Ένα παλληκάρι απ’ τα παλιά!

Σκληροτράχηλος, παλληκάρι, παθιασμένος αλλά πάνω απ’ όλα πιστός στην «κυανόλευκη» ιδέα που λέγεται Απόλλωνας!

Ο Τάκης Δανός πρόσφερε με προσήλωση τις υπηρεσίες του στον Θρύλο τη δεκαετία του 80′, δίνοντας την ψυχή του σε κάθε αγώνα. Μια φιγούρα ξεχωριστή, ένας άνθρωπος που όσο σκληρός φαινόταν μέσα στο γήπεδο, άλλο τόσο ήρεμος και νηφάλιος ήταν εκτός αγωνιστικού χώρου.

Το www.apollon365.news εντόπισε τον παλαίμαχο κεντρικό αμυντικό και μαζί του είχε μια ενδιαφέρουσα «κυανόλευκη» συνομιλία μιλώντας για εκείνα τα ωραία χρόνια αλλά και για μια εμπειρία του ξεχωριστή που δεν είναι άλλη από την παρουσία του στο τόπο του ποδοσφαιρικού μαρτυρίου που ακούει στο όνομα Χεϊζελ!

Που γεννηθήκατε και μεγαλώσατε;

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στις 12 Σεπτεμβρίου του 1958 και μεγαλωσα στο χωρίο Ύψωνα».

Πως ξεκινήσατε στον Απόλλωνα;

«Αγωνιζόμουν στον Διγενή Ύψωνα και ο Απόλλωνας επειδή είχε καλές σχέσεις με τον Διγενή όποια ταλέντα έβγαζε η ομάδα τα έπαιρνε ο Απόλλωνας και έτσι εγώ και 1-2 άλλοι ποδοσφαιριστές μετακομίσαμε ποδοσφαιρικά σε αυτή τη μεγάλη ομάδα. Θυμάμαι ήμουν 14-15 ετών και όταν τέλειωνα από το σχολείο πήγαινα στον Απόλλωνα και έτρωγα το φαγητό μου αφού η ομάδα φρόντιζε κάθε μεσημεριανό να τρώμε και στην συνέχεια πήγαινα στο Γ.Σ.Ο για προπόνηση».

Ποιό προπονητή συναντήσατε όταν πρωτοπήγατε στον Απόλλωνα;

«Νομίζω ήταν το Γαβαλούι με τον Αντρέα Λοίζου».

Ποιό ήταν το πρώτο παιχνίδι που αγωνιστήκατε στην ομάδα;

«Ήταν με τον Ολυμπιακό στο Γ.Σ.Π το 1980 όπου κερδίσαμε με 1-2 αφού προηγηθήκαμε με 0-1 με γκόλ του Τέμπλαρ μας ισοφάρισε ο Ολυμπιακός με τον Γιασουμή και στην συνέχεια ο Γιαγκουδάκης σημείωσε γκολ όπου έκρινε το τελικό αποτέλεσμα.

Σε ποιά θέση αγωνιζόσασταν;

«Αγωνιζόμουν στην θέση του στόπερ».

Ποιό ήταν το καλύτερο γκολ που σημειώσατε στην καριέρα σας;

«Ήταν με τον Πεζοπορικό στο Τσίρειο τους κερδίσαμε 2-1 και εγώ άνοιξα το σκορ με βολίδα έξω από την μεγάλη περιοχή και θυμάμαι εκείνη την εποχή ο Πεζοπορικός είχε πολύ καλή ομάδα και μετά το τέλος του παιχνιδιού οι οπαδοί μας μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο και μας ανέβασαν στους ώμους τους από τον ενθουσιασμό τους. Θυμάμαι επίσης ακόμη ένα ωραίο γκολ που πέτυχα ήταν με τον Άρη όπου χάναμε με 1-0 και με βολίδα στο 90′ έγραψα το 1-1 και παραλίγο να στείλω τον Άρη διαβάθμιση (γέλια) αλλά εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα αφού σε όλη μου την ζωή έπαιζα πάντα παθιασμένα και δυνατά ήμουν τσάρος δεν χαριζόμουν σε κανένα. Δυο παίκτες του Άρη ο Λουκάς και ο Παπαδόπουλος που ήταν και συμπαίκτες μου στον Διγενή είχαν παράπονο μαζί μου γιατί έπαιξα παθιασμένα στο συγκεκριμένο ματς και το βράδυ που βρεθήκαμε στον σύλλογο του Διγενή μου τα έψαλλαν!».

