«Υπερβολές…»

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ιστοσελίδα inside.com.cy, ο βοηθός προπονητής, Σίμος Ταραπουλούζης, σχολίασε μεταξύ άλλων την κριτική που ασκείται προς το πρόσωπο του Χριστάκη Χριστοφόρου ενώ την χαρακτήρισε ως αχαριστία…

Αναλυτικά

Δεν είστε και πολύ των δημόσιων τοποθετήσεων και συνεντεύξεων…

Λόγω του ότι είμαι βοηθός προπονητή προσπαθώ να αφήνω τον προπονητή να προβάλλεται περισσότερο, όμως και γενικά σαν χαρακτήρας, είμαι λίγο κλειστός.

Πώς ήταν αυτή η χρονιά μαζί με τον Απόλλωνα;

Η εμπειρία του Europa League ήταν κάτι το αξέχαστο για όσους ήμασταν φέτος στην ομάδα. Ήταν κάτι το μοναδικό και πρωτόγνωρο για όλους. Η διεκδίκηση του πρωταθλήματος και του κυπέλλου σε όλη τη χρονιά μας έδωσε το κίνητρο και την ενέργεια να μην χαλαρώσουμε σε καμία φάση. Γενικά, το ότι ήμασταν συνέχεια σε εγρήγορση και είχαμε στόχους ή καλύτερα καταφέραμε να είμαστε ζωντανοί και να ψάχνουμε συνέχεια νέα πράγματα, μας έκανε να γίνουμε καλύτεροι και να ανεβάσουμε επίπεδο.

Τι σημαίνει να δουλεύεις πλάι στον Χριστάκη Χριστοφόρου;

Με τον Χριστάκη έχουμε μία φιλία εδώ και πολλά χρόνια. Είναι ένας άψογος συνεργάτης. Σου δίνει την ευχέρεια να δουλέψεις το κομμάτι σου και να κάνεις τη δουλειά σου ανενόχλητος, μπορείς να ανταλλάξεις μαζί του απόψεις και γενικά ακούει τα πάντα, είναι πολύ ανοικτόμυαλος (κάτι που δεν βρίσκεις συχνά στο χώρο). Μπορεί να φιλτράρει αυτά που θέλει και να αφήσει αυτά που δεν θέλει. Βέβαια έχει πάντα τον τελευταίο λόγο. Για μένα είναι ένας τέλειος συνεργάτης και δεν το λέω γιατί πρέπει να πω ωραία λόγια, αλλά γιατί έτσι είναι.

Αυτό που σου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση δουλεύοντας μαζί του;

Ο τρόπος δουλειάς του, ότι είναι τόσο πολύ ανοικτόμυαλος, απίστευτα όμως. Ακούει τα πάντα και δέχεται την άποψη όλων των συνεργατών του, χωρίς ποτέ του να είναι απόλυτος.

Φέτος όμως άκουσε πολλά και κατ’ επέκταση και εσείς…

Άκουσε, ακούει και θα ακούσει πολλά, όσο καιρό ασχολείται με αυτό το επάγγελμα. Είναι ένα δύσκολο επάγγελμα και πρέπει να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τα πάντα. Νομίζω είναι έτοιμος. Έχει και την τύχη όσοι είμαστε γύρω του να τον στηρίζουμε απόλυτα σε αυτό που κάνει. Όσα ακούει ο ίδιος, αντανακλούν πάνω σε όλους μας. Τα ακούει αυτός σίγουρα γιατί είναι μπροστά, αλλά είναι αυτονόητο ότι αντανακλά και πάνω σε μας, τους συνεργάτες του.

Θεωρείτε αυτά που ακούσατε δικαιολογημένα ή άδικα και υπερβολικά;

Σίγουρα θεωρώ ότι είναι άδικα, αλλά είναι αναμενόμενα, γιατί σε αυτή τη δουλειά δεν μπορείς να αφήσεις όλο τον κόσμο ικανοποιημένο. Ο κόσμος πάντα θέλει κάτι περισσότερο. Εγώ συνεχώς λέω ότι ο κόσμος έχει δίκαιο. Ό,τι και να λέει. Απλώς είναι υπερβολική η κριτική που γίνεται και θεωρώ ότι είναι υπερβολική γιατί είναι Κύπριος ο Χριστάκης, είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας και αν ήταν οποιοσδήποτε ξένος σίγουρα θα ήταν πιο ήπια.

