που αναδείχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, πλέον είχαν την εμπειρία που χρειαζόταν για την επίτευξη των μεγάλων στόχων, μαζί με τη βοήθεια όλων, από τη διοίκηση μέχρι τον προπονητή και τους παίκτες.

Ένα παιχνίδι που θυμάμαι ιδιαίτερα είναι το παιχνίδι απέναντι στην Ανόρθωση όταν νικήσαμε 3-1 και κλείδωσε κατά ένα μεγάλο ποσοστό η κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος. Θυμάμαι επίσης και τα παιχνίδια Κυπέλλου με την Ανόρθωση το 1992 στα ημιτελικά όταν πήραμε την πρόκριση για τον τελικό και μετά το παιχνίδι με την Ομόνοια στον τελικό, εκεί που κατακτήσαμε το τρόπαιο. Θέλω να στείλω τις ευχές μου σε όλο το οικοδόμημα του Απόλλωνα για τα 70 χρόνια και ακόμη περισσότερες επιτυχίες τα επόμενα χρόνια.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (2012-2021) Μέλος της ομάδας που κατέκτησε τα Κύπελλα τις χρονιές 2013, 2016 και 2017.

Οι τίτλοι που κατακτήσαμε τότε στην ομάδα όταν ήμουν μέλος της ήταν μεγάλες επιτυχίες και το σημαντικό για μένα είναι ότι εκείνοι οι τίτλοι ήρθαν σε περιόδους όταν ο Απόλλωνας απέδιδε εξαιρετικό ποδόσφαιρο το οποίο απολάμβανε μέχρι και ο τελευταίος φίλαθλος στην Κύπρο. Νιώθαμε και εμείς σας ποδοσφαιριστές μεγάλη περηφάνια για το πως αποδίδαμε στον αγωνιστικό χώρο. Αλλά πάνω από όλα ήταν η ομάδα, ήμασταν μία μεγάλη οικογένεια. Νομίζω ότι εκείνα τα χρόνια ο Απόλλωνας αδικήθηκε κατάφορα, θα έπρεπε να είχε και ένα-δύο πρωταθλήματα, λεπτομέρειες και άλλοι παράγοντες μας το στέρησαν.

Όμως η οικογένεια του Απόλλωνα δεν σταματούσε παρά τις τρικλοποδιές που μας έβαζαν, συνέχισε και έλπιζε μέχρι που ήρθε και η κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2022. Ένα παιχνίδι που θυμάμαι είναι ο τελικός Κυπέλλου απέναντι στην ΑΕΛ, ήταν κατά τη γνώμη μου το παιχνίδι που άλλαξε τη ροή στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας. Και χαραγμένα στο μυαλό μου είναι και τα παιχνίδια με τη Νις και τη Βασιλεία, όταν πήραμε τις προκρίσεις για τους ομίλους του Europa League. Εκείνα τα χρόνια η ομάδα απέδιδε εξαιρετικά ποδόσφαιρο και όλοι είχαμε τεράστια αυτοπεποίθηση. Πηγαίναμε για παράδειγμα να αγωνιστούμε απέναντι στην Έβερτον στην Αγγλία και λέγαμε ότι πάμε εκεί για να νικήσουμε, δεν είχαμε στο μυαλό μας την ήττα. Είχαμε πάρει αυτό το μέταλλο του νικητή, αποκτήσαμε μία Ευρωπαϊκή εμπειρία που ήταν απαραίτητη για να έρθουν εκείνες οι επιτυχίες. Και όπως ανέφερα, όπου και να πηγαίναμε στο μυαλό μας υπήρχε μόνο η νίκη, δεν είχαμε στο μυαλό μας την ήττα. Είναι ένα αίσθημα που για να το καταλάβετε σωστά, θα έπρεπε να είστε μέλη εκείνης της ομάδας που είχαμε. Ο κόσμος το ένιωθε αυτό και το έβλεπε στον αγωνιστικό χώρο. Και αυτό το αίσθημα το πήραμε από τις επιτυχίες που είχαμε σταδιακά αλλά και το ποδόσφαιρο το οποίο παίζαμε.