Ποιοι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές σας δυσκόλευσαν περισσότερο;

 «Αντιμετώπισα πάρα πολλούς σπουδαίους επιθετικούς Κύπριους και ξένους αλλά αυτός που με δυσκόλευε περισσότερο θα έλεγα είναι ο Σωτήρης Καιάφας, αφού είχε το χάρισμα να σουτάρει και με τα δύο πόδια και ήταν πολύ καλός και στο ψηλό παιχνίδι. Σκόραρε συχνά και με το κεφάλι και να μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή ήταν η δεκαετία της Ομόνοιας αφού η δυναμικότητα που είχε ήταν τεράστια αφού τερμάτιζε πρώτη στην βαθμολογία με τεράστια διαφορά από τον δεύτερο. Από τους ξένους θα έλεγα οι Τζεβίζοφ και Μούρς».

Ποιό ματς θα σας μείνει αξέχαστο;

«Ήταν το 1982 στον τελικό Κυπέλλου με την Ομόνοια στο Τσίρειο το 2-2 εκείνο το ματς μάρκαρα τον Καιάφα. Θυμάμαι προηγήθηκε η Ομόνοια με 0-1 με πέναλτι του Σωτήρη και ισοφαρίσαμε και εμείς με πέναλτι του Βάλτερ και πήγαμε στην παράταση όπου προηγηθήκαμε με 2-1 με τον Θεοφάνους και μας ισοφάρισε η Ομόνοια στο 115′ με τον Άντρο Σάββα και στο 120 χάσαμε μοναδική ευκαιρία από ένα μέτρο σε κεφαλιά του Λαμπή όπου ο Πραξιτέλους έβγαλε κυριολεχτικά την μπάλα έξω από τα δίχτυα. Δεν πίστευε κανένας πώς χάσαμε το Κύπελλο σε εκείνη την φάση. Εκείνο το μάτς δεν το χώνεψα ποτέ μου και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ μου».

Ποιό θεωρείτε ότι ήταν το μεγαλύτερο σας πλεονέκτημα αλλά και το μεγαλύτερο μειονέκτημα που είχατε όταν αγωνιζόσασταν;

«Πλεονέκτημα μου ήταν η πειθαρχεία που είχα και η δύναμη μου και μειονέκτημα μου ήταν ότι ορισμένες φορές έπαιζα υπερβολικά σκληρά».

Με ποιό αντίπαλο ποδοσφαιριστή εκείνη την εποχή θα θέλατε να ήσασταν συμπαίκτης;

Θα σας πω τέσσερεις που θα τους ήθελα για συμπαίκτες. Τους Λοίζο Μαυρουδή, Πανίκο Χατζηλοίζου, Γιώργο Σαββίδη και Νίκο Παντζιαρά.

Ποιά ήταν η καλύτερη και ποιά η χειρότερη ποδοσφαιρική στιγμή της καριέρας σας;

«Η καλύτερη ήταν το 1986 στον μεγάλο τελικό με το ΑΠΟΕΛ όπου κερδίσαμε με 2-0 και πήραμε το Κύπελλο και η χειρότερη το 1982 όταν χάσαμε στον τελικό από την Ομόνοια στο αξέχαστο 2-2».

Υπήρξε στιγμή που να μετανιώσατε που ασχοληθήκατε με το ποδόσφαιρο;

«Σε καμία περίπτωση δεν το μετάνιωσα αφού το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου».

Παρακολουθείτε τον Απόλλωνα;

«Παρακολουθώ όλα τα παιχνίδια από την τηλεόραση για δύο λόγους! Πρώτον δεν βλέπω πολλούς Κύπριους παίκτες να αγωνίζονται και αυτό με στεναχωρεί αφάνταστα και δεύτερο και κυριότερο το Τσίρειο δεν είναι γήπεδο για να παρακολουθάς ποδόσφαιρο».

Πως σας αντιμετωπίζει ο κόσμος που σας συναντά στον δρόμο;

«Με αντιμετωπίζουν με τον καλύτερο τους τρόπο και τους ευχαριστώ πολύ».

Ποιό είναι το χόμπι σας;

«Το Κολύμπι».

