Των εξήντα «μικροί» ΘΡΥΛΟΙ… (Μέρος Γ’)

Παρόλο που ο διαγωνισμός έκλεισε πριν την καθορισμένη ημερομηνία (29/3/14), ο www.apollon365.news σας παρουσιάζει τους εναπομείναντες ποδοσφαιριστές που επιλέχθηκαν βάσει των κριτηρίων της εταιρείας. Παραθέτουμε συνοπτικά, τις σημαντικότερες στιγμές του κάθε μέσου που υπηρέτησε την φανέλα του Απόλλωνα μας.

Μέσοι

Πανίκος Κρυστάλλης (1957-1960, 1963-1967)

Ο «άρχοντας» του κυπριακού ποδοσφαίρου, σημαία της δεκαετίας του 60′ μιας κι υπήρξε άχραντος υπηρέτης της ιστορίας του θρύλου. Μεταπήδησε από την συμπολίτισσα ΑΕΛ το 1957, κι εντάχθηκε στο ποδοσφαιρικό τμήμα του Απόλλωνος κατακτώντας δύο φορές το βαρύτιμο κύπελλο έχοντας και συμμετοχή στο πρώτο τελικό του συλλόγου με την Ομόνοια Λευκωσίας στον οποίο ηττηθήκαμε. Το 1960 αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος πετυχαίνοντας 26 τέρματα. Την περίοδο 1961-1963, αγωνίστηκε στο ελλαδικό πρωτάθλημα με τα χρώματα της ΑΕΚ Κωνσταντινουπόλεως κατακτώντας τον τίτλο την πρώτη κιόλας χρονιά. Αν και πολυθεσίτης, ήταν ένα από τα πολυτιμότερα «δεκάρια» που γέννησε το νησί μας , με άριστη τεχνική κατάρτιση και μπαλιές ακριβείας. Μάλιστα με το ποιοτικό ποδόσφαιρο που έπαιζε, προκάλεσε τον θαυμασμό ακόμη κι αγγλικών ομάδων. Κανείς δεν γνωρίζει που θα κατέληγε η καριέρα του, αν αποδεχόταν την πρόταση συνεργασίας με την ομάδα της Bolton. Αγωνίστηκε επίσης στα πρώτα δύο ευρωπαϊκά παιχνίδια του συλλόγου, με την Στάνταρ Λιέγης και Βάσα Βουδαπέστης για τον θεσμό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, το 1966 και 1967 αντιστοίχως.

Γιαννάκης Βασιλειάδης (1957-1970)

Σπουδαίος μέσος, με ευχέρεια στο σκοράρισμα, υπηρέτησε τον θρύλο κατακτώντας τα πρώτα δύο κύπελλα στην ιστορία του συλλόγου και συνεπώς συμμετείχε στις πρώτες ευρωπαϊκές του αναμετρήσεις ( Στάνταρ Λιέγης και Βάσα Βουδαπέστης). Καταλυτική ήταν η προσφορά του ιδίως στην δεύτερη κατάκτηση, αφού σ’ εκείνον τον αλησμόνητο τελικό κατόρθωσε να αναχαιτίσει τις πλείστες των προσπαθειών της Αλκής, διατηρώντας έτσι ανέπαφη την εστία του αείμνηστου Γιαννάκη Παπαϊωάννου.

Κρίστης Βέβης (1957-1965)

Παρότι υπήρξε ποδοσφαιριστής της ΑΕΛ, ο Κρίστης Βέβης συνέδεσε το όνομα του πρωτίστως με την υπέρτατη λατρεία που έτρεφε και τρέφει για τον Απόλλωνα. Μέχρι και σήμερα δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί συνέντευξη τύπου της διοίκησης, και να μην παρευρεθεί ο «βράχος» του θρύλου μας. Απέκτησε αυτό το προσωνύμιο δικαίως, γιατί στα αγωνιστικά του καθήκοντα ήταν κυριολεκτικά βράχος, «σβήνοντας» κάθε απέλπιδα προσπάθεια δημιουργίας επικίνδυνης φάσης των αντιπάλων. Υπήρξε παράλληλα εκτός από αρχηγός του ποδοσφαιρικού τμήματος, μέλος του διοικητικού συμβουλίου καθώς και έφορος της ομάδας. Αποτέλεσε καταλύτης στην επίτευξη ανέγερσης του σύγχρονου ιδιόκτητου οικήματος που στεγάζει μέχρι και σήμερα τον σύλλογο.

