ΚΟΥΣ ΚΟΥΣ

Φιλοσόφου Απολλώνιος Θύμησης…

Τότε ήταν που τολμήσαμε και δυνατά αναφωνήσαμε,
πολύς καιρός δεν πέρασε μα φαίνεται ξεχάσαμε.

 

Λησμονήσαμε τα λόγια που οι ίδιοι ξεστομήσαμε,
σε φίλους κι αδελφούς μπροστά, αυτούς χειροκροτήσαμε.

Τα λόγια στόχοι έγιναν, κι αυτοί εγίναν σύνθημα που γράφεται με αίμα,
μα στο δικό μας χάθηκε, σαν να ‘ταν ένα ψέμα.

Μη γελιέστε!

Ψέματα δεν λέγονται με τόση περηφάνια,
ψέματα λέγοντ’ απ’ αυτούς που ζούνε στην αφάνεια.

Τα λόγια αλήθεια ήτανε, που να σταθούμε περιμένει,
κάθε φορά που πέφτουμε στο χώμα νικημένοι.

Μη γελιέστε!

Η αλήθεια δεν είν’ από γυαλί που δεν ξανακυλιέται,
η αλήθεια είναι ζωντανή, ξανά, ξανά γεννιέται.

Σηκώστε το κεφάλι και στα μάτια τώρα δείτε την,
σφίξτε της το χέρι της και σταυροφιλήστε την.

Ακούστε αυτό που στο αυτί θα σιγοψιθυρίσει,
κι άστε την τα στήθια σας με θάρρος να γεμίσει.

Φοράει γαλανόλευκα κι ένα χρυσό στεφάνι,
θα τηνε καταλάβετε προτού σας καταλάβει.

Την λένε Λεμεσό και μόνο εμάς μας ξέρει,
κι αν ακόμη δυσκολεύεστε, θα την εκαταλάβετε…

ΚΡΑΤΕΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ…

ΑΠΟΛΛΩΝ ΘΡΥΛΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ, ΝΑΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ.

{loadposition belowcontent}

To Top