Δεκαπέντε μέρες στέρησης..!

Επιτέλους ξαναρχίζει το πρωτάθλημα και οι απανταχού Απολλωνίστες αδημονούν να φτάσει το βράδυ του Σαββάτου και να ξεκινήσουν για την δυτική κερκίδα του Τσιρείου σταδίου και με την φωνή τους να σπρώξουν την ομάδα σε άλλη μια νίκη.

Οι 15 μέρες στέρησης από την φετινή ομάδα ήταν αιώνας. Αν και οι πιστοί οπαδοί δεν αφήνουν την ομάδα ούτε σε άσχημες χρονιές, αυτή η εξάρτηση και το σύνδρομο στέρησης που έχει πάθει ο κόσμος αυτές τις 15 μέρες θυμίζει χρονιές πρωταθλητισμού. Οι περισσότεροι έχουν δει χιλιάδες φορές σε αυτό το διάστημα τα γκολ του Σανγκόϊ με την Λέγκια και την Νις, έχουν γυρίσει στην περσινή χρονιά και ξαναείδαν τις αποκρούσεις του Βάλε στον περσινό τελικό, μερικοί γύρισαν ακόμη πιο πίσω και είδαν το χρονικό της πρώτης «βάπτισης» και την πρόκριση μας στον τελικό του 2010. Οι πιο αισιόδοξοι ανακάλυψαν στο αρχείο τους τα dvd από το πρωτάθλημα του 2006 και άλλοι είδαν ξανά και ξανά την κεφαλιά του αξέχαστου Βίκτορ Ζουμπάρεφ αλλά και την επική πρόκριση επί της Γιάπλονετς στην διαδικασία των πέναλτι.

Οι πιο ρομαντικοί από εμάς, μαζί τους και εγώ, ταξίδεψαν στο χρονικό διάστημα 1988-95 όπου η ομάδα μας μάγευε τον φίλαθλο κόσμο. Οι Απολλωνίστες έρχονταν στο γήπεδο και η απορία τους δεν ήταν αν θα κερδίσει η ομάδα αλλά ο τρόπος που θα κερδίσει και το θέαμα που θα προσφέρει. Μικρά παιδιά τότε περιμέναμε να τελειώσει η εβδομάδα στο σχολείο και να ξημερώσει το Σάββατο για να φορέσουμε τα γραφικά άσπρα σακκάκια και να πάμε στο Τσίρειο και να απολαύσουμε τα φάουλ του Μιλένκο Σπόλιαριτς , τις μαγικές ντρίπλες του Άγγελου Τσολάκη τα απίθανα γκολ του Σλάτζιαν Τσέποβιτς και γενικά ένα σύνολο που τότε μάγευε όλη την Κύπρο.
Ταξιδεύοντας λοιπόν πίσω στον χρόνο αυτό το δεκαπενθήμερο και αναπολώντας τις μεγάλες επιτυχίες της ομάδας μας ανακάλυψα πως από το 1995 μέχρι σήμερα και ενώ σπάνια έχανα αγώνα της ομάδας και πάντα περίμενα το Σαββατοκυρίακο για να βρεθώ στο γήπεδο, αυτό το πολύ έντονο συναίσθημα της ανυπομονησίας το ένιωσα αυτό το διάστημα.

Αυτό το δεκαπενθήμερο στέρησης λοιπόν με έκανε να νιώσω όπως τότε, κάνοντας με να καταλάβω κάτι που δεν κατάλαβα όταν ήμουν μικρό παιδί… ότι ζούμε στιγμές που κάποιοι άλλοι θα τις γράφουν στις ιστοσελίδες και θα θυμούνται μετά από χρόνια.. ότι ζούμε στιγμές που γράφουν ποδοσφαιρική ιστορία!!!