Έχουμε μάθει στην Κυπριακή κοινωνία να είμαστε ζηλόφθονες, δεν μας αρέσει η επιτυχία του διπλανού μας και στο πρώτο στραβοπάτημα όλοι σαν «ύαινες» προσπαθούμε να κατασπαράξουμε το θήραμα. Νομίζω έτσι είναι η Κυπριακή κοινωνία γενικότερα και το ποδόσφαιρο είναι μέρος της.

Όμως εμείς είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτό το φαινόμενο, δεν μπορεί να μας αλλάξει κάτι στον τρόπο σκέψης και λειτουργίας και θα συνεχίσουμε έτσι, με απώτερο σκοπό το καλό της ομάδας. Αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους, τότε πρόβλημά τους.

Να το πάρω ακόμη παρακάτω… Είναι αχαριστία αυτό που συμβαίνει κατά την άποψη σας;

Για μένα είναι ξεκάθαρο. Έχω την τάση να είμαι ξεκάθαρος στις απόψεις μου και είναι ο βασικός λόγος που δεν είμαι και τόσο κοινωνικός. Για μένα είναι ξεκάθαρη αχαριστία.

Μπορείτε να επεκταθείτε λίγο σε αυτό, την αχαριστία;

Ο Χριστάκης, πήρε μία ομάδα η οποία έπαιζε πολύ άσχημο ποδόσφαιρο. Ο κόσμος δεν πήγαινε καν στο γήπεδο γιατί δεν ήθελε να δει μία ομάδα που δεν του άρεσε το ποδόσφαιρο που έπαιζε. Κατάφερε(σε συνεργασία πάντα με τη διοίκηση του Νίκου Κίρζη), να πάρει κύπελλο ενάντια στο«μεγάλο εχθρό», την ΑΕΛ.

Κάτι που έδωσε τεράστια περηφάνια στον κόσμο, να πάρουν το τρόπαιο πάνω στην ΑΕΛ (και αυτό ο κάθε Απολλωνίστας το νοιώθει, όσο άσχημο και να ακούγεται το «περί εχθρού»). Έφτιαξε μία ομάδα που έπαιξε κατά διαστήματα εξαιρετικό ποδόσφαιρο, έβγαλε νεαρούς μετά από 10 χρόνια… Θυμίζω ότι, τελευταίος νεαρός που ανέβασε ο Απόλλωνας είναι ο Γιώργος Μερκής, που είναι σήμερα 29 χρονών. Κατάφερε να βγάλει τον Χάμπο (Χαράλαμπος Κυριάκου), τον Μάριο Στυλιανού, τον Άλεξ Κωνσταντίνου καιαφήνω έξω τους πιο νεαρούς, που ακόμη δεν πήραν σημαντικό χρόνο συμμετοχής, όπως ο Ανδρέας Φράγκος. Κατάφερε επίσης να κάνει μεγάλα πράγματα με πολύ χαμηλό μπάτζετ, σε σύγκριση με τους αντιπάλους μας. Είμαστε η 5η ομάδα σε μπάτζετ, αν πάρεις τους μεγάλους. ΑΠΟΕΛ, Ομόνοια, ΑΕΛ, Ανόρθωση είχαν πιο μεγάλο μπάτζετ από εμάς, ακόμη και η ΑΕΚ είχε πιο ψηλό. Ήταν εξαιρετικά χαμηλό αυτό του Απόλλωνα. Έκανε μία εξαιρετική πορεία, με πολλά επιτεύγματα και έχτισε μία ομάδα με μέλλον για τα επόμενα 10 χρόνια, αφού υπάρχει πλέον ο κορμός.

Δεν μπορώ ειλικρινά να εξηγήσω αυτή την πολεμική και την υπέρμετρη κριτική που ασκείται στον Χριστάκη Χριστοφόρου. Ε, μάλλον αυτό περιλαμβάνει μεγάλη δόση αχαριστίας.

Πόσο ήταν το φετινό μπάτζετ του Απόλλωνα;

Όσο αφορά στο μισθολόγιο, ήταν περίπου 2 εκατομμύρια.

