Σεπτέμβριος 2013…

Η τελευταία συνέντευξη του αείμνηστου Σουάτ Πεσίροβιτς που δόθηκε στο apollon365 και στον Άθω Παπαμιχαήλ, το Σεπτέμβρη του 2013, εκεί όπου ο Σούγιο άνοιξε την καρδιά του και θυμήθηκε τις ΘΡΥΛΙΚΕΣ στιγμές που πέρασε στην ομάδα μας λέγοντας πολλά και ενδιαφέροντα.

Διαβάστε την αναδημοσίευση:

Ήταν καλοκαίρι του 1990 όταν μετά από μια μέτρια πορεία που προηγήθηκε, η διοίκηση της ομάδας μας αναγκάστηκε να αλλάξει και πάλι πρόσωπο στο τιμόνι της τεχνικής ηγεσίας δίνοντας τα χρίσμα στον Γερμανό Ντίτλμ Φέρνερ.

Ταυτόχρονα προσπάθησε να βρει ένα ικανό επιθετικό περιοχής, που θα μπορούσε να μετουσιώσει με ευκολία ακόμη και την υποψία φάσης σε γκολ. Ο Κρίστο Άνταμτσικ θα αποτελέσει παρελθόν και τη θέση του θα πάρει ένας ψιλόλιγνος Σλοβένος ονομάτι Σουάτ Πεσίροβιτς.

Αυτός με το καλημέρα θα προσαρμοστεί και μαζί με τον Ευγένιο Πτακ που ήδη είχε άφησε τα σπουδαία του ποδοσφαιρικά αποτυπώματα από την προηγουμένη χρονιά αλλά και με ταλαντούχο Άγγελο Τσολάκη θα συγκροτήσουν μια φοβερή επιθετική τριπλέτα, που διάλυε κάθε αμυντικό σύστημα και τακτική.

Η Απολλωνάρα θα κατακτήσει επιτελούς για πρώτη φορά στην ιστορία της τον τίτλο του Πρωταθλήματος με τη συνδρομή του Σλοβένου να είναι τεραστία. Ο Σουάτ με 19 τέρματα στο ενεργητικό του, θα αναδειχθεί μαζί με τον Πανίκο Ξιούρουππα κορυφαίοι σκόρερ του ποδοσφαιρικού μαραθωνίου. Ένας ποδοσφαιριστής που άφησε το δικό του ανεξίτηλο στίγμα στην ομάδα μας και που ακόμη ως σήμερα χαρακτηρίζεται από τους «κυανόλευκους» υποστηρικτές, ως ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς που φόρεσαν την φανέλα με το νούμερο «9» στην πλάτη.

Τον «Σούγιο» όπως χαϊδευτικά τον φώναζαν την τότε εποχή οι συμποδοσφαριστες του τον εντοπίσαμε στη Λεμεσό αφού ήρθε ως καλεσμένος της Σλοβένικης ομοσπονδίας (τιμής ένεκεν) για να παρακολουθήσει την αναμέτρηση του Εθνικού του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, κόντρα στην δική μας Εθνική ομάδα. Θυμήθηκε την εποχή όπου μεσουρανούσε με την φανέλα του Θρύλου, χαρακτηρίζοντας τα χρόνια εκείνα ως καλύτερα της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Με το που μας αντάμωσε παρέα με τον φίλο Πανίκο μας ψιθύρισε με τα «σπαστά» ελληνικά το εξής απίστευτο: «Απολλωνάρα μου…Θρύλε μου…Θρύλε μου»! Κομψός (μιας και έχασε τα παραπανίσια κιλά) με στυλ και πάντα πρόσχαρος, κάθισε μαζί μας για περισσότερο από μια ώρα και μαζί θυμήθηκε ανεπανάληπτες Θρυλικές στιγμές!

