Έτσι είναι το ποδόσφαιρο… στην Κύπρο!

Οι ιαχές «Απόλλων θρύλος πρωτάθλημα» δονούσαν την ατμόσφαιρα, οι σημαίες και τα κυανόλευκα κασκόλ ανέμιζαν, αυτοκίνητα πηγαινοέρχονταν κορνάροντας με προορισμό το σιντριβάνι και τον Εναέριο, ο κόσμος τρελαμένος αγκαλιαζόταν, έδινε τα χέρια και το πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο του ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές. Οι χιλιάδες κόσμου στο σιντριβάνι ανέμεναν τους πρωταθλητές και όταν αυτοί έφτασαν σείστηκε η Λεμεσός. Η νύκτα έγινε μέρα από τα βεγγαλικά και τους πυρσούς, τα πυροτεχνήματα φώτιζαν τον ουρανό της πόλης μας και όταν οι ποδοσφαιριστές μας κατέβηκαν από το λεωφορείο της νίκης ο κόσμος πετούσε στους «εφτά ουρανούς».

Γιώργο… ξύπνα ακούστηκε και σηκώθηκα έντρομος από το κρεβάτι. Ήταν όνειρο τελικά, ξύπνα Γιώργο και στην Κύπρο ζούμε δεν είμαστε πρωταθλητές! Μα … αναρωτήθηκα πως έγινε αυτό; Δεν είμασταν η καλύτερη ομάδα, δεν είχαμε τον καλύτερο προπονητή, δεν είχαμε πέντε ποδοσφαιριστές μας στην καλύτερη ενδεκάδα, δεν είχαμε τον Ζοάο Πέδρο καλύτερο ποδοσφαιριστή του πρωταθλήματος, δεν βάλαμε τριάρες, τεσσάρες, πεντάρες, δεν παίζαμε ποδόσφαιρο που ζήλευαν όλοι οι φίλαθλοι;

Έτσι είναι το ποδόσφαιρο… γυρνά και μου λέει ένας φίλος! Κι όμως δεν είναι έτσι το ποδόσφαιρο στην Κύπρο. Στην Κύπρο είναι αλλιώς, «κυβερνά» το χρήμα, το ψέμα, ο δόλος και κάποιοι βολεμένοι! Έτσι είναι το ποδόσφαιρο σε άλλες χώρες, κάτι που απολαμβάνουμε τις περισσότερες φορές από τις οθόνες της τηλεόρασης μας και κάποιες φορές αν είμαστε τυχεροί ζωντανά αν βρεθούμε σε κάποιο ευρωπαϊκό γήπεδο!