Είχες παίξει ποδόσφαιρο για λίγο στην ΑΕΛ, όπως και ο Χριστάκης, για περισσότερα βεβαίως χρόνια. Πώς το αντιμετωπίσατε, όταν προσληφθήκατε απ’ τον Απόλλωνα;

Νομίζω και οι δύο έχουμε την ικανότητα, μέσα απ’ τα πολλά χρόνια, να μην έχουμε ποτέ δεθεί με καμιά ομάδα. Σε όλη μας τη ζωή δεν μας είδε κάποιος σε καμία κερκίδα να φωνάζουμε υπέρ ή εναντίον κάποιας ομάδας ή να πανηγυρίσουμε κάποιο γκολ ομάδας, ειδικά Κυπριακής. Είμαστε ξεκάθαρα επαγγελματίες. Η οικογένεια του Χριστάκη θα έλεγα είναι περισσότεροι με τον Απόλλωνα, από πριν να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της ομάδας. Η δική μου οικογένεια είναι με άλλη ομάδα.

Ποιο προπονητή θαυμάζεις;

Τρεις προπονητές θαυμάζω στο εξωτερικό, που είναι για μένα κορυφαίοι και σκοπός μου να πάρω όσα περισσότερα στοιχεία μπορώ από αυτούς. Είναι οι Μουρίνιο, Σερ Άλεξ και Γκουαρδιόλα. Ο καθένας στον τομέα του, όπως ο Μουρίνιο στην ψυχολογία, ο Σερ Άλεξ που είναι για μένα ο τέλειος manager, ενώ ο Γκουαρδιόλα είναι ο προπονητής που μεταφέρει τη φιλοσοφία του σε όποια ομάδα δουλέψει.

Υπάρχουν δηλαδή όνειρα για τον Σίμο Ταραπουλούζη…

Τα όνειρα μου είναι βεβαίως να γίνω πρώτος προπονητής και να εργαστώ στο εξωτερικό. Απλώς δεν σκέφτομαι το πότε θα γίνει. Πιστεύω στο timing, ότι θα το φέρει η μοίρα και θα εκμεταλλευτώ την ευκαιρία όταν παρουσιαστεί. Τώρα είμαι πολύ ικανοποιημένος με τη δουλειά στον Απόλλωνα μαζί με τον Χριστάκη Χριστοφόρου και έτσι δεν βάζω όρια. Το μεγαλύτερο μου όνειρο μπορώ να πω είναι περισσότερο το εξωτερικό.

Το συμβόλαιο με τον Απόλλωνα πότε λήγει; Υπήρξαν επαφές για ανανέωση;

Τέλη Μαΐου τελειώνει το συμβόλαιο. Ανεπίσημα υπήρξε επαφή, έχουμε μιλήσει με την ομάδα για ανανέωση. Γραπτώς όμως ακόμη τίποτα. Πάντα ξέρουμε στη ζωή του προπονητή ότι τα δεδομένα αλλάζουν από εβδομάδα σε εβδομάδα. Δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Σίγουρα θέλουμε και οι δύο μεριές να συνεχίσουμε τη δουλειά που έχουμε ξεκινήσει. Ελπίζουμε να μας βοηθήσουν και τα αποτελέσματα, ώστε να συνεχίσουμε τη συνεργασία.

Μετά από ένα χρόνο εργασίας στον Απόλλωνα, τι σημαίνει πλέον για εσάς η ομάδα;

Εκτός του ότι είναι η δουλειά μας, που είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα, είναι πλέον η ζωή μας. Όλο το πρόγραμμά μας είναι γύρω απ’ τον Απόλλωνα. Η οικογένεια δυστυχώς έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Είναι 24 ώρες το 24ωρο, υπάρχει δεν υπάρχει προπόνηση. Υπάρχουν συναντήσεις, μελέτη και πολλά άλλα.

Μία μικρή παρένθεση εδώ για την οικογένειά μου, που τραβάει μεγάλο ζόρι. Ειδικά η γυναίκα μου και τα δύο μου παιδιά που δεν με βλέπουν καθόλου και προσπαθώ στις ελάχιστες ελεύθερες ώρες που έχω, να είμαι μαζί τους. Θα έλεγα καλά και αντέχουν, και μέσω αυτής της πρώτης μου συνέντευξης, νοιώθω την ανάγκη, μέσα από την καρδιά μου, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί είναι εκεί και με… αντέχουν (γέλια).