Στον Απόλλωνα, μέσω…Ριέκα

«Σούγιο» μετά από χρόνια και πάλι στην Κύπρο. Πως νιώθεις;

«Απίστευτο συναίσθημα. Μετά από δεκαπέντε σχεδόν χρόνια επιστρέφω στο τόπο όπου έζησα τις καλύτερες ποδοσφαιρικές μου στιγμές. Για να φανταστείτε με το ανέβηκα στο λεωφορείο με προορισμό τη Λεμεσό, ζήτησα όπως καθίσω μπροστά για να δω και να θυμηθώ. Στη διαδρομή πέρασαν εκατοντάδες εικόνες από μάτια μου. Τις πλάκες που κάναμε με τους συμποδοσφαιριστες μου όταν πηγαίναμε να παίξουμε εκτός έδρας και αλλά τόσα πολλά. Φοβέρες στιγμές…»

Πάμε στο τότε… Αλήθεια πως πρόεκυψε η μετεγγραφή σου στον Απόλλωνα;

«Την σεζόν 1989-1990 αγωνιζόμουν στην Ριέκα αλλά δεν ήμουν ευχαριστημένος. Τότε ζήτησα από τον ατζέντη μου Πασχάλη Παπαδόπουλο, όπως μου βρει ομάδα. Ο Πασχάλης διεμήνυσε στον Ντίτλ Φέρνερ που τον είχε και αυτόν πελάτη, αν χρειαζόταν επιθετικό για τη νέα ομάδα που θα αναλάμβανε τον…Απόλλωνα. Η ιδέα να ξενιτεύω μου άρεσε και ο Φέρνερ μαθαίνοντας για μένα αρκετά, ανέφερε στον Πασχάλη ότι ήμουν ο ποδοσφαιριστής που χρειαζόταν. Έτσι το καλοκαίρι το 1990 πήρα μετεγγραφή στον Απόλλωνα».

Θυμάσαι το πρώτο σου παιχνίδι με την «κυανόλευκη» φανέλα;

«Και βεβαία αφού πρέπει να είχα απογοητεύσει τους οπαδούς μας (γέλια). Το πρώτο μου παιχνίδι μπροστά στο κόσμο της ομάδας, ήταν σε εκείνο το τουρνουά, που γινόταν στο Τσίρειο λίγο καιρό πριν την έναρξη του πρωταθλήματος. (Ο «Σούγιο» αναφερόταν στο τουρνουά της ΚΕΟ που είχε καταστεί θεσμός εκείνα τα χρόνια). Ήμουν τραυματίας όμως ήθελα να αγωνιστώ. Ο βοηθός προπονητής Θράσος Κονιώτης, άσκησε βέτο λέγοντας σε όλους πως δεν έπρεπε να πάρω χρόνο συμμετοχής αφού δεν θα είχα καλή απόδοση και ταυτόχρονα υπήρχε φόβος να μην κλείσει εύκολα η πληγή στην φτέρνα που με ταλαιπωρούσε για αρκετές μέρες. Όμως εγώ ήμουν ανένδοτος. Αγωνίστηκα αλλά τα πήγα χάλια (γέλια). Ωστόσο ο Φέρνερ ήρθε και μου είπε ότι πιστεύει σε μένα και μάλιστα σε τεράστιο βαθμό αφού έστω και τραυματίας, εκείνα που ήθελε να δει στο παιχνίδι μου τον ικανοποίησαν αφάνταστα».

Ποτέ άρχισες να αντιλαμβάνεσαι πως εκείνη η ομάδα ήταν ικανή για να κατακτήσει τον τίτλο;

«Μόλις πέρασαν οι πρώτες αγωνιστικές! Υπήρχε ένα εκπληκτικό κλίμα μέσα στα αποδυτήρια. Ήμασταν μια οικογένεια στην κυριολεξία. Διαθέταμε ταλέντο, είχαμε μεγάλη υπομονή στον παιχνίδι μας και φυσικά έναν προπονητή φοβερό σε γνώσεις και τακτική αλλά κυρίως μετρ στον τομέα της ψυχολογίας».

Ήταν ο Φέρνερ ο καλύτερος προπονητής που είχες στην καριέρα σου;

«Θεωρώ πως ναι. Παρότι δεν γούσταρα του Γερμανούς κυρίως γιατί ήταν πολύ απολυταρχικοί εντούτοις ο Φέρνερ με κέρδισε με το καλημέρα. Είχε πιστέψει πολύ στα προσόντα μου αλλά το κυριότερο ήξερε που έπρεπε να ήταν αυστηρός και που έπρεπε να χαλαρώσει με τους ποδοσφαιριστές του. Σπουδαίος προπονητής αλλά και άνθρωπος».

Ο «Μέσι» της Κύπρου..!