Πανίκος Γιολίτης (1964-1975)

Ένας από τους καλύτερους επιθετικούς μέσους της ομάδας μας, υπηρέτησε στις τάξεις του θεού για μία δεκαετία. Αναδείχτηκε δύο φορές κυπελλούχος, έχοντας μάλιστα σημειώσει ένα εκ των τεσσάρων τερμάτων κατά της Νέας Σαλαμίνας στον τελικό που διεξήχθη στις 26 Ιουνίου του 1966. Η συνεισφορά του μεγάλη για την επικράτηση, αφού με το τέρμα που σημείωσε έφερε εκ νέου στα ίσα το παιχνίδι «ξεμπλοκάροντας» παράλληλα τα πόδια των συμπαιχτών του, με αποτέλεσμα εφτά λεπτά αργότερα να γυρίσουμε το παιχνίδι. Αγωνίστηκε επίσης στον πρώτο τελικό στην ιστορία του συλλόγου, ενάντια στην Ομόνοια Λευκωσίας όπου γνωρίσαμε την ήττα. Το όνομα του είναι συνυφασμένο με τα πρώτα ευρωπαϊκά βήματα του συλλόγου μας (Στάνταρ Λιέγης και Βάσα Βουδαπέστης).

Χριστάκης Γιολίτης (1969-1979)

Από τα καλά οχτάρια του Απόλλωνα, υπηρέτησε κι αυτός, όπως τον αδελφό του για μια δεκαετία την γαλανόλευκη φανέλα. Η επαφή του με τα δίκτυα ήταν ικανοποιητική με αποκορύφωμα την ποδοσφαιρική περίοδο 1972-1973, όπου χρίστηκε πρώτος σκόρερ της ομάδας με 11 τέρματα. Αγωνίστηκε σε μία δύσκολη εποχή του συλλόγου, στην οποία βρισκόταν τις πλείστες χρονιές στο μέσο του βαθμολογικού πίνακα, και με απανωτές αποτυχίες στον θεσμό του κυπέλλου. Μέσα στις αντιξοότητες ο Χριστάκης Γιολίτης κράτησε τα λάβαρα ψηλά, όπως αρμόζει στην ιστορία ενός μεγάλου σωματείου.

Νίκος Μέης (1970-1975)

Αγωνίστηκε κι αυτός με τα χρώματα του θεού, στην μοναδική δεκαετία που το ποδοσφαιρικό μας τμήμα δεν κατέστησε εφικτή την διάκριση, σε κανένα από τους δύο εγχώριους θεσμούς. Παρ’ όλα αυτά, διακρίθηκε για τον μόχθο που κατέβαλλε στον αγωνιστικό χώρο αγωνιζόμενος είτε ως εξάρι ή οχτάρι.

Βάλτερ Βέβης (1973-1977, 1978-1983)