Πώς θα σχολίαζες τη σημερινή Λεμεσό;

Είναι μία πανέμορφη πόλη, λόγω της θάλασσας και της παραλιακής ανάπτυξης. Λόγω νοοτροπίας ο Λεμεσιανός είναι φιλόξενος και «έξω καρδιά». Νομίζω έχει κάποιες ιδιαιτερότητες, κάποια συν και πλην, όμως στο σύνολό του θα έλεγα η ζυγαριά γέρνει προς το θετικό. Ως πόλη, δεν είναι τυχαίο που έρχονται τόσοι ξένοι να ζήσουν εδώ. Προσφέρει ένα τρόπο ζωής που ταυτόχρονα είναι ήρεμος, αλλά και «extreme». Μπορείς να ζήσεις τα πάντα. Για την Κύπρο είναι μία ιδανική πόλη.

Ποια είναι τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας προπονητής;

Το κυριότερο είναι οι σχέσεις και η διαχείριση πρώτα του προσωπικού και μετά των ποδοσφαιριστών. Είναι ιεραρχία, πρέπει να τη δείξεις και να την αποδείξεις. Μετά είναι οι σχέσεις μεταξύ των παικτών. Πάντα υπάρχει αμφισβήτηση από τους ποδοσφαιριστές προς τον προπονητή, όποιος και να είναι.

Πρέπει να τους δείξεις και να τους αποδείξεις ποιος είσαι και ότι έχεις τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Απ’ εκεί κερδίζεις τους παίκτες και τους συνεργάτες σου. Είναι πιστεύω κάτι που έχουμε καταφέρει στον Απόλλωνα. Είμαστε όλοι σαν μία οικογένεια. Είναι αρκετά δύσκολο να το καταφέρεις αυτό στην Κύπρο.Ο Απόλλωνας έχει για πολλούς ένα ακόμη έξτρα πρόβλημα. Έχει πολλούς Κύπριους. Συνήθως οι πολλοί Κύπριοι δημιουργούν πολλά προβλήματα. Γιατί ο Κύπριος έχει τους συγγενείς του, τους φίλους του, τους δημοσιογράφους, τους φίλους στο συμβούλιο και στην κερκίδα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεκινήσει ένας πόλεμος, μία ανησυχία γιατί δεν παίζει ο δικός τους. Ενώ ο ξένος είναι πολύ διαφορετικό, είτε παίζει, είτε δεν παίζει, κυρίως λόγω του ότι αυτοί όλοι οι δικοί που προανέφερα, είναι στο εξωτερικό.

Δηλαδή εσείς προτιμάτε τους ξένους ποδοσφαιριστές;

Σαφέστατα όχι. Απλά εκθέτω μία πραγματικότητα. Θα έλεγα ότι πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι δίκαιος και σωστός απέναντι και στους Κύπριους ποδοσφαιριστές (που λόγω νοοτροπίας είναι και πιο δύσκολο να το αποδεχτούν). Και σίγουρα να τους «αναγκάσεις» με τον τρόπο σου να μπουν στο σωστό δρόμο.

Έχειόμως την τύχη ο Απόλλωνας, οι δικοί του Κύπριοι παίκτες να είναι στο σωστό δρόμο και εμείς ως προπονητικό team να μην αντιμετωπίζουμε τέτοια αρνητικά φαινόμενα. Είτε παίξουν, είτε δεν παίξουν, έχουν αποκτήσει μία νοοτροπία ότι πρέπει να προσπαθούν περισσότερο και να μην προσπαθούν μέσω τρίτων. Γι’ αυτό άλλωστε θέλουμε να φέρουμε κι άλλους Κύπριους.

Η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα σας;

Ήταν μία περίεργη φάση στην αγαπημένη μου Αναγέννηση Γερμασόγειας που ήμουν προπονητής για 7 χρόνια. Φθάσαμε σε ένα σημείο να έπρεπε να κάνουμε αγώνα στημένο.

