Όταν πριν από τρεις περίπου εβδομάδες, λίγα δευτερόλεπτα πριν βγει στον αέρα το www.apollon365.news έκανα τον σταυρό μου και μονολόγησα «Θεέ μου καλή αρχή και στους ομίλους να με στείλεις».
Και να που ο Θεός εισάκουσε την παράκληση μου και μας έστειλε όλους εμάς τους πιστούς υποστηρικτές του Θρύλου, στους επτά ουρανούς για να «συναντήσουμε» κάποιους, που σίγουρα η χαρά τους ήταν ακόμη περισσότερη από τη δικιά μας.
Μέσα από την δεκάχρονη μέχρι στιγμής πορεία μου στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας ως ρεπόρτερ της ομάδας, πέρασα και βίωσα πολλά. Χαρές, λύπες, απόγνωση, προβληματισμό τα πάντα! Κάτι όμως έλειπε για να συμπληρωθεί το πάζλ και αυτό δεν ήταν άλλο από μια Ευρωπαϊκή επιτυχία. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ του Αύγουστου του 2010 όταν η Σιμπίρ μας έριξε στο καναβάτσο, που γύρισα απογοητευμένος προς τον συνάδελφο και φίλο Στέλιο Αναστασίου και του είπα απαρηγόρητος: «Πόση κατάρα ρε Στελλάρα, πόση. Πάλι δεν μπορέσαμε να πανηγυρίσουμε την πρόκριση» και μαζί κατηφορίσαμε προς τον χώρο των αποδυτήριων, κατσουφιασμένοι για να συνεχίσουμε τη δουλειά μας.
Τα χρόνια κυλούσαν, η ομάδα περνούσε μεγάλες φουρτούνες και εγώ με όσο κουράγιο μου είχε απομείνει προσπαθούσα να βρω μια νότα αισιοδοξίας να κρατηθώ λέγοντας συνεχώς του εαυτού μου. «Κάνε ρε Άθω υπομονή και ο ουρανός θα γίνει και πάλι γαλανός».
Η κατάκτηση του Κυπέλλου τον περασμένο Μάϊο ήταν η αρχή. Απίστευτη χαρά, απίστευτη ικανοποίηση αλλά στο βάθος ήθελα και κάτι άλλο και αυτό ήταν μια επιτυχία στα Ευρωπαϊκά σαλόνια. Βλέπετε ήμουν από τους τυχερούς-σαν φίλαθλος της ομάδας-που βιώσαν τις επικές Ευρωπαϊκές αναμετρήσεις της δεκαετίας του 90′ και ήθελα όσο τίποτα άλλο να βιώσω παρόμοια συναισθήματα και ως ρεπόρτερ.
Το πρωινό της Δευτέρας (26/8) με βρήκε στο αεροπλάνο με προορισμό τη Νίκαια εκεί όπου έμελλε ο Θρύλος να δώσει τις σημαντικότερες εξετάσεις της σύγχρονης ιστορίας του. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής προσπαθούσα να κρύψω το άγχος και την πίεση μου κάνοντας πλάκες με τον συνταξιδιώτη μου φίλο και συνάδελφο Σάββα Νεοκλέους όμως το μυαλό μου ταξίδευε στο παιχνίδι της Πέμπτης.
Στη Γαλλική πόλη οι μέρες πέρασαν γρήγορα μέχρι που έφτασε η μεγάλη εκείνη νύκτα στο «Municipal du Ray». Στο «κολαστήριο» της Νις βρέθηκα από τους πρώτους, πήρα θέση στα δημοσιογραφικά, άρχισα την ενημέρωση και με το που ξεκινά το παιχνίδι έρχεται η πρώτη ψυχρολουσία! Για μια στιγμή σάστισα όμως παίρνοντας βαθιά ανάσα μονολόγησα: «Αντέ Θρύλε μου μπορείς για τα αδέλφια που σε βλέπουν από ψηλά». Τα λεπτά περνούσαν, η ομάδα κρατούσε γερά και με το λιγόστευε ο χρόνος το όνειρο γινόταν ολοένα και πιο πραγματικό. Το σφύριγμα της λήξης με βρήκε σαστισμένο και με ένα Γάλλο να προσπαθεί να μου τραβήξει το καλώδιο του υπολογιστή μου. Με βρήκε όμως και τόσο συγκινημένο που με το που έφυγαν όλοι από τα δημοσιογραφικά θεωρεία σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά ευχαρίστησα τον Θεό και αφιέρωσα αυτή την πρόκριση σε όλα τα «κυανόλευκα» πρόσωπα δεν είναι πια μαζί μας. Στο αείμνηστο παππού μου, που λίγα λεπτά πριν ξεψυχήσει μας ρώτησε ποσά ποσά η Απολλωνάρα, στον φίλο μου τον Παυλή, τον Ελισσαίο, τον Γκάμπορ και σε τόσους άλλους που αν ζούσαν θα βρισκόντουσαν εκεί στη Νίκαια.
«Αδέλφια ζείτε εσείς μας οδηγείτε…». Εσείς από τον ουρανό και εμείς απ’ εδώ όλοι μαζί για μια ομάδα, για ένα Θρύλο! Πάμε γι’ αλλά αδέλφια και εσείς θα είστε συνοδοιπόροι, γιατί ποτέ δεν πρόκειται να σας ξεχάσουμε…