Όντως εκείνη η ομάδα διέθετε τα πάντα. Εμπειρία, ταλέντο πάθος, θέληση και μεγάλο ζήλο για διάκριση. Υπήρχε όμως κάτι που ξεχώριζες περισσότερο στο σπουδαίο σύνολο που δημιούργησε ο Γερμανός τεχνικός;

«Θα συμφωνήσω απόλυτα. Εκείνη η ομάδα ήταν super! Την εμπειρία την διέθετε ο αρχηγός Γιαγκουδάκης και ο Αντρελλής, το πάθος το είχαν ο Δημήτρης (Ιωάννου) και ο Μάριος (Χαραλάμπους) την θέληση ο Γιώργος Ιωσηφίδης την σοβαρότητα την κουβαλούσε ο Πάμπος Πίττας και ο σπουδαίους εκείνος Ευγένιος Πτακ. Όμως ύπαρχε ένας ποδοσφαιριστής που για μένα ήταν το μεγάλο ταλέντο, ο άνθρωπος που μαζί κάναμε τα πάντα στην επίθεση και η συνεργασία μας ήταν άψογη. Αυτός ήταν ο Άγγελος Τσολάκης. Ο «Μέσι» της Κύπρου εκείνα τα χρόνια. Κρίμα γιατί ο Άγγελος δεν ήταν για το Κυπριακό ποδόσφαιρο. Απίστευτος ποδοσφαιριστής απίστευτος χαρακτήρας ο καλύτερος παρτενέρ που είχα ποτέ μου».

Οι αγωνιστικές περνούσαν και η ομάδα ήταν μαζί με την Ανόρθωση τα δυο μεγάλα φαβορί για τον τίτλο. Πότε ο «Σούγιο» ψιθύρισε στον εαυτό του ότι εκείνο το πρωτάθλημα δεν χανόταν με…τίποτα;

«Όταν τέλειωσε το παιχνίδι του Τσιρείου κόντρα στην Ανόρθωση και επικρατήσαμε με 3-1. Εκεί κατάλαβα ότι με τίποτα αυτός ο τίτλος δεν χανόταν για αυτό ήταν και η πρώτη φορά που φώναξα: «Απόλλων, Θρύλος, Πρωτάθλημα». Ήταν τόση η σιγουριά μας μετά από εκείνο το παιχνίδι, που το αμέσως επόμενο στο Μακάρειο στάδιο κόντρα στην Ομόνοια το καθαρίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες. Όμως κακά τα ψέματα ο δυσκολότερος αντίπαλος μας εκείνα τα χρόνια ήταν η Ανόρθωση. Ήταν φοβερές οι μάχες μας, ειδικά στο «Αντώνης Παπαδόπουλος». Δεν ξεχνώ όσα χρόνια και αν περάσουν το παιχνίδι της επόμενης σεζόν στο Κύπελλο με τα παντελονάκια! Για εμάς και το λέω με κάθε ειλικρίνεια καλό μας είχε κάνει εκείνη όλη η φάση που δημιουργήθηκε, γιατί πεισμώσαμε τότε τόσο πολύ και κερδίσαμε μέσα σε μια έδρα από τις δυσκολότερες που αγωνίστηκα στην καριέρα μου».

Το «μοιραίο»…πέναλτι!

Την χρονιά της κατάκτησης του πρωταθλήματος αναδέχθηκες και πρώτος σκόρερ όμως το «χρυσό» παπούτσι το μοιράστηκες με τον Πανικό Ξιούρουππα. Θυμάσαι, είχες την ευκαιρία στην τελευταία αγωνιστική να τον ξεπεράσεις όμως αστόχησες σε πέναλτι με αντίπαλο την Νέα Σαλαμίνα στο παιχνίδι φιέστα την τελευταία αγωνιστική!

«Τι μου θύμισες τώρα (γέλια)! Μετά από 22 χρόνια θα αποκαλύψω γιατί και πως έχασα εκείνο το πέναλτι! Λίγες μέρες προηγουμένως και σε ένα φιλικό προπονητικού χαρακτήρα της ομάδας με αντίπαλο την Εθνική Ελπίδων της Κύπρου, κερδίσαμε πέναλτι και ανέλαβα να το εκτελέσω. Δεν πήρα σχεδόν καθόλου φόρα, και με σχετική ευκολία νίκησα τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Όμως για κακή μου τύχη ο τερματοφύλακας εκείνος ήταν της Νέας Σαλαμίνας (αναφέρεται μάλλον στον αείμνηστο Γιαννάκης Ιωάννου) και έτσι στο παιχνίδι φιέστα μου την έφερε! Εγώ δεν τον είχα αναγνωρίσει, εκτέλεσα ακριβώς το ίδιο πέναλτι και αυτός υποψιασμένος κατάφερε να αποκρούσει στερώντας μου την πρωτιά στον πινάκα των σκόρερ»!