Ήταν ένα μείγμα εντυπωσιακό, ήταν κάτι το εξωπραγματικό για εμένα. Εκείνες τις χρονιές με τις επιτυχίες που είχαμε, μεγάλωσε και ο Απόλλωνας. Χτίσαμε μέταλλο, μεγαλώσαμε το όνομα το συλλόγου και όπου πηγαίναμε μας ήξεραν. Είμαι 39 ετών και το ένα τρίτο της ζωής μου στο έζησα στον Απόλλωνα, πέρασα μεγάλες χαρές και λύπες στην ομάδα. Στον Απόλλωνα ωρίμασα και ως άνθρωπος και ως ποδοσφαιριστής, είναι κάτι το μοναδικό. Αυτό που θέλω να πω στον κόσμο της ομάδας είναι να είναι κοντά στην ομάδα και στις χαρές και στις λύπες γιατί έτσι είναι το ποδόσφαιρο, δεν είναι μόνο να πανηγυρίζουμε. Και όταν είναι ο κόσμος κοντά στην ομάδα, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί ο Απόλλωνάς μας.

ΚΡΙΣΤΗΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ (1998-2010, 2011-2012) – Μέλος της ομάδας του τρίτου πρωταθλήματος το 2006 και των Κυπέλλων 2001 και 2010.

Από τα πράγματα που έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό μου στα χρόνια παρουσίας μου στον Απόλλωνα ήταν το τέρμα που πέτυχα την χρονιά του πρωταθλήματος το 2006, όταν χάναμε από την ΑΕΚ με 2-0 και το γυρίσαμε σε 3-2, πετυχαίνοντας το νικητήριο τέρμα. Την προηγούμενη χρονιά είχαμε μάλιστα κινδυνέψει με διαβάθμιση και αυτό που άλλαξε είναι ότι όλοι αγκάλιασαν την ομάδα μας και το κλίμα ήταν εξαιρετικό.

Ακόμη και αυτοί που δεν αγωνίζονταν τα έδιναν όλα με το δικό τους τρόπο για να πάρουμε τις νίκες. Ο κάθε τίτλος έχει τη δική του πίεση αλλά τότε διαθέταμε μία πάρα πολύ καλή ομάδα και το πιο σημαντικό είναι ότι ήμασταν μία μεγάλη οικογένεια. Από την αρχή είπαμε ότι πάμε για την κατάκτηση του τίτλου όμως η αλήθεια είναι ότι πριν ξεκινήσει η χρονιά δεν το είχαμε πιστέψει τόσο πολύ. Όμως στη συνέχεια από ένα σημείο και μετά, και για εμένα προσωπικά ήταν η νίκη με 3-2 επί της ΑΕΚ, είπαμε ότι φέτος δεν χάνουμε τον τίτλο. Ο κόσμος του Απόλλωνα πάντα δίνει έναν ξεχωριστό παλμό και εμείς στο γήπεδο νιώθαμε εκείνο τον παλμό.

Αυτό που θέλω να τους πω είναι να αγκαλιάζουν την ομάδα όχι μόνο όταν τα πηγαίνει καλά αλλά και όταν δεν τα πάει καλά. Ξέρω ότι οι απαιτήσεις του Απόλλωνα είναι μεγάλες αλλά υπάρχουν και οι άσχημες χρονιές. Ο κόσμος του Απόλλωνα δίνει βροντερά το παρών του και τους καλώ να κάνουν υπομονή και να αγκαλιάζουν την ομάδα και όταν δεν τα πηγαίνει καλά. Ειδικά ο κόσμος του Απόλλωνα επειδή τον έζησα από κοντά, μπορώ να πω ότι είναι κάτι το ανεπανάληπτο.