Γιός του μεγάλου Κρίστη Βέβη, δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει αλλότρια πορεία, από αυτήν της Απολλώνειας γαλούχησης. Στα δέκα του χρόνια εντάσσεται στις ακαδημίες του θρύλου και τέσσερα χρόνια αργότερα ο αείμνηστος Ανδρέας Λοΐζου, του δίνει «προαγωγή» στην δεύτερη ομάδα. Αγωνίζεται για πρώτη φορά με την ανδρική ομάδα το 1974 ενάντια στον Ολυμπιακό Λευκωσίας, σημειώνοντας κιόλας το μοναδικό τέρμα της αναμέτρησης. Μέσος μεγάλης κλάσης ταξιδεύει για την Γερμανία (ελέω σπουδών), συμμετέχοντας στην Γ’ κατηγορία με τα χρώματα της Holstein Keil. Η γερμανική ομάδα κατορθώνει να ανέβει στην Β’ κατηγορία με την αμέριστη συνεισφορά του Βάλτερ Βέβη. Παρόλο που είχε αρκετές προτάσεις για να παραμείνει στο Γερμανικό πρωτάθλημα, έπραξε το δέον για αυτόν, που δεν ήταν άλλο από την επιστροφή του στην ομάδα της καρδιάς του. Αγωνίστηκε τόσο στον πρώτο, όσο και στον επαναληπτικό τελικό με αντίπαλο την Ομόνοια Λευκωσίας. Αλησμόνητη η στιγμή που μετουσιώνει το πέναλτι σε τέρμα, ισοφαρίζοντας για τον Απόλλωνα μας στις καθυστερήσεις του αγώνα. Λόγω τραυματισμού στον αχίλλειο τένοντα, αναγκάστηκε να τερματίσει την καριέρα του, στην πιο ώριμη ποδοσφαιρική ηλικία των 27 χρόνων. Έμεινε ωστόσο κοντά στις ακαδημίες του συλλόγου, αναδεικνύοντας αρκετά από τα ταλέντα που κοσμούν σήμερα το Κυπριακό Ποδόσφαιρο. Κορυφαία ευρωπαϊκή του ανάμνηση πέρα από τις δύο αναμετρήσεις κόντρα στην Μπαρτσελόνα για τον θεσμό Κύπελλο Κυπελλούχων το 1982, ήταν βεβαίως τα λάβαρα που αποκόμισε με την ολοκλήρωση του πρώτου ενενηντάλεπτου. Ο Βαλτέρ, πλησίασε τον ομόγλωσσο του Σούστερ και του ζήτησε να ανταλλάξουν φανέλες. Δεν του έφτανε το ένα λάβαρο, είχε το «θράσος» να ζητήσει από τον Γερμανό και δεύτερο. Ήθελε σώνει και καλά να πείσει τον τρελό Αργεντινό να του δωρίσει και την δικιά του φανέλα. Όπερ και εγένετο: ο Βάλτερ Βέβης γίνεται κάτοχος της πρώτης ευρωπαϊκής φανέλας που ίδρωσε ο θρυλικός Ντιέγκο Μαραντόνα!

Γιαννάκης Γιαγκουδάκης (1974-1995)

Πως δύναται κανείς να χωρέσει σε μια μικρή παράγραφο την πεμπτουσία που απορρέει από την προσφορά του Καπετάνιου; Εξαιρουμένης μιας χρονιάς (1974 αγωνίστηκε στον Εθνικό Αστέρας) το υπόλοιπο της ποδοσφαιρικής του καριέρας είναι συνυφασμένο με την ιστορία του Απόλλωνα μας. Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και κύπελλα συμμετέχοντας και σε τέσσερεις χαμένους τελικούς. Ανέλαβε αρχηγός το 1979 κι έκτοτε αποτέλεσε την ψυχή της ομάδας, διανύοντας αμέτρητα χιλιόμετρα τόσο στην ανασταλτική λειτουργία όσο και στις επιθετικές επελάσεις, σημειώνοντας πάνω από 50 τέρματα. Μάλιστα την περίοδο 1980-1981 αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του θρύλου, παραβιάζοντας τις αντίπαλες εστίες οκτώ φορές. Οι συμμετοχές του στο πρωτάθλημα ήταν πέραν των 450, ενώ στους αγώνες κυπέλλου αγωνίστηκε σχεδόν σε 100 αγώνες. Άξιον αναφοράς η βράβευση του από την ΕΑΚ το 1982, ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της χρονιάς. Διετέλεσε και προπονητής του ποδοσφαιρικού τμήματος την χρονιά του 2004. Περιληπτικά τα ευρωπαϊκά του κατορθώματα:
• Ισοπαλία με την περίφημη Μπαρτσελόνα (Κύπελλο Κυπελλούχων 1982)
• Πρώτη ευρωπαϊκή νίκη – επί της Μάλμοε ( Κύπελλο Κυπελλούχων 1986)
• Πρώτη πρόκριση – επί της Κραϊόβα (Κύπελλο Πρωταθλητριών 1991)
• Δεύτερη πρόκριση – επί της Βατς (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993)
• Ίντερ – Απόλλων 4-3!!! (συνολικό αποτέλεσμα) με την μετέπειτα κατακτήτρια του θεσμού (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993)
• Σιόν–Απόλλων 2-3 Κατά πολλούς η καλύτερη εμφάνιση που έκανε ποτέ, κυπριακή ομάδα στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Κι ας χάθηκε η πρόκριση στα τελευταία λεπτά. (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1994).

