Και να περάσει τις ενδοξότερες στιγμές της ιστορίας της η ομάδα σου, τι αξία έχει να τις παρακολουθείς από την τηλεόραση;
Τι γαμοαξία έχει; Δεν είναι η Ιθάκη, είναι ο δρόμος προς την Ιθάκη. Ο γνωστές φάτσες στο γήπεδο, o μπροστινός που κάνει πρόβλημα επειδή βάζεις τα πόδια σου στην καρέκλα του, o ιδιότροπος που καλύπτοντας τη μύτη του με το κασκόλ ωρύεται επειδή άναψαν καπνογόνα οι οργανωμένοι; Ακόμα κι αυτό θα μου λείψει! Οι είσοδοι; Τα χαρτονάκια που έβρισκες στο κάθισμά σου κι αναρωτιόσουν τι σκέφτηκαν να κάνουν πάλι αυτά τα παιδιά για να σπρώξουν την ομάδα τους που οι άλλοι «οργανωμένοι» με τα κουστούμια αποφάσισαν πως δεν θέλουν στα γήπεδα.
Αμ’ το άλλο! Η φωνή και ο παλμός που έβγαζαν όταν εγώ και εσύ κρατούσαμε τα κεφάλια μας μετά από μια απρόσμενη ή άτυχη εξέλιξη στο παιχνίδι; Δεν τους θέλουν όμως…
Κι’ απ’ ότι φαίνεται ούτε τους υπόλοιπους θέλουν αλλιώς δεν θα τους αντιμετώπιζαν έτσι. Είμαι αρκετά μεγάλος για να ξέρω πως ο άνθρωπος της εξουσίας ποτέ δεν ενεργεί με ανθρωπιστικά κίνητρα παρά μόνο με οικονομικά. Κάπως έτσι φαίνεται πως γράφεται η τελευταία σελίδα στο κεφάλαιο οπαδισμός. Η μήπως όχι; Γιατί μάγκες μου ούτε την κάρτα πρόκειται ποτέ να κάνω αλλά ούτε και τον Απόλλωνα είμαι διατεθειμένος να αφήσω.
Κλείνω με το εξής. Ο ναρκωμανής όταν στερηθεί την δόση του, κάνει τα πάντα για να την πάρει. Τα πάντα εκτός από κάρτα για απεξάρτηση. Να το ξέρετε αυτό!
{loadposition belowcontent}