Κάτι το οποίο δεν δέχτηκα. Ήταν το δίλημμα της διοίκησης αν θα μείνω ή αν θα φύγω και όταν επέμενα ότι δεν θα στήσω αγώνα μου είπαν εντάξει, εάν δεν κερδίσεις, τότε θα φύγεις. Μάλιστα ήταν υπέρ μας το στήσιμο, όχι εναντίον μας. Κερδίσαμε το παιχνίδι και το πρωτάθλημα Δ’ κατηγορίας τότε και έτσι αναγκάστηκε η διοίκηση να με κρατήσει.

Ήταν μία πολύ δύσκολη απόφαση. Ήταν ένας συνδυασμός αποτελεσμάτων, έπρεπε να κερδίσουμε ένα και να χάσουμε ένα άλλο. Έχω ορκιστεί απ’ την ημέρα που ξεκίνησα να ασχολούμαι, ότι δεν θα μπω σε αυτή τη διαδικασία με τα στημένα και τώρα δεν το παίζω αδιάφθορος (που είναι και της μόδας αυτή η λέξη), απλά αυτός είμαι.

Θυμάμαι ακόμη μία δύσκολη φάση, με ένα περιστατικό που ήταν άσχημο και θετικό μαζί. Ήταν η περίπτωση του fair play. Κατά τη διάρκεια της θητείας μου στην Αναγέννηση, σε ένα παιχνίδι με την ΑΠΕΠ Πελενδρίου, ο αντίπαλος παίκτης σταμάτησε για να τηρήσει το fair play και εμείς κάναμε το σουτ και σκοράραμε. Σ το επόμενο λεπτό έδωσα οδηγία στους παίκτες να βάλουμε αυτογκόλ για να μην κερδίσουμε άδικα. Στο τέλος χάσαμε το ματς και το άσχημο ήταν η αντίδραση των παικτών στο τέλος, γιατί τους είχα δώσει την οδηγία να βάλουν το αυτογκόλ. Στο τέλος όμως υπήρξε η Θεία δίκη, στην οποία πιστεύω πολύ, και πετύχαμε τους στόχους μας. Οι παίκτες μέχρι σήμερα το θυμούνται και νιώθουν περήφανοι.

Μπορεί να δώσεις περισσότερα στοιχεία για το στημένο;

Τότε θα πρέπει να με καλέσει η αστυνομία για κατάθεση…

Θα ήθελα να μου σχολιάσεις εκείνο το περιστατικό με την καταγγελία της ΑΕΛ για κατασκοπεία απ’ τον Χριστάκη Χριστοφόρου…

Δόθηκε υπερβολική σημασία για άλλους σκοπούς, σε ένα περιστατικό το οποίο δεν εξακριβώθηκε ποτέ αν είναι αλήθεια. Θέλω και δύο λόγια για τον κόσμο του Απόλλωνα.

Σίγουρα δεν κριτικάρουν μόνο… 

Ένα παιχνίδι που θα μου μείνει αξέχαστο όλη μου τη ζωή ήταν αυτό με τη Νις στη Γαλλία. Είχαμε γύρω στους χίλιους φιλάθλους που δεν σταμάτησαν λεπτό να φωνάζουν. Νομίζω ήταν αυτοί που μας κράτησαν και μας έδωσαν την πρόκριση. Ήταν απίστευτη η βοήθεια που μας έδωσαν.

Το λέω τώρα και ανατριχιάζω. Πιστεύω πραγματικά ότι αυτοί οι χίλιοι είχαν μερίδιο στην πρόκριση, αφού έδωσαν μεγάλη ώθηση στους ποδοσφαιριστές, για να πετύχουν εκείνο το θαύμα. Γενικότερα, ο κόσμος του Απόλλωνα ήταν και είναι δίπλα μας. Ειδικά στην αρχή της χρονιάς ήταν πάρα πολύ κοντά μας. Νιώθω ότι κάπου στα δύσκολα, έχουν τη νοοτροπία του Κύπριου, εύκολα απογοητεύονται, εύκολα ενθουσιάζονται. Έχουν απογοητευτεί και δυστυχώς τώρα, προς το τέλος της χρονιάς, δεν είναι τόσο κοντά, ούτε σαν όγκος, ούτε σαν παλμός.

Θα τους δώσω την υπόσχεση ότι θα τους αναγκάσουμε να ξαναέρθουν στα γήπεδα και να είναι δίπλα μας, όπως ήταν στην αρχή της σεζόν.

{loadposition belowcontent}