Γιαννάκης Ιωάννου (1974-1989)

Ο «μάγος της μπάλας», κι επιτελικός μέσος που πρόσδιδε αίγλη δημιουργικότητας και τσαμπουκά στην απαιτητική θέση του δεκαριού. Ο Γιαννάκης Ιωάννου αρχίνησε την λαμπρή ποδοσφαιρική του καριέρα από την ομάδα του Ευαγόρα Κάτω Αμιάντου, ενώ το 1974 εντάχθηκε στο δυναμικό του Απόλλωνα μας, όπου έμελλε να αγωνιστεί για δεκαπέντε συναπτά έτη. Συμμετείχε στους χαμένους τελικούς του 82′ και 87′ κερδίζοντας όμως ένα κύπελλο ενάντια στον ΑΠΟΕΛ το 1986. Πέραν του δημιουργικού κομματιού, ο Γιαννάκης Ιωάννου, το «10 το καλό» όπως τον χαρακτηρίζει μέχρι και σήμερα το φίλαθλο κοινό, βοηθούσε και στο σκοράρισμα. Ενδεικτικό αυτού, τα 57 τέρματα που σημείωσε στον θεσμό του πρωταθλήματος, καθώς επίσης και το χιλιοστό του συλλόγου στην Α’ Κατηγορία, σ’ εκείνη την αλησμόνητη κατατρόπωση της Ανόρθωσης με 5-0 μέσα στο Τσίρειο Στάδιο το 1987. Χαραγμένα στην μνήμη κάθε Απολλωνίστα, τα λόγια του «τρελού» Αλέφα, ο οποίος διετέλεσε για λιγότερο από μήνα προπονητής του θρύλου: «Τι κάνεις εσύ εδώ; Εσύ είσαι γι’ άλλα, πιο μεγάλα, πιο λαμπερά» Ο αείμνηστος Γιαννάκης Ιωάννου, ο ποδοσφαιριστής που κατάθετε την ψυχή του στο χορτάρι για τον Απόλλωνα, «έφυγε» στις 19 Μαρτίου του 2009, ντύνοντας στα μαύρα σύσσωμη την Απολλωνίστικη οικογένεια. Αγωνίστηκε σε όλες τις ευρωπαϊκές αναμετρήσεις της δεκαετίας του 80′ εκ των οποίων οι πιο «ηχηρές» στιγμές του ήταν σαφώς η ιστορική ισοπαλία (1-1) με την Μπαρτσελόνα του Μαραντόνα και του Σουστέρ (Κύπελλο Κυπελλούχων 1982), πρώτη νίκη του συλλόγου στην Ευρώπη επί της Μάλμοε με 2-0 (Κύπελλο Κυπελλούχων 1986) και η περίφημη ισοπαλία με την Ρεάλ Σαραγόσα (1-1) για τον θεσμό Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1989.

Ντέιβιντ Κένι (1983-1992, 1992-1995)