Ποιο ήταν το καλύτερο γκολ που πέτυχες αλλά και ποιος ήταν πιο ζόρικος αντίπαλος;

«Σημαντικά ήταν όλα τα γκολ που πέτυχα και τις δύο σεζόν με την φανέλα της ομάδας τα οποία όμως δεν ήταν μόνο δικά μου αλλά και τον συμποδοσφαριστών μου! Ομορφότερο, εκείνο που σκόραρα κόντρα στην ΑΕΛ την περίοδο 1990-1991 για τον θεσμό του Κυπέλλου. Μονοκόμματο βολέ μέσα στο παραθυράκι του αντίπαλου πορτιέρο. Έστω και αν στο τέλος αποκλειστήκαμε ήταν ένα γκολ φοβερό. Όσο για τον πιο ζόρικο και σκληρό αντίπαλο θυμάμαι ένα τύπο που αγωνιζόταν στον Πεζοπορικό, πολύ δυνατό παιδί που μου έκανε την ζωή δύσκολη αλλά εκείνος που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω είναι ο Καστάνας! Θεέ μου ο άνθρωπος ήταν «μαχαιροβγάλτης» (γέλια). Θυμάμαι ένα φάουλ που είχε κάνει πάνω στον Χρίστο (Ιωσηφίδη) νόμιζα τον είχε σκοτώσει»!

Με τον Πτακ ξανασυναντήθηκες μετά από εκείνα τα χρόνια;

«Δυστυχώς έχασα τα ίχνη του! Προσπάθησα αρκετές φορές να τον εντοπίσω όμως δεν τα κατάφερα. Πρόσφατα μάλιστα παρακολούθησα τον αγώνα μπάσκετ μεταξύ της Σλοβενίας και την Πολωνίας για το Ευρωμπάσκετ και συναντήθηκα με κάποιους δημοσιογράφους συμπατριώτες του. Τους ρώτησα αλλά τίποτα… Φοβερό παιδί, ο Ευγένιος και πάνω απ’ όλα επαγγελματίας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την αγωνιστική του συμπεριφορά στον τελικό με την Ομόνοια το 1992. Ήξερε ότι πάνω στην κερκίδα ήταν ο Σπόλιαριτς και ότι θα τον αντικαθιστούσε την επόμενη σεζόν, όμως έδωσε τον καλύτερο του εαυτό, σκόραρε το πέναλτι και μας χάρισε το Κύπελλο».

«Έπρεπε να περάσει ο Ερυθρός Αστέρας…»

Κεφάλαιο Ευρώπη. Με τον Απόλλωνα πανηγύρισες εκτός από δύο τίτλους (Πρωτάθλημα και Κύπελλο) και μια σπουδαία πρόκριση στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Τι θυμάσαι απ’ εκείνα τα παιχνίδια με την Κραϊόβα και μετέπειτα με τον Ερυθρό Αστέρα ;

«Κόντρα στην Κραϊόβα δεν θα ξεχάσω ποτέ την πίστη του Φέρνερ για ανατροπή του σκορ στον επαναληπτικό αγώνα του Τσιρείου. Είχε αρχίσει να μας «ντοπάρει» ψυχολογικά από το αεροπλάνο της επιστροφής λέγοντας μας συνεχώς πως μπορούσαμε να ανατρέψουμε το 2-0. Μας είχε γεμίσει με τόση αυτοπεποίθηση που πραγματικά διαλύσαμε τους Ρουμάνους στον επαναληπτικό. Είχα σκοράρει και δύο γκολ στο Τσίρειο το ένα καλύτερο απ’ το άλλο! Τον Ερυθρό Αστέρα τον ζορίσαμε και μάλιστα πολύ. Και το λέω εντίμως πως αν η διαιτησία στο πρώτο παιχνίδι δεν ήταν με το μέρος τους τότε θα κάναμε το μεγάλη έκπληξη. Θυμάμαι τον Ντίμη Κίρζη να ουρλιάζει του διαιτητή μετά το τέλος του πρώτου παιχνιδιού γιατί πραγματικά ο άνθρωπος έσπρωχνε συνεχώς τον Αστέρα και μάλιστα πολύ προκλητικά! Βλέπετε η ομάδα του Βελιγραδίου, ήταν η πρωταθλήτριας Ευρώπης την προηγούμενη χρονιά και δεν έπρεπε με τίποτα να αποκλειστεί. Έπρεπε να περάσει ο Ερυθρός Αστέρας και αυτό έγινε! Στον επαναληπτικό δέχθηκα και την κόκκινη κάρτα! Άστα τραυματική εμπειρία τα παιχνίδια με τους πρώην συμπατριώτες μου..»

