Ο αετός του Απόλλωνα δεν πεθαίνει..!

Ο αετός του Αδαμαντίδη πεθαίνει σαν τον πετύχεις στην καρδιά. Ο αετός του Σφακιανάκη πεθαίνει στον αέρα ελεύθερος και δυνατός. Ο αετός του Απόλλωνα δεν πεθαίνει και είναι περήφανος και δυνατός!

Όταν τα φέρνω στο μυαλό μου, μετά την ισοφάριση, όλα κυλούν αργά. Σαν slow motion σκηνές. Οι συμπολίτες να σωπαίνουν και να πιάνουν τα κεφάλια τους, οι Απολλωνίστες να εκτοξεύονται με εκφράσεις παράνοιας στο πρόσωπό τους, και από το τέλος της Δυτικής να τρέχει ο Μερκής μέχρι την Θύρα 1 και τους οργανωμένους. Με τα χέρια διάπλατα ανοιχτά σαν αετός που άρπαξε το θήραμα του και πετάει αγέρωχος πίσω στη φωλιά του.

Έβαζε τις φωνές στους συμπαίκτες του εκεί που έπρεπε, τους συγκρατούσε, έτρεχε να μπει στα κουλουριάσματα μεταξύ των ποδοσφαιριστών να… καθαρίσει, τα άκουσε από την ανατολική χωρίς να αφήσει τις βρισιές να τον επηρεάσουν, ανέκτικε τη γελοιότητα που η ΚΟΠ ονόμασε διαιτητή να ασελγεί εις βάρος μας (χωρίς να παρεκτραπεί γιατί έχει και μυαλό ο Γιώργος) και εκεί που όλα φάνταζαν τελειωμένα, έκανε την διαδρομή άμυνα – επίθεση, έριξε την μπάλα στα δίχτυα και σαν αετός που ανοίγει τα φτερά του έτσι κι αυτός άνοιξε τα χέρια του και έτρεξε μπροστά από όλους μας πανηγυρίζοντας τη γλυκιά ισοφάριση, τρελαμένος σαν εμάς! Μέχρι να τον πιάσει ο Φώτης απ’ τον λαιμό και να τον ρίξει φυσικά! Του το χρωστούσε άλλωστε.

Μπράβο ρε Γιώργαρε!

Υ.Γ. Εμφανίσεις σαν αυτή είναι αδικαιολόγητες. Ορισμένες αντιδράσεις επίσης αδικαιολόγητες. Και διαιτησια σαν αυτή επιεικώς εμετική χωρίς το επιεικώς. Πρόεδρε, κάτι πρέπει να γίνει και πρέπει να γίνει εδώ και τώρα

{loadposition belowcontent}