Από τα πιο αξιόλογα οχτάρια της μεσαίας γραμμής του θρύλου, με μια πολυετή θητεία εξαιρουμένης της χρονικής περιόδου 1992-1993 που πήρε μεταγραφή στον ΑΠΟΕΛ. Ευτύχησε να συγκαταλέγεται το όνομα του, στις χρυσές σελίδες του ένδοξου Απόλλωνα Λεμεσού. Δικαίως, αφού αναδείχτηκε πρωταθλητής και κυπελλούχος δύο φορές, ενώ αγωνίστηκε και στον πρώτο «εμφύλιο» του 87′. Μάλιστα την πρώτη φορά που κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο στις 23 Ιουνίου του 1986 απέναντι στον ΑΠΟΕΛ, είχε σημειώσει το πρώτο από τα δύο τέρματα της ομάδας μας με εύστοχο χτύπημα πέναλτι, ανοίγοντας ουσιαστικά τον δρόμο για τον τρίτο τίτλο στην ιστορία μας. Στα γήπεδα της Ευρώπης πραγμάτωσε στόχους τεράστιους, αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος της ποδοσφαιρικής Κύπρου την τότε εποχή. Πέραν από την πρώτη Ευρωπαϊκή νίκη του θρύλου επί της Μάλμοε με 2-0 (Κύπελλο Κυπελλούχων 1986), αγωνίστηκε σ’ εκείνη την επική ανατροπή κόντρα στην Κραϊόβα (Κύπελλο Πρωταθλητριών 1991) όπου ο Απόλλωνας έφερε τα πάνω κάτω, καταγράφοντας την πρώτη του πρόκριση στην Γηραιά ήπειρο. Αξιοσημείωτη και η εκπληκτική εμφάνιση στον επαναληπτικό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη Λίβερπουλ, όπου ηττηθήκαμε με 1-2 (Κύπελλο Κυπελλούχων 1992).

Ιωσηφίδης Γιώργος (1989-1998, 2001-2003)

Ένας από τους πιο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που γέννησε το νησί της Αφροδίτης. Μετρά με την φανέλα του θεού πάνω από 150 εμφανίσεις στο εγχώριο πρωτάθλημα, σημειώνοντας παράλληλα 22 τέρματα. Αγωνιζόταν στο δεξί φτερό, ενώ προς το τέλος της καριέρας του έπαιξε σε κάποια παιχνίδια ως δεξής οπισθοφύλακας, χωρίς να περιορίζονται οι επιθετικές του εμπνεύσεις καλύπτοντας όλο τον δεξί διάδρομο. Με την αγαπημένη του ομάδα κατέκτησε 2 πρωταθλήματα κι ένα κύπελλο ενώ είχε συμμετοχή και στους τρείς χαμένους τελικούς (δύο με ΑΠΟΕΛ, έναν με Ανόρθωση). Αξέχαστη, η εξαίσια εμφάνιση του θρύλου και στις δύο αναμετρήσεις με την Ίντερ (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993), ιδίως στον επαναληπτικό αγώνα, στον οποίο σημείωσε το τρίτο τέρμα της ομάδας μας με μια πισινή κεφαλιά διαμορφώνοντας το τελικό 3-3 . Το 1998 αποχωρεί από τις τάξεις του συλλόγου κι επανέρχεται το 2001 παραμένοντας για δύο ακόμη συναπτά έτη. Διετέλεσε επίσης και τεχνικός των κυανόλευκων το 2011. Η Ευρωπαϊκή μέθη που βίωσε με το τιμημένο έμβλημα μεγάλη. Ωστόσο σας παραθέτουμε τα σημαντικότερα επιτεύγματα εν συνόψει :
• Ρεάλ Σαραγόσα – Απόλλων (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1989)
• Πρώτη πρόκριση – επί της Κραϊόβα (Κύπελλο Πρωταθλητριών 1991)
• Δεύτερη πρόκριση – επί της Βατς (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993)
• Ίντερ – Απόλλων 4-3!!! (συνολικό αποτέλεσμα) με την μετέπειτα κατακτήτρια του θεσμού (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993)
• Τρίτη πρόκριση – επί της ΜΙΠΑ (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1997)

Ευγένιος Πτακ (1989-1992)

Αντιστρόφως ανάλογη είναι η διάρκεια της χρονικής περιόδου που αγωνίστηκε στον Απόλλωνα μας , με την συνεισφορά του, στην μεγιστοποίηση του εκτοπίσματος του συλλόγου. Ο αριστερός χαφ πανηγύρισε το πρώτο πρωτάθλημα του συλλόγου κι αποχαιρέτησε το οικοδόμημα του Απόλλωνα με το τέταρτο κύπελλο στην ιστορία του. Στον τελικό του 1992 απέναντι στην Ομόνοια Λευκωσίας, το «πολωνικό άλογο» ανέλαβε την εκτέλεση του πέναλτι που προηγουμένως είχε κερδίσει ο Πάμπος Πίττας, στέλνοντας τους χιλιάδες των οπαδών του θεού στους εφτά ουρανούς. Στην πρώτη Ευρωπαϊκή πρόκριση του θρύλου άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του, αφού χρίστηκε σκόρερ σ’ εκείνη την επική ανατροπή κόντρα στην Κραϊόβα με 3-0 (Κύπελλο Πρωταθλητριών 1991). Εν συνεχεία, ο Απόλλων κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον Ερυθρό Αστέρα, με τον Πτακ να σημειώνει το μοναδικό τέρμα της Λεμεσιανής ομάδας (3-1).