 Θα θέλατε να συγκρίνετε το ποδόσφαιρο της τότε εποχής με το σημερινό;

«Το ποδόσφαιρο σήμερα άλλαξε. Τότε μπορούσε ατομικά κάποιος ποδοσφαιριστής να κερδίσει ένα παιχνίδι μόνος του και αναφέρομαι σε παίκτες όπως ο Κρυστάλλης ο Πάκκος και ορισμένοι άλλοι, σίγουρα τώρα το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό και καλύτερο αφού είναι επαγγελματικό με διατροφολόγους, με φυσιοθεραπευτές, με καλύτερα γήπεδα οι συνθήκες είναι καλύτερες, μπήκε το χρήμα και πολλά άλλα».

Ποιός ήταν ο κορυφαίος ξένος και κύπριος ποδοσφαιριστής που είδαν τα μάτια σας;

«Να σας πω είναι τόσοι πολλοί που έχω στο μυαλό μου που εάν πω ένα σίγουρα θα αδικήσω κάποιους άλλους για αυτό προτιμώ να μην αναφέρω κανένα».

Ποιόν ποδοσφαιριστή θαυμάζατε όταν ήσασταν μικρός;

«Θαύμαζα τον κορυφαίο κατά την ταπεινή μου άποψη τον Ολλανδό Γιόχαν Κρόιφ».

Πόσους τίτλους πανηγυρίσατε με τον Απόλλωνα;

«Ένα Κύπελλο το 1986 με τον ΑΠΟΕΛ».

Πότε σταματήσατε το ποδόσφαιρο και γιατί;

«Σταμάτησα το 1987 γιατί ένοιωθα ότι κουράστηκα και έπρεπε να δώσω την ευκαιρία σε κάποιους νεαρούς που ακολουθούσαν εκείνη την εποχή όπως οι Μάριος Χαραλάμπους, Γιώργος Ιωσηφίδης, Άγγελος Τσολάκης και αρκετοί άλλοι. Θυμάμαι το καλοκαίρι του 1986 με παρακάλεσε ο τότε έφορος Αντρέας Βιολάρης να συνεχίσω στην ομάδα για ακόμη ένα χρόνο για να είναι πιο έτοιμος ο Μάριος Χαραλάμπους και έτσι έμεινα ακόμη ένα χρόνο και μετά πήγα στον Διγενή».

Ποιός είναι ο κορυφαίος ξένος και κύπριος προπονητής για σας που πέρασε από την Κύπρο;

«Ξένος ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς του ΑΠΟΕΛ είναι φοβερός προπονητής και από Κύπριο θα έλεγα τον Αντρέα Μιχαϊλίδη»

Ποιά η άποψη σας που δεν αγωνίζονται αρκετοί κύπριοι παίκτες;

«Στην Κύπρο υπάρχει μια ξενομανία έχουμε 20 ξένους και 5 κύπριους που πρέπει να είναι της εθνικής για να παίζουν με αυτό το τρόπο φεύγει το χρήμα μας απ την Κύπρο και αυτό είναι κάτι που δεν μου αρέσει».

Θα θέλατε να σχολιάσετε το θέμα γηπέδου στην Λεμεσό;

«Είναι κρίμα να μην έχει ένα γήπεδο στην Λεμεσό εάν ο Απόλλωνας είχε ένα γήπεδο όπως το «Αντώνης Παπαδόπουλος» σίγουρα θα πήγαινα με την οικογένεια μου να παρακολουθώ την ομάδα».

Ποιό μήνυμα θέλετε να στείλετε στους οπαδούς του Απόλλωνα;

«Θα πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι ο Απόλλωνας τα τελευταία χρόνια είναι στις κορυφαίες ομάδες της Κύπρου φτάσαμε σε ένα επίπεδο όπου κάθε χρόνο διεκδικούμε πρωτάθλημα , Κύπελλο και καλή πορεία στην Ευρώπη. Είμαι σίγουρος ότι ο Απόλλωνας βρίσκεται στον σωστό δρόμο και αυτό οφείλετε στην σωστή και σταθερή διοίκηση για αυτό ο κόσμος της ομάδας μας θα πρέπει να είναι δίπλα της και στα καλά και στα κακά  και είμαι πεπεισμένος ότι εάν καταφέρουμε και φτιάξουμε ένα γήπεδο ο Απόλλωνας θα είναι με διαφορά η κορυφαία ομάδα στην Κύπρο».

