Αφιερωμένη αυτή η εποχή…

Μέσα σε ένα αλαλούμ πολύμορφων δηλώσεων, ο Απόλλωνας λογίζεται από όλους ως η ήρεμη δύναμη που κυριαρχεί παντού αυτή τη στιγμή, σαν να ήταν από πάντα εκεί, προσπερνώντας τα δύσκολα χρόνια της πιο σύγχρονης ιστορίας.

Ο κόσμος επέστρεψε μαζικά στα γήπεδα. Σε ένα παιχνίδι σαν αυτό με την ΑΕΚ Κουκλιών,  που σε προηγούμενες χρονιές θα ήταν σχετικά αδιάφορο για να δώσει κίνητρο στον φίλαθλο να γίνει οπαδός, φέτος, μετά από χρόνια σε τέτοιου είδους αγώνα, κάθισα σε ένα γήπεδο γεμάτο. Σε μια εξέδρα που είχε παλμό βγαλμένο από ντέρμπι.  

Είδα ποδόσφαιρο, εγκεφαλικό, φινετσάτο, και ενέργειες με μεστότητα.

Στην πραγματικότητα ούτε η ίδια η τεχνική ηγεσία μπορούσε να γνωρίζει στις αρχές Ιουλίου, με την έναρξη της προετοιμασίας, το ταλέντο αυτής της νέας ομάδας, ούτε μπορούσε να προβλέψει την πρόοδο των εξελίξιμων ποδοσφαιριστών.

Ο Απόλλωνας δεν έχει εκτιναχθεί. Ο Απόλλωνας ακόμα κτίζεται και διαμορφώνεται. Βέβαια δεν ψάχνει ακόμα την ταυτότητα του, αυτή την έχει ήδη βρει με τους θώκους που βρέθηκαν να τον καθοδηγήσουν στην ιδιαίτερη αυτή περίοδο, αλλά και στο ρόστερ που επιλεκτικά στρατεύτηκε να τον απαρτίζει. Εξελίσσεται όμως και εξιλεώνει όλα τα χρόνια που πέρασαν και έδινε λύπες στον πιστό του κόσμο, με ένα μόνο καλό χρόνο κάθε τόσο, για να τους κρατά με νύχια και δόντια εκεί. Βλέπετε ο κόσμος του Απόλλωνα είναι από πάντα πιο περήφανος, πιο αξιοπρεπής, πιο απαιτητικός, πιο διεκδικητικός, θέλει ψηλά τον Απόλλωνα. Υπήρχε άρνηση στο να ακούει να τον αποκαλούν τρίτο-τέταρτο, πόσο μάλλον όταν πέρασε από περιόδους που τον έλεγαν έβδομο-όγδοο και διαπίστωναν ότι υπήρχαν άτομα, ειδικά από τον πυρήνα της διοίκησης ή της ομάδας, που κουνούσαν σε αυτό το άκουσμα συγκαταβατικά το κεφάλι.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί μαζί με κάποιους άλλους, τον πατέρα μου και κάποιους φίλους, μπορούμε να κάνουμε μακροβούτια στο παρελθόν. Τότε που οι αγώνες και οι ποδοσφαιριστές που παρακολουθούσαμε ήταν τροφή συζήτησης για όλη την εβδομάδα σε φίλους και «αντιπάλους». Φέτος κάνουμε ξανά το ίδιο. Είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια, που καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με τον πατέρα μου και μιλάμε με ενδιαφέρον για τον Απόλλωνα, ξανακάνοντας τον το κεντρικό μέρος των συζητήσεων μας. Βλέπετε, είχα την τύχη να μεγαλώσω στο σπίτι με ένα παλαίμαχο ποδοσφαιριστή της ομάδας, ο οποίος βίωσε το κτίσιμο της,  όταν αυτή πρωτοξεκίνησε να μεγαλουργεί, αλλά βίωσε και στην συνέχεια όλα τα δύσκολα χρόνια. Που έπαιξε στον Απόλλωνα την εποχή που το να αγωνίζεσαι δεν ήταν  επάγγελμα αλλά πάθος και τρόπος ζωής. Και που έλιωνες την φανέλα από τον ιδρώτα για το γόητρο του εμβλήματος στο στήθος. Και ως εκ τούτου, αυτή η γενιά ποδοσφαιριστών είναι πιο απαιτητική, πιο αρνητική και πιο απογοητευμένη όταν έβλεπαν την ομάδα που πόνεσαν να μπαίνει σε τροχιά κατήφορου τα έτη που ακολούθησαν.  Και αυτό το χαμένο πάθος, ήταν αυτό που συναισθηματικά μας έλειπε τόσα χρόνια. Και αρχίσαμε να αισθανόμαστε πως επανέρχεται φέτος πάλι, στελεχωμένοι από επαγγελματίες που αγκαλιάζουν το όραμα.    

Η αναδιάρθρωση ήρθε με ακρίβεια στην πιο καίρια στιγμή. Δεν ισχυρίζομαι πως ποτέ ο Απολλωνίστας θα εγκατέλειπε την ομάδα, την ιδέα, ή, θα έχανε το δέσιμο και την αγάπη, άρχισε όμως να απομακρύνεται με απαξίωση, απογοήτευση και κουρασμένος να πολεμά να διορθώσει κάτι που έμοιαζε πύργος της Βαβέλ. Δούλεψε όμως τελικά, από την αρχή.

Είναι μεγάλο θέμα του ποδοσφαίρου ο αλτρουισμός και είναι με χαρά που διαπιστώνω πως πήρε θέση φέτος στον Απόλλωνα σε όλα τα πόστα. Όλοι παλεύουν με επαγγελματισμό και μεθοδεύσεις να συναρμολογήσουν κάτι γερό και εντυπωσιακό.  Υπάρχουν τρόποι να λειτουργείς και κινήσεις, που ξεπερνούν τα όρια της ουσίας. Προσδίδουν κύρος και γαλόνια στο πέτο αυτών που τις κάνουν. Και αν κυριολεκτικά μπορούσα να το κάνω αυτό, αυτά τα γαλόνια θα τα έβαζα με μεγάλη ευχαρίστηση στο πέτο τόσο του Νίκου Κίρζη όσο και στην ομάδα του Χριστοφόρου -τεχνική και ποδοσφαιρική- για την διεισδυτικότητα και την διορατικότητα τους αλλά και την σοβαρότητα που επιδεικνύουν σε αυτό το project.

Δε μας φλόμωσαν και να μιλάμε έτσι, δια μέσω ενθουσιασμού, τα καλά αποτελέσματα. Η καλή δουλειά που εισπράττουμε μας δίνει την άνεση να μιλάμε έτσι. Εξάλλου ξέρω πως το στάδιο είναι υπό διαμόρφωση, πως και κακά αποτελέσματα θα έρθουν και απογοητεύσεις και μέτριες εμφανίσεις και ποδοσφαιρικές μέρες που δε θα μας «βγουν» . 

Είναι όμως ευχαρίστηση να βλέπεις μεράκι, επαγγελματισμό, προσπάθεια. Μεγάλη χαρά μου δίνει επίσης  συγκριτικά, όταν εκεί που οι Κυπριακές ομάδες μοιάζουν με συνονθύλευμα λεγεωνάριων πλούσιων μεροκάματων, αλλά και άφθονων κοινοτικών, δίνοντας τους πακτωλό χρημάτων που ενδεχομένως και να μην αξίζουν το χρήμα που παίρνουν αφειδώς, σε δύσκολες οικονομικά εποχές, σπρώχνοντας τους γηγενείς στα αζήτητα, η δικιά μου ομάδα επενδύει με πίστη σε σημαντικό μέρος της,  σε καρπούς της   -περιορισμένης- ντόπιας παραγωγής. Το καλύτερο όμως αυτής της εφαρμοσμένης μεθόδου ευκαιριών είναι η διαπίστωση πως αποδεικνύουν να αξίζουν αυτής της εμπιστοσύνης.  Πως οι παίκτες αυτοί έχουν και την όρεξη να παίξουν μπάλα και την ποιότητα να διακριθούν, με την ομάδα να μεγαλώνει μαζί τους.

Και ενώ όλοι ανέμεναν πως με αυτές τις επιλογές ενός σημαντικού μέρους του κορμού της ομάδας να στηρίζεται στα Κυπριόπουλα, το ποδόσφαιρο που θα «έβγαινε» θα ήταν φτωχότερο, χωρίς τα λούσα του παρελθόντος, ο Απόλλωνας (παραδόξως για τους πολλούς και τους απέναντι) μας εκπλήσσει και μας προτάσσει ποιότητα, με Σαββατοκύριακα που είναι κάτι παραπάνω από δύο ώρες που απλά γεμίζουμε τον χρόνο μας.

Ο Απόλλωνας φέτος αντιμετωπίζεται και παρουσιάζεται σαν ο μεγάλος βραχνάς των αντιπάλων και δικαιολογημένα. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάνει ούτε υπερόπτες ούτε αυτό να λειτουργήσει σαν  ασφυκτικό κεφαλοκλείδωμα, με εμάς να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με τρόπο τέτοιο που να φορτώνουμε άγχος στην ομάδα. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για λάθη και για ενδεχομένως  κάποιες «κακές» μέρες. Εξάλλου η  μοίρα της ομάδας ορίζεται αφενός από την διάθεση για επιτυχία των παικτών της και το σωστό προπονητικό σύστημα, αλλά και αφετέρου από την σφυρίχτρα και σε κάποιο βαθμό την τύχη. Πόσο μάλλον όταν είσαι σε περίοδο αναδιάρθρωσης και διαμόρφωσης, πρέπει να έχεις ακόμα πιο προσγειωμένες προσδοκίες και βλέψεις. Κανένας δεν γίνεται από την αρχή τέλειος. Για αυτό το πράγμα πρέπει να δουλέψουμε, ειδικά αν αυτό που αποσκοπούμε είναι η διάρκεια. Χωρίς αυτό να μας στερεί το δικαίωμα να ονειρευόμαστε και να ευχόμαστε.

Αυτό που μπορούμε όμως με άνεση και δικαιωματικά τώρα να κάνουμε, είναι να  απολαύσουμε τις στιγμές αυτές που ζούμε , οι οποίες δημιουργούν αναμνήσεις μιας ζωής.  

Υ.Γ. Αυτές οι χαρές, οι στιγμές και το Ευρωπαϊκό όνειρο, νιώθω πως πρέπει και είναι αφιερωμένες στην παλιά μερίδα και γενιά που γέμιζαν την κερκίδα του Απόλλωνα και των συνδέσμων, αλλά κυρίως σε αυτούς τους ποδοσφαιριστές που ακουμπούν με ευλάβεια και περηφάνια σήμερα τα φθαρμένα από τα χρόνια σήματα της παλιάς τους φανέλας συγκινημένοι που ζούμε  σαν οικογένεια, όσα δεν πρόλαβαν αυτοί να εκπληρώσουν, και που με περηφάνια βλέπουν παιδιά σημαίες σαν τον αρχηγό Μερκή, αλλά και αυτούς τους άλλους, που ψηλώνουν και πάλι στον ουρανό την σημαία του Απόλλωνα και με τιμή διαδέχονται αυτούς και το παγωμένο στο χρόνο όνειρο.