«Αρχοντική» αλητεία

Το συγκρότημα των κακών και των άσχετων φαίνεται να όρισε η ΚΟΠ στο Αντώνης Παπαδόπουλος και το οποίο ήρθε για να κλέψει την παράσταση.

Η Ανόρθωση πανηγυρίζει την μεγάλη της νίκη και ο διαιτητής της συνάντησης έχει γίνει διεθνής! Με τέτοιες διαιτησίες στο βιογραφικό τους, στην ΚΟΠ επιβραβεύουν τους διαιτητές και τους στέλνουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις να…διακριθούν! Μέσα σε αυτήν τη φούσκα οι διαιτητές ζουν το δικό τους ποδοσφαιρικό παραμύθι. Καταλήγουμε εν τάχει με τρόμο στην διαπίστωση της ολοκληρωτικής απουσίας της οργανωμένης κοινωνίας και των αρχών της από τα στοιχειώδη. 

Όταν ένα παιχνίδι φέρει τον ορισμό του ντέρμπυ, στα πρώτα μάλιστα εναρκτήρια μέτρα του πρωταθλήματος, το να οδηγείς την κατάσταση στα άκρα, ορίζοντας το ανήθικα σε τιποτένια διαιτητική παρωδία, μας κάνει να βλέπουμε με άλλο μάτι ακόμα και τους κατά καιρούς προπηλακισμούς εναντίον των ρεφερί.

Εριστικά σε σημείο παράνοιας, τα χωρίς επαγγελματική συνείδηση σφυρίγματα στο Παπαδόπουλος, δημιούργησαν στον φίλαθλο κόσμο την εντύπωση επίδειξης δύναμης. Της μεγάλης δύναμης που κατέχουν οι διαιτητές και οι βοηθοί τους, οι οποίοι μπορούν να καθορίσουν ένα παιχνίδι.

Για να προστατεύσει ένας διαιτητής τον εαυτό του, πρέπει να δείχνει πρώτα από όλα σεβασμό στον εαυτό του, τις γνώσεις, την κατάρτιση και την θέση που του εμπιστεύτηκαν, έπειτα στους ποδοσφαιριστές και την ομάδα τους που μπαίνουν να κάνουν παιχνίδι και περιμένουν να είσαι ο δίκαιος κριτής, αλλά πάνω από όλα πρέπει να ‘χεις σεβασμό στον κόσμο που παρακολουθεί. Εξάλλου κάθε ομάδα φέρει πίσω της μια ιστορία.

Πολλές οι φάσεις που άναψαν φωτιά και θα συζητηθούν, καθώς δημιούργησαν έντονες διαμαρτυρίες και εν τέλει εκκωφαντικές αποδοκιμασίες. Λυπούμαστε να διαπιστώνουμε πως o κύριος Τράττος έδωσε (κατά κόρον) μαθήματα αντιεπαγγελματισμού και ρεσιτάλ ασυγχώρητων μαεστρικών λαθών με τον άνευ ηθικής μονόλογο του. Μου φαίνεται πως από τότε που τον θυμάμαι στα γήπεδα, δεν κατάφερε να παραμείνει αδέκαστος, κάνοντας δεκάδες παιχνίδια της ομάδας ορυμαγδό, δημιουργώντας ερωτήματα για τις καταβολές του. Το να είσαι μάλιστα διεθνής αλλά και πρόεδρος του Συνδέσμου Διαιτητών με αυτά τα κριτήρια χθόνιας «αναπηρίας», είναι κάτι που πρέπει να γεννήσει στους φορείς, ακόμα μεγαλύτερο προβληματισμό. Ο τεχνικός όρος είναι «αδυναμία». Αυτή η δια κλήρου διανομή τέτοιων αρμοδιοτήτων και ο τακτικισμός που ελλοχεύει, πρέπει κάποια στιγμή να βάλουν ένα τέλος. Τα παράπονα των ομάδων των ντέρμπι μετά τις διαιτησίες Τράττου έχουν καταντήσει ποδοσφαιρικά κλισέ.