Ενδιαφέρουν και αυτά:

Μέσα στο Χεϊζέλ εκείνο το καταραμένο βράδυ: «Ήταν στις 29/05/1985 όπου πήγα με ορισμένους φίλους στις Βρυξέλλες να παρακολουθήσω τον τελικό κυπέλλου πρωταθλητριών Γιουβέντους-Λίβερπουλ. Θυμάμαι το γήπεδο ήταν μικρής χωρητικότητας και είχε περίπου 60.000 θεατές και οι υπεύθυνοι του γηπέδου έβαλαν τους οπαδούς των δύο ομάδων δίπλα δίπλα! Θυμάμαι οι Άγγλοι οπαδοί ήταν μεθυσμένοι αφού πριν τον αγώνα έπιναν πάρα πολλές μπύρες στην πλατεία των Βρυξελλών όπου ήμουν και εγώ εκεί με τους φίλους μου και τους βλέπαμε. Έτσι όταν μπήκαν στο γήπεδο άρχισαν ένα τρελό κυνηγητό με τους οπαδούς της Γιουβέντους και στο τέλος οι Άγγλοι παραβίασαν ένα κιγκλίδωμα που τους χώριζε με τους Ιταλούς οι οποίοι οπισθοχώρησαν προς τον ένα τοίχο με αποτέλεσμα όσοι βρισκόταν κοντά στον τοίχο ποδοπατήθηκαν από την πίεση του κόσμου αφού ο τοίχος κατέρρευσε με αποτέλεσμα να έχουμε 39 νεκρούς και 600 τραυματίες έτσι το παιχνίδι καθυστέρησε για δύο ώρες να ξεκινήσει. Το ξεκίνησαν για να μην γίνονταν χειρότερα τα πράγματα εγώ με τους φίλους μου δεν κινδυνεύσαμε γιατί καθίσαμε στην κεντρική κερκίδα αλλά ήταν απίστευτο αυτό που έβλεπα αφού από το σημείο που ήμασταν βλέπαμε τους οπαδούς της Γιουβέντους που έπεφταν κάτω και δεν ξέραμε εάν ήταν ζωντανοί οι νεκροί. Ελπίζω να μην επαναληφθεί τέτοιο φαινόμενο. Ήταν μια έμπειρα ζωής που θα την κουβαλώ μέσα μου για όλη μου την ζωή».

Το φαινόμενο Νίκος Αλέφαντος: «Ο Αλέφαντος ήρθε προπονητής στον Απόλλωνα το καλοκαίρι του 1987 και πήγαμε προετοιμασία στην Γιουγκοσλαβία στο Βελιγράδι και ο προπονητής μας ήρθε απευθείας από την Ελλάδα στο Βελιγράδι. Μας προπονούσε καθημερινά για τρεις βδομάδες κάναμε και ορισμένα φιλικά και θυμάμαι όταν η ομάδα πήγαινε με το λεωφορείο για να παίξει σε κάποιο φιλικό όταν έβλεπε γάτα στον δρόμο εκνευριζόταν πάρα πολύ και μουρμουρούσε ότι η ομάδα μας θα έχανε το παιχνίδι γιατί η γάτα θα μας έφερνε ατυχία! Σε άλλες περιπτώσεις όταν έβλεπε μια κηδεία πάλι εκνευριζόταν ήταν πολύ ιδιόρρυθμος προπονητής θυμάμαι σε ένα φιλικό που έπαιξα πολύ δυνατά και παθιασμένα μου έλεγαν οι συμπαίκτες μου ότι έλεγε στο πάγκο «πω πω τι είναι αυτό το παλικάρι ρέ» ,αλλά όταν δεχόμασταν γκολ και έφταιγα εγώ έλεγε «τι είναι αυτός ρε που βλέπει τον ουρανό με τα άστρα» και μουρμουρούσε. Είχε πολύ πλάκα, ήταν ωραίος τύπος και κλείνοντας θα σας πω όταν πέρασαν οι τρεις βδομάδες προετοιμασίας και η ομάδα μπήκε στο αεροπλάνο για την επιστροφή αυτός δεν ήρθε ποτέ μαζί μας αλλά επέστρεψε στην Ελλάδα και τον πραγματικό λόγο μέχρι σήμερα δεν τον έμαθε κανείς».

Θερμότατες ευχαριστίες στον αγνό υποστηρικτή της ομάδας μας Πανίκο Κυριάκου για τον εντοπισμό του παλαιμάχου ποδοσφαιριστή, την βοήθεια του στην συνέντευξη, αλλά και την συλλογή σπάνιου φωτογραφικού υλικού.

{loadposition belowcontent}