Back to back λοιπόν, μετά από μισό αιώνα. Πρόκειται για το πιο παλληκαρήσιο τρόπαιο των τελευταίων χρόνων. Όχι τόσο γιατί κατακτήθηκε εις βάρος της ομάδας που σε 540 αγωνιστικά λεπτά, χώρια οι καθυστερήσεις, δεν κατόρθωσε να καταβάλει τους λεβέντες του Λιμανιού, αλλά για τον τρόπο.
Δεν είναι λίγο πράγμα να αγωνίζεται κανείς για ένα ημίωρο, στον τελικό του δεύτερου τη τάξει θεσμού μ’ αριθμητικό μειονέκτημα, στην έδρα του αντιπάλου. Αντιμετωπίζοντας κιόλας την μεροληπτική συμπεριφορά της διαιτητικής παρωδίας, που σε ορισμένες περιπτώσεις φλέρταρε, με φράντζες και make-up, με την αλλοίωση του αποτελέσματος.
Υπενθυμίζονται το καταφανέστατο οφσάιντ του Βινίσιους, είπαμε, άλλο το πλεονέκτημα του επιτιθέμενου κι άλλο του καλομαθημένου (μόλις δύο μέτρα ψιλά γράμματα δηλαδή) οι δεύτερες κίτρινες κάρτες που δεν δόθηκαν στον Νικόλα Ιωάννου και γενικώς το γνωστό πορτοκαλί παραχαϊδεμα.
Για τον γράφων, νίκη ήταν ο Σωφρόνης, το δικό μας παιδί που δεν πτοήθηκε ούτε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου όταν έμεινε με 10. Νίκη ήταν ο Γιώργαρος, που ξεσήκωνε τις κερκίδες με πάθος περίσσιο. Νίκη ήταν το μάγκικο ταμπεραμέντο όλων, που έδιναν την εντύπωση πως αγωνίζονταν αυτοί με αριθμητικό πλεονέκτημα.
Νίκη ήταν ο Σωφρόνης. Ναι, πάλι ο Σωφρόνης. Τα λόγια στην μάνα του. Η συγκίνηση και το βλέμμα στον ουρανό. Τα μάτια τα βουρκωμένα. Το κύπελλο. Η αφιέρωση. Η δικαίωση.
