ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Περί κάρτας οπαδού…
Με αφορμή την μακροσκελή αλλά καυστικότατη ανακοίνωση των οργανομένων οπαδών του Απόλλωνα, η οποία έχυνε τόνους οξύ στη μολυσματική κατάσταση του αθλητισμού, δε μπορούμε όσοι αγαπάμε την κερκίδα, με ότι αυτή περικλείει, παρά να σηκώσουμε με σεβασμό και επαύξηση το καπέλο.
Μεταξύ της τάξης, της ασφάλειας και της εμπορευματοποίησης, ζούμε τον αργό θάνατο του θεάματος του ποδοσφαίρου. Η επίφαση της ασφάλειας έδωσε θέση στις πολυμελείς ομάδες stewards, στις κάμερες για εντοπισμό ταραχοποιών, στo ξύλωμα και τιμώριση πανό με μη αρεστό περιεχόμενο, με προκλητικά πλέον σταθερή την ύπαρξη των υψίστου κινδύνου ομάδων της αστυνομίας.
Αυτό που ωστόσο παρατηρείται, είναι, αντί η καταστολή της «αταξίας», η επιδείνωση της. Η ανικανότητα, τα γήπεδα να είναι μέρος θεάματος, ψυχαγωγίας αλλά και χώρος που αγκαλιάζει τους νέους, απομακρύνοντας τους από το δρόμο και από ότι άλλο μιαίνει την κοινωνία, είναι θέμα της ως τώρα αδυναμίας των Αρχών να τα μετατρέψουν σε τέτοια. Εν αντιθέσει, οι ως τώρα εφαρμοσμένες στρατηγικές, κάθε άλλο παρά δικαιώνουν τις καρέκλες που άρχονται.Με την κάρτα οπαδού να είναι προ των πυλών, μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως το αντιδημοκρατικό αυτό φακέλωμα του οπαδού, μαζί με το σύμπλεγμα των υπόλοιπων μέτρων που μας προτάσσουν, ευθαρσώς περήφανα μάλιστα τον τελευταίο καιρό, θα αποτελέσει και την θανάτειο πλάκα του αθλήματος.
Και εκεί που τον πρώτο λόγο θα έπρεπε να τον έχουν οι οπαδοί, τους οποίους αφορά και εμπλέκει άμεσα, αντιμετωπίζονται σαν ο τελευταίος τροχός της αμάξης, με την απουσία τους από την όποια συζήτηση, να τους κτυπά με δικαιολογημένη καχυποψία τον κώδωνα. Η ειδική μεταχείριση του οπαδού, από μόνη της τον περιθωριοποιεί, τον στιγματίζει, τον αποπέμπει σε ομάδες σχεδόν ταμπελωμένες ως κάτι απόκληρο και επικίνδυνο, στοχοποιώντας τον και επιρρίπτωντας του έμμεσα όλη την ευθήνη των κακών τινών. Αυτών που στην πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα της ανυπαρξίας και της αδυναμίας του Κράτους και των Φορέων. Καταρρακώνουν έτσι και τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια που έπρεπε να αποδίδεται στον οπαδό.
Η καταγραφή όλων όσων εισέρχονται στα γήπεδα παραβιάζοντας φασιστικά το συνταγματικό δικαίωμα των προσωπικών δεδομένων, δεν θα έχει καμία άλλη κατάληξη πέραν από την απόλυτη σίγαση των γηπέδων. Και τι θα ακολουθήσει αργότερα; Δακτυλικά αποτυπώματα, δειγματοληψία γεννετικού υλικού, ή κάρτα θαμώνα όσων εισέρχονται σε βραδινά μαγαζιά και άλλους δημόσιους χώρους, ή και στους δρόμους και όπου ενδεχομένως να υπάρξει βία, με το ανθρώπινο όν να καταλήγει σιγά σιγά μια άβουλη μαριονέτα με μικροτσίπ και καμιά ιδιωτική ζωή; Και μέχρι που θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν αυτές οι πληροφορίες; Που θα φτάνει στην υπόλοιπη ζωή μας η δύναμη αυτού του φακελώματος και ποιος μπορεί να το εγγυηθεί αυτό;
Αν είναι δημοκρατικό να απαγορεύεται από τους «ταξιθέτες» γηπέδου να μετακινηθούμε από την αριθμημένη μας θέση για να μιλήσουμε σε φίλους, ή σε κάποιο αγώνα να πάρουμε φίλους που κόβουν εισητήρια τελευταία στιγμή και δε μπορούν να κάτσουν μαζί μας, αν είναι δημοκρατικό να σκαλίζεις το παρελθλόν του ατόμου, χώνοντας μύτη στο ποινικό του αρχείο, αποκληρώνοντας τον από το γήπεδο εάν αυτός υπέπεσε σε ένα λάθος στο παρελθόν, τότε μιλάμε για μια πολύ ελαττωματική και υποκριτική δημοκρατία.
Πεθαίνει έτσι το κλίμα φιλίας στα γήπεδα αλλά και κανείς δε μπορεί να χαρεί τη στοιχειώδη μαγεία της εξέδρας. Είναι πολλά τα κενά που έχει αυτή η σκέψη και φαίνεται πως η αποτυχία αυτού του μοντέλου σε όσες χώρες εφαρμόστηκε, δεν συναίτησε και δεν προβλήμάτισε όσους επιπόλαια αποφασίζουν εδώ. Επίσης δεν τους συνέτισε το γεγονός ότι οι χώρες που μετέτρεψαν τα γήπεδα σε εκκλησιές και σινεμά, απλά μετέφεραν την βία σε τραγικότερη κλίμακα, στους δρόμους και τα μπαρ. Κανείς δε μπορεί να ξεχάσει τα ανατριχιαστικά γεγονότα που κάθε τρεις και λίγάκι βγαίνουν στην επικαιρότητα στην Αγγλία για παράδειγμα, που τόσο στρατιωτικά εφαρμόστηκε αυτό το μοντέλο. Αιματοχυσίες σε μπαρ μετά τους αγώνες, εκτόνωση, αλκοολ, φωτιές, καταστροφές περιουσιών και σοβαροί τραυματισμοί, σε θεαματικά αύξοντα βαθμό από την βία εντός γηπέδων. Η καταπίεση και οι κάθε λογής δικτατορίες βλέπετε, δημιουργούν και αγανακτησμένους πολίτες που λειτουργούν σαν εν ενεργεία υφαίστεια με πολύκροτες εκρήξεις.
Στον αθλητισμό ο οπαδός δεν πρέπει να είναι προϊόν χειραγώγησης. Μια τέτοια αφιλόξενη μεταχείριση θα κλείσει γήπεδα και γηπεδάκια. Και δε μένει τίποτα πια από τη μαγεία του αθλήματος, αν το γήπεδο δε μυρίζει οπαδούς.
{loadposition belowcontent}