Μετά τα όσα συνέβησαν στις αρχές της περιόδου 1992-1993 έφυγες από τον Απόλλωνα. Ποια ήταν η μετέπειτα ποδοσφαιρική σου καριέρα;

«Κατ’ αρχήν θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν κρατώ κακία σε κανένα για ότι έγινε εκείνη την εποχή. Περασμένα ξεχασμένα! Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο άλλωστε πέρασαν είκοσι ολόκληρα χρόνια και οι πληγές επουλωθήκαν. Όταν έφυγα από την Κύπρο επέστρεψα στη Σλοβενία και αγωνίστηκα για ένα χρόνο στην Πουπλικούμ. Την επομενη χρόνιά ήρθα ξανά στην Κύπρο για 2μιση χρόνια (Απεπ, Άρης, Ομόνοια Αραδίππου) και εκεί η καριέρα μου ως ποδοσφαιριστής τελείωσε μιας και μεγαλώνοντας έχασα πολλά από τα προσόντα μου κυρίως την ταχύτητα και την τη δύναμη μου. Στη συνέχεια επέστρεψα στην πατρίδα μου όπου ασχολήθηκα και δούλεψα ως προπονητής σε διάφορες ομάδες. Ήμουν προπονητής δύο ποδοσφαιριστών που αγωνίστηκαν στον Απόλλωνα, του Ρουντόνια με τον οποίο έχουμε πολύ καλές σχέσεις αλλά και του Μπαρούν. Εξαιρετικό παιδί και πολύ κάλος ποδοσφαιριστής».

Τι είναι για σένα ο Απόλλων;

«Η ομάδα μου και το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Αγαπώ την ομάδα που με ανέδειξε την Μπόρας Λούκα, όμως αγαπώ περισσότερο την ομάδα που στιγμάτισε την καριέρα μου και αυτή δεν είναι άλλη από τον Απόλλωνα. Στον τελικό με την ΑΕΛ, τρελάθηκα, πανηγύρισα σαν μικρό παιδί αφού ήξερα τι εστί ένας τελικός με την «αιώνιο» αντίπαλο. Χάρηκα και για τον Νίκο (Κίρζη) αφού ξέρω πόσο πολύ λατρεύει αυτή τη ομάδα. Είμαι περήφανος που είμαι Απόλλων και ένιωσα ακόμη περισσότερη περηφάνια όταν αποκλείσαμε την Νις».

Θα μας έρχεσαι συχνότερα τώρα που ξαναέμαθες τον δρόμο;

Θέλω να έρθω και πάλι για ένα και μοναδικό λόγο. Να βρεθώ με τους φίλους μου, τους συμποδοσφαριστές μου, τον Θράσο τον Μίνο, τον Ρίτζι, τον κύριο Αντρέα (Βιολάρη), τον κύριο Άννινο (Σοφρωνίου). Ήταν, είναι και θα είναι η οικογένεια μου, ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου».

Εκείνη την ώρα φθάνει ακόμη ένας αγαπητός φίλος του «Σούγιο» ο Γιώργος Ασημένος, ενώ και κάποιοι άλλοι ένοικοι του ξενοδοχείου τον αναγνωρίζουν και αρχίζουν να τον αποθεώνουν…

Ο κόσμος του Απόλλωνα ακόμη και ως σήμερα σε λατρεύει «Σουγιο»…

«Είναι ο κόσμος που με αποθέωσε όταν ήμουν ποδοσφαιριστής. Μαζί φωνάξαμε το «Απόλλων, Θρύλος, Πρωτάθλημα» μαζί πανηγυρίσαμε τον πρώτο τίτλο Πρωταθλήματος και την κατάκτηση του Κυπέλλου την αμέσως επόμενη χρονιά. Ένα μεγάλο μέρος της καρδίας μου τους ανήκει και δεν πρόκειται να τους ξεχάσω ποτέ».