Ένας Aρχηγός κάποτε στο «Etihad»!

«Παρά το γεγονός ότι είχα σοβαρές προτάσεις από ομάδες της α’ κατηγορίας προτίμησα ν’ αγωνιστώ στη β’ κατηγορία γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ την περίπτωση να ‘παιζα ενάντια στην ομάδα που αγαπώ. Την περίοδο όμως 2004/05 όταν αγωνιζόμουν με τα χρώματα του ΑΠΟΠ Κινύρα Πέγειας (β’ κατηγορία) κληρωθήκαμε στον ίδιο όμιλο κυπέλλου με τον Απόλλωνα. Στο παιχνίδι που διεξήχθη στην Πέγεια είχα παρακαλέσει τον προπονητή μου να μην παίξω, όμως τελικά με χρησιμοποίησε ως αλλαγή τα τελευταία 15 λεπτά κι ενώ το σκορ ήταν ισόπαλο 1-1 μ’ οδηγίες να μαρκάρω τον Σόσιν. Απλά θα πω ότι στο γήπεδο βρισκόμουν μόνο σωματικά, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ καθόλου στον αγώνα κι ο Σόσιν σημείωσε 3 γκολ σε 15 λεπτά διαμορφώνοντας το τελικό 1-4 υπέρ του Απόλλωνα!».

Χρυσόστομος Τζούρας

Το ποδόσφαιρο λένε πως πέθανε. Πως τοκογλύφοι ρούφηξαν κάθε ρανίδα ρομαντισμού από την φλέβα επενδύοντας στη συναισθηματική ανεπάρκεια. Από κείνη την φλέβα που έτρεφε αγνούς οπαδούς κι όχι καταναλωτικά πιόνια. Βιομηχανοποιώντας την ανάγκη που απορρέει από την αγάπη και το πάθος για κείνο το σύμβολο στην καρδιά. Το ποδόσφαιρο λένε πως πέθανε. Και στη σωρό του αγύρτες και τσαρλατάνοι ασελγούν με πρόσχημα την πρόοδο του αθλήματος. Οτιδήποτε πρόσκειται στο χρήμα φθείρεται. Οποιονδήποτε ορίζει το χρήμα ,στην προκείμενη περίπτωση ποδοσφαιριστή, φθείρεται και η μοίρα του καθορίζεται όπως του αρμόζει στη συνείδηση της κερκίδας.

Ο ποδοσφαιριστής μπορεί να συμβάλει, να συνδράμει ή ακόμη να αποτελέσει μέρος της ιστορίας ενός συλλόγου αλλά δεν πρόκειται να γίνει ποτέ η ιστορία αυτή καθεαυτή. Ο Γιώργος Μερκής ανδρώθηκε στην ομάδα μας παίρνοντας την πρώτη του συμμετοχή στις 3 Μαρτίου του 2002. Δεν είχε αγωνιστεί σ’ άλλη ομάδα, πήρε το περιβραχιόνιο και μέτρησε 249 συμμετοχές με το τιμημένο έμβλημα του θεού στο στήθος μέχρι που αποφάσισε να τραπεί σε φυγή κατά Λευκωσία μεριά. Η χρησιμοποίηση της λέξης «φυγή» δεν είναι διόλου τυχαία. Έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια το χρέος που επωμίζονται αυτοί που «σημαίες» βαπτίζονται.

Ένας εμβληματικός αρχηγός συμπεριφέρεται αλλιώτικα, μάγκικα και σταράτα στο σύλλογο που τον ανέδειξε. Όταν πραγματικά «πονάς» την ιδέα του Απόλλωνα, μιλάς με την καρδιά υπερβαίνοντας κάθε όριο προκειμένου να βρεθείς από κομπάρσος και πάλι πρωταγωνιστής. Αλλά εδώ δεν διακατέχεται από τον σεβασμό, έστω τον στοιχειώδη που οφείλει να δείξει ένας ποδοσφαιριστής στους πρώην συμπαίχτες του, τα παραπάνω θα ‘κανε; Αντί αυτού αναλώνεται σε βρώμικα μαρκαρίσματα και κινήσεις που θα ζήλευε αθλητής της ελληνορωμαϊκής πάλης.

Όταν δε σημείωσε το γκολ της ισοφάρισης στην αγωνιστική που μας πέρασε (2/4), ενστικτωδώς ετοιμάζεται να πανηγυρίσει, σταματώντας συνειδητά κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα. Ενστικτωδώς, αν όντως υπήρξε ποτέ Απολλωνίστας, θα ‘πρεπε να ‘μενε κάγκελο. Κι ευτυχώς που υπάρχει το παράδειγμα του τεράστιου Φρανκ Λάμπαρτ, που όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει την ομάδα της καρδιάς του με τα χρώματα της Manchester City, σκόραρε, σηκώθηκε δίχως την παραμικρή διάθεση για πανηγύρια, δίχως «γονατιστά θεατριλίκια», αλλά όντας ΑΡΧΗΓΑΡΑΣ πονούσε.

Άξιο παράδειγμα κι αυτό του απόλυτου ηγέτη των «Giallorosi». Οι οπαδοί της Ρόμα κάποτε έφτασαν στο σημείο να φτύσουν τον Φραντσέσκο Τόττι. Η δική του απάντηση; Η υπέρτατη λατρεία. Παραμονή, επιμονή κι υπομονή, αρχηγιλίκι με τα όλα του.

«Παρά το γεγονός ότι είχα σοβαρές προτάσεις από ομάδες της α’ κατηγορίας προτίμησα ν’ αγωνιστώ στη β’ κατηγορία γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ την περίπτωση να ‘παιζα ενάντια στην ομάδα που αγαπώ».

Το ποδόσφαιρο δεν πέθανε. Αναγεννιέται στους λίγους. Ο ρομαντισμός; Δικός μας.