Μιλένκο Σπόλιαριτς (1992-2003)

Ο απόλυτος «μαέστρος της μπάλας», ο «διδάσκαλος» και για το πλείστο φίλαθλο κοινό της νήσου, το ανώτερο ποδοσφαιρικό ταλέντο που ευτυχήσαμε να απολαύσουμε στα γήπεδα μας. Με την φανέλα του Απόλλωνος χρίστηκε από μια φορά, πρωταθλητής και κυπελλούχος. Πως δύναται να λησμονήσει κανείς, εκείνο το ανεπανάληπτο παιχνίδι με την Ομόνοια Λευκωσίας, στο οποίο χρειαζόμασταν μόνο την νίκη για να στεφθούμε πρωταθλητές; Έχοντας συμπληρώσει την κανονική διάρκεια του αγώνα και διανύοντας πλέον τις καθυστερήσεις, αναλαμβάνει την εκτέλεση ενός φάουλ, πλάγια της αντίπαλης περιοχής, ο σπεσιαλίστας Σέρβος. Όλοι ανέμεναν να σεντράρει αλλά λογάριασαν δίχως την μεγάλη κλάση του Μιλένκο, που μ’ ένα άψογο κτύπημα, έστειλε την μπάλα στο πλεκτό του Χαρίτου και σύσσωμο τον Απολλωνίστικο κόσμο σ’ ένα άνευ προηγουμένου παραλήρημα. Τις ευρωπαϊκές επιτυχίες της δεκαετίας του 90′, ο Απόλλωνας οφείλει σε μεγάλο βαθμό στη δεινότητα του Σέρβου να σκοράρει, αψηφώντας με περίσσιο «θράσος» το εκάστοτε μέγεθος των αντιπάλων. Τα έντεκα τέρματα που σημείωσε στα σαλόνια της Ευρώπης, τον καθιστούν ως πρώτο σκόρερ όλων των εποχών του συλλόγου μας. Εν περιλήψει, οι κυριότερες στιγμές του στα χορτάρια της Γηραιάς Ηπείρου:
• Έστειλε την μπάλα στα δίκτυα της Λίβερπουλ δύο φορές (Κύπελλο Κυπελλούχων 1992)
• Δεύτερη πρόκριση – επί της Βατς σημειώνοντας ένα από τα τέσσερα τέρματα (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993)
• Ίντερ – Απόλλων 4-3!!! (συνολικό αποτέλεσμα) με την μετέπειτα κατακτήτρια του θεσμού. Χρίστηκε σκόρερ για το ένα από τα τρία τέρματα. (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1993)
• Σιόν–Απόλλων 2-3 Κατά πολλούς η καλύτερη εμφάνιση που έκανε ποτέ, κυπριακή ομάδα στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Κι ας χάθηκε η πρόκριση στα τελευταία λεπτά. Πέτυχε το δεύτερο τέρμα της ομάδας μας. (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1994)
• Τρίτη πρόκριση – επί της ΜΙΠΑ (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1997)
• Καταλυτική η συνεισφορά του στο έπος του 1998 (16 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης), όπου στην πρώτη φάση του θεσμού σημείωσε τα δύο εκ των τριών τερμάτων που πέτυχε η ομάδα μας ενάντια στην Εκράνας. (Κύπελλο Κυπελλούχων 1998)
• Πρόκριση επί των Τιράνων Αλβανίας πετυχαίνοντας ένα από τα τρία τέρματα. (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 2001)

Ντάνιελ Κιντέρος (2008-2011)

Ανασταλτικός χαφ της ομάδας μας που παρόλη την ολιγόχρονη θητεία του, κέρδισε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά κάθε Απολλωνίστα. Άλλωστε κι ο ίδιος, είχε δηλώσει σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις ως αρχηγός του Απόλλωνα, πως λάτρεψε τον μαγευτικό κόσμο του θρύλου και την ομάδα, καθώς γιόρτασε μαζί τους το μοναδικό τρόπαιο στην καριέρα του. Με τις αρχηγικές εμφανίσεις του, ήταν ένας εξ αυτών που οδήγησαν την Λεμεσιανή ομάδα στον τελικό του 2010. Ήταν από δική του μακρινή μπαλιά ακριβείας, που προήλθε το δεύτερο τέρμα της ομάδας μας, διαμορφώνοντας το τελικό Απόλλων – ΑΠΟΕΛ 2-1. Αξίζει να αναφερθεί, πως διετέλεσε και τεχνικός διευθυντής του Απόλλωνος για περίπου έξι μήνες. «ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΣΑΣ», αυτή του η φράση θα ηχεί αδιάκοπα στο πέρασμα των χρόνων μες τα τσιμέντα της Δυτικής.

Ρασίντ Χαμντανί (2011-)

Ο «βιονικός» ανασταλτικός μέσος του συλλόγου μας, που ακατάπαυστα διανύει αμέτρητα χιλιόμετρα καταθέτοντάς με ζήλο την ψυχή του στο χορτάρι. Μέσα σε μια πλειάδα μέτριων ποδοσφαιριστών της χρονιάς του 2011, ο Μαροκινός φάνταζε όαση στα μάτια των Απολλωνιστών. Δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός, πως η διοίκηση του Απόλλωνα έσπευσε να ανανεώσει το συμβόλαιο του πολύτιμου γραναζιού μέχρι το 2016. Αναλογιζόμενοι την σύντομη περίοδο που βρίσκεται στο δυναμικό του θρύλου μας, αντιλαμβανόμαστε πως τα επιτεύγματα που έχουν καρπωθεί χρίζουν ιδιαίτερης μνείας. Κατέκτησε το βαρύτιμο Κύπελλο στις 22 του Μάη του 2013 κόντρα στην συμπολίτισσα ΑΕΛ, ξεπληρώνοντας έτσι τον πρώτο «εμφύλιο» που έληξε άδοξα για τον σύλλογο μας. Έπειτα, αυτό που ακολούθησε ήταν παρμένο από τα πιο τρελά όνειρα του κάθε Απολλωνίστα. Καταρχήν η ομάδα μας προκρίθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης, εκτοπίζοντας την δυνατή Νις με το συνολικό σκορ του 2-1. Εν συνεχεία κατόρθωσε να εξέλθει ισόπαλη με την Ιταλική Λάτσιο μέσα στο Γ.Σ.Π. με την συνεισφορά του Μαροκινού να κρίνεται καταλυτική, αφού μεσοαμυντικά μασούσε σίδερα. Αγωνίστηκε παθιασμένα, καθιστώντας τον εαυτό του καταλύτη, για την επίτευξη του πρώτου ευρωπαϊκού διπλού που πέτυχε ποτέ κυπριακή ομάδα (Λέγκια Βαρσοβίας 0-1). Ωστόσο, στον κόσμο των γαλάζιων και κατ’ επέκταση του υπόλοιπου κοινού της Κύπρου, θα μείνει για πάντα χαραγμένο εκείνο το ιστορικό πλέον παιχνίδι με την Λάτσιο μες το Ολίμπικο της Ρώμης, κι ας γνώρισε την ήττα η ομάδα μας με 2-1. Πως είναι άλλωστε εφικτό, να λησμονήσει κανείς τα αστέρια της Λάτσιο, εγκλωβισμένα στο μισό του γηπέδου κι εν τέλει να καθυστερούν σκοπίμως προκειμένου να γλυτώσουν την ισοφάριση από τον «μικρό» Απόλλωνα;

*Θα ακολουθήσει το τέταρτο και τελευταίο μέρος για τους επιθετικούς.

Μαζί σου ως τα εκατό… -1-

{loadposition belowcontent}