Το ότι έγιναν λάθη από την ομάδα μας είναι γεγονός. Το ότι η ομάδα αδικήθηκε κατάφωρα κι αυτό είναι γεγονός. Η ομάδα μας ξεκίνησε με γκολ από τα αποδυτήρια που αν μετρούσε ως έπρεπε, το κλίμα, η ψυχολογία και η τακτική θα ήταν άρδην διαφορετικά. Τη θέση του οδηγού πήρε λίγη ώρα μετά η Ανόρθωση με γκολ που προήλθε πάλι από εσφαλμένο σφύριγμα και εφεύρημα φάουλ. Ως εκ τούτου η ομάδα δεν είχε ούτε πια την καθαρότητα ούτε το τουπέ να κάνει το παιχνίδι που ήθελε. Δύσκολα βάζει κανείς τη στολή του για να παλέψει σε λάσπη. Πήγε χαμένο έτσι ένα ολόκληρο πρώτο ημίχρονο στο οποίο χώρεσαν πολλά ακόμα φάλτσα σφυρίγματα. Με την επιστροφή από τα αποδυτήρια είδαμε τον Απόλλωνα με το έστω 70% των δυνατοτήτων που έχει. Σε μια ακόμα στατική φάση όμως η Ανόρθωση κατάφερε να οξύνει το προβάδισμα. Δεν ήταν στην καλή τους μέρα ούτε οι παίκτες κλειδιά της ομάδας μας.

Ήρθε και η αναγκαστική αλλαγή του Ντανανάε που τον αφήνει για ένα μήνα εκτός της διάθεσης του κ.Χριστοφόρου. Μοναδικό κέρδος φαίνεται να είναι ο νεοφώτιστος Μάριος Στυλιανού ο οποίος έδειξε τις δυνατότητες του. Όση όμως προσπάθεια και να έγινε στο δεύτερο μέρος, σημασία έχει ποιος φεύγει με τους βαθμούς. Δεν ξέρουμε αν με αυτούς έφυγε ο Λεόντιος Τράττος, ή, η ομάδα της Αμμοχώστου. Κρίμα για την ομάδα, ντροπή για την διαιτησία.

Με αυτή τη σχολή διαιτησίας είμαστε σίγουροι πως θα δούμε ακόμα χειρότερα θάματα στο μέλλον. Δεν μας ενδιαφέρει εάν κάποιοι δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους. Και δυστυχώς το παιχνίδι εξελίχθηκε, σε μοχθηρό, μνησίκακο θέατρο σκιών για ένα ρόλο. Του άρχοντα που φρόντισε να δείξει σε όλους ότι η δική του βούληση (ή, υστεροβουλία) θα ήταν ο καθοριστικός παράγοντας με τον ποδοσφαιρικό κόσμο που παρακολουθεί να φρίττει. Ακόμα και με αυτές τις κανιβαλικές αποδόσεις η κοινωνία η οποία αδυνατεί να λειτουργήσει αξιοκρατικά σε οποιοδήποτε επίπεδο, θα τον επιβραβεύει και θα τον προάγει με τρόπο πια απολυταρχικό.

Έτσι σήμερα αντί να συζητάμε για ποδόσφαιρο, μιλάμε για υπομηδενισμένη, ξεδιάντροπη, και, γιατί όχι, χειραγωγημένη διαιτησία για την οποία εξαντλείται ο πλούτος της γλώσσας καθώς δε βρίσκουμε λόγια να την χαρακτηρίσουμε. Δεν ξέρουμε αν πρέπει να μιλήσουμε ανοικτά για καθεστωτικά φερέφωνα. Δυστύχημα είναι πως, πρότερα, ο κόσμος και η διοίκηση, ήξεραν, υποπτεύονταν, αλλά δεν ήθελαν να το πιστέψουν… Το απαξιωμένο ποδόσφαιρο, με το δοθέν δικαίωμα να σφυρίζει σε αγώνες ο κάθε ανίκανος (και ας μου επιτραπεί το βάρος της λέξης αυτής) δεν μπορεί να είναι χαρά για ένα οπαδό που κέρδισε από αυτό και που σκέφτεται σοβαρά, δίκαια και ώριμα. Ο Τράττος ήταν ο χαμένος στο παιχνίδι ήθους. Αν βέβαια τον ενδιαφέρει και υπάρχει κάτι τέτοιο ακόμα στον